Ποίημα: Στις μικρές ερασιτεχνικές ομάδες

      Συμμετέχω στην ψηφιακή συλλογή Ποίησης E-poem 

           Από τις πολύ προσεγμένες εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές του φίλου εκδότη Γιώργου Σωτήρχου και σε επιμέλεια της Ευδοξίας Γραμμένου, κυκλοφορεί το e-book με τον τίτλο E-poem. Στην ποιητική αυτή συλλογή έχω την τιμή να συμμετέχω με τέσσερα ποιήματα μου που τα ενέταξα σε μία σύνθεση με γενικό τίτλο Αθλητική Ποίηση. Στο Φρούριο της Λήθης έχω παρουσιάσει κατά καιρούς αυτές τις συνθέσεις μου που μου ενέπνευσε η ενασχόληση μου με τον Αθλητισμό. Πρόκειται για τα ποιήματα "Το ποίημα του αθλητή" , το "Χειροκρότησε τον Νέρωνα" και το "Ζώντες Ζάνες".  Ακόμη ένα επίσης (δεν θα το βρείτε στο ηλεκτρονικό βιβλίο) είναι το "Με σπονδές ιδρώτα" που εκτιμήθηκε από αρκετούς διαχειριστές ιστοσελίδων, όπως ο λογοτέχνης Γεράσιμος Μοσχόπουλος, που με τίμησαν με την δημοσίευση του. Το τέταρτο αυτής της σύνθεσης  με τίτλο "Στις μικρές ερασιτεχνικές ομάδες" δεν το δημοσίευσα μέχρι σήμερα αν και έχει γραφεί πριν αρκετό καιρό. Το υποβάλλω στην κρίση σας και σας καλώ, εάν σας αρέσει και σας εμπνέει, να το συστήσετε στους φίλους σας αλλά και να αποκτήσετε το ηλεκτρονικό βιβλίο που περιλαμβάνει εξαιρετικά ποιήματα νέων κυρίως ποιητών.

  Στις μικρές ερασιτεχνικές ομάδες 

Γιατί δεν παίζουν μόνο ποδόσφαιρο οι ερασιτέχνες

Στων μικρών ερασιτεχνικών ομάδων τις κοινωνίες,

με τα λίγα μέλη, τα όσα πρέπει,

 όπου ξεχνούν να σημειώσουν τις αποδημίες στα βιβλία τους,

και οι ενηλικιώσεις των παιδιών τους, με χαρά γίνονται δεκτές μιας κι αυξάνονται τα μέλη.

Εκεί, κι’ ας το επεδίωξαν στη θεμελίωσή τους να είναι οι Πρόεδροι,

ως να ιδρύονταν καινούρια αποικία,

υποφέρουν όλοι μαζί και όσοι απ’ αυτούς τις εμπνευστήκαν

δεν μπορούν, τα αθλητικά να μην φορέσουν,

δεν μπορούν, στο γήπεδο να αρνηθούν να μπουν,

κι’ ας είναι

αθλητές απόμαχοι και η ομάδα τους καφενείο του χωριού,

μόνο γνωστή στους ίδιους,

μηδέποτε θέμα στις ειδήσεις και στων εφημερίδων μόνο στα ψιλά.

Δεν είναι η χαρά της κίνησης,

ποτέ αυτή δεν ήταν από μόνη της αρκετή,

όχι πάντως στις αθλοπαιδιές.

Είναι της εβδομάδας που προηγείται του αγώνα,

οι συζητήσεις, η ιεροτελεστία της στολής,

ο αριθμός της που με μαγική επωδό μοιάζει,

στα αποδυτήρια καλώντας, ποιος ξέρει ποιές δυνάμεις.

Οι ελλείψεις και οι κακοτεχνίες

είναι στη μνήμη τους που μένουν ζωντανές.

Μόνο εκεί,

στις ερασιτεχνικές ομάδες,

κάθε Κυριακή τελούνται Ολυμπιάδες.

Την οσμή αυτών των θυσιών,

τον ιδρώτα, το αίμα των τραυματισμών,

την κνίσα του χρόνου του ελεύθερου που καίγεται,

τις επικλήσεις των αγαθοδαιμόνων στους καυγάδες των συζύγων,

καθώς θα λείπουν απ’ το σπίτι κι’ αυτή την Κυριακή.

Αυτές τις θυσίες δέχονται με χαρά οι εναγώνιοι Θεοί.

Μόνο εκεί ο Ολυμπισμός κατοικεί,

στις μικρές ομάδες τις ερασιτεχνικές.

Κι’ αν σταματήσει κάποιου η καρδιά,

την ώρα που αγωνίζεται,

αυτόν θα στέψουν οι Ελλανοδίκες νικητή,

γιατί,

τον νίκησε με δόλο η σύγχρονη ζωή,

με άγχος, με δηλητήριο τροφή,

με αέρα βρώμικο, χωρίς Θεούς.

Και οι Ζάνες, εδώ και πολύ καιρό,

κοσμούν την Εθνική οδό μας,

σε όλο της το μήκος,

στο βάθρο τους όμως,

το όνομα κανενός ερασιτέχνη δεν θα βρεις,

γιατί ήταν, είναι και θα είναι

Ο μόνος δικαίως νικητής.

Ιωάννης Μπαχάς

   Θεσσαλονίκη, 16/8/2015