Ιστορίες από τον κάδο

Έξι ιστορίες για τις "Επτά θανάσιμες αμαρτίες"       

       
       Συμμετείχα προσφάτως σε ακόμη έναν διαγωνισμό που διοργάνωσε η ιστοσελίδα που προωθεί τη λογοτεχνική δημιουργία στη μικρή φόρμα, την εξαιρετική 120 Λέξεις. Ο Διαγωνισμός αφορούσε ιστορίες εμπνευσμένες από τα "7 Θανάσιμα Αμαρτήματα" που όρισε η Καθολική Εκκλησία. Μία από τις ιστορίες μου είχα την τιμή να κριθεί ως άξια βράβευσης και να εκδοθεί μαζί με άλλες σε τόμο, γεγονός που με γεμίζει με υπερηφάνεια και ευγνωμοσύνη για τις προκλήσεις, τις ευκαιρίες και την έμπνευση που μου δίνει η θαυμάσια αυτή πλατφόρμα έκφρασης. Πρόκειται για την ιστορία που έγραψα για το αμάρτημα της Λαγνείας με τίτλο "Νικώντας τις κάστες". 
     

Από την Έκθεση με τα βραβευμένα έργα

Τι γίνεται όμως με τις άλλες δημιουργίες μου; Οφείλω να τις δημοσιεύσω καθώς κάποιες θεωρώ ότι έχουν θέση στο δικό μου Φρούριο (για να διαφύγουν) της Λήθης. Όλες οι ιστορίες μου είναι εμπνευσμένες από αληθινά γεγονότα και πρόσωπα τα οποία παράλλαξα σε κάποιο βαθμό, εξάλλου βρίσκονται μπροστά μας σε όλες τις εφημερίδες. Για ακόμη μια φορά σας προσκαλώ να γράψετε τις ιστορίες σας και να τις υποβάλετε στην κρίση των συνεργατών της πλατφόρμας των 120 Λέξεων. Η διαδικασία θα σας ανταμείψει με εμπειρία στη συγγραφή ακόμη και εάν δεν τις δείτε, στην αρχή, να δημοσιεύονται. 
           Οι ιστορίες λοιπόν με τις οποίες συμμετείχα και οποίες δεν διακρίθηκαν αλλά πιστεύω σε αυτές και τη δύναμή τους είναι:  

Οργή 

Τα «καλά» της οργής

         Ο διαιτητής ήταν απαράδεκτος. Την πρώτη τεχνική ποινή μου την έδωσε γιατί του γύρισα την πλάτη όταν με χρέωσε φάουλ. Τον έβρισα στα σέρβικα. Δεν με κατάλαβε. Όχι όμως και όταν τον είπα μαλάκα. Μου έδωσε κι’ άλλη.

         Επανόρθωσα. Σκόραρα από παντού. Όμως αυτός καραδοκούσε. Όταν μου έδωσε επιθετικό τον ρώτησα: «Έχεις κάτι μαζί μου;». «Δεν μου αρέσει η φάτσα σου». Ένα κόκκινο πέπλο κάλυψε τα μάτια μου αλλά μια φωνή σύνεσης μου είπε να μην κρεμάσω την ομάδα. Έτρεξα και χτύπησα το κεφάλι μου στη μπασκέτα.

         Σήμερα καθηλωμένος στο καρότσι με την κουβέρτα στα άχρηστα πόδια μου, βουρκώνω όταν ακούω τους οπαδούς να φωνάζουν το όνομά μου «Μπόμπαν». Δεν πρόλαβα να διδάξω μπάσκετ, δίδαξα όμως «τα καλά της οργής».   

Ζηλοφθονία

Είμαι μόνο δικός μου

       Είμαι τέλειος. Πολλές φορές ευχήθηκα να ήμουν κάποιος άλλος ώστε να να γίνω ταίρι αιώνιο με τον ….εαυτό μου. Η αψεγάδιαστη ομορφιά μου Συνταιριάζει με ένα σπινθηροβόλο πνεύμα και μια ευρυμάθεια και αβρότητα που καθηλώνουν τους συνομιλητές μου.

        Προτιμώ τις εφήμερες σχέσεις. Γι’ αυτό και δεν μπορούσα να μου συγχωρέσω τον έρωτα που ένοιωσα για το νυμφίδιο που με ξελόγιασε. Οι όρκοι αιώνιας αγάπης που μου απέσπασε ήταν ασυγχώρητοι για μένα. Ουρλιάζοντας «είμαι δικός μου» έσφιξα το λαιμό της ώσπου μας χώρισε ο θάνατος, όπως της ορκίστηκα. Κανένας δεν θα με χωρίσει πλέον από μένα. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω από την πλάτη μου με τη βοήθεια αυτής της υπέροχης μπλούζας μέσα σε αυτούς τους λευκούς μαλακούς τοίχους για πάντα.

Απληστία  

Η καρδιά του πατέρα

        
       Ήταν η έκτη φορά που έμπαινε στο χειρουργείο για μεταμόσχευση. Πόσο μεγάλη ειρωνεία ήταν. Ο πλουσιότερος άνθρωπος, ένας Βαρόνος Ρότσιλντ, δεν είχε μια υγιή καρδιά για να απολαύσει τον πλούτο του. Υπήρχαν τόσοι φτωχοί αιωνόβιοι!!!

         Οι γιατροί έψαχναν αγωνιωδώς για τα κατάλληλα μοσχεύματα στις εσχατιές του κόσμου. Όμως η σημερινή επέμβαση ήταν έκτακτη. Η φέρελπις πέμπτη καρδιά του αρνήθηκε να συνομολογήσει στο έγκλημα και κήρυξε «επίσχεση εργασίας». Μπήκε εσπευσμένα στο χειρουργείο ενώ οι αδίστακτοι υποτακτικοί του επιδόθηκαν στην καταδίωξη μιας υγιούς καρδιάς. Την βρήκαν στο στήθος του επαναστάτη γιού του, που ρακένδυτος σύχναζε στις πιάτσες.

        Ο Βαρώνος είχε μια νέα καρδιά και μια νέα στεναχώρια. Ο κληρονόμος της αμύθητης περιουσίας αγνοούνταν. Το παιδί του, η «καρδιά» του, του έλειπε αφάνταστα.   

Λαιμαργία

Το τέλειο πιάτο

         Έγινε μάγειρας για να τρώει. Εδέσματα που δεν μπορούσε να αγοράσει. Γεύτηκε τις πιο σπάνιες γεύσεις: πτερύγια καρχαρία και χελιδονοφωλιές….!!! Μαγείρεψε ακόμη και Φούσκα, το δηλητηριώδες ψάρι του Βουντού. Η ανυπομονησία του να το γευτεί παραλίγο να τον σκοτώσει. Η λαιμαργία του ήταν πασίγνωστη.

         Αυτή ήταν που ευθυνόταν και για την αναπηρία του!!!  Στην κουζίνα του Hilton κατασπάραξε όλα τα εκλεκτά φιλέτα βίσωνα που κανείς δεν επέλεγε. Εκτός από την αποφράδα νύχτα που τα παρήγγειλε ένας Εμίρης. Απαίτησε να απομακρυνθούν για να «φιλοτεχνήσει» το τέλειο πιάτο. Ο βοηθός του έκοψε με χειρουργική ακρίβεια τη μπριζόλα από τον ευτραφή μηρό του και αποστείρωσε την πληγή.

          Όταν ο ενθουσιασμένος πελάτης ζήτησε να τον δει, έσφιξε τα δόντια και μπήκε στην αίθουσα….. κουτσαίνοντας.  

Αλαζονεία

Μας άνοιξες δουλειές

         «Πώς πιστεύεις πως πρέπει να σε κρίνω;» τον ρώτησε ο Ραδάμανθυς. Ο Κωνσταντίνος απάντησε με στόμφο: «Όπως με αξιολόγησε η Ιστορία: Μέγας». Ο Μίνωας γελώντας είπε: «Μέγας ναι, αλλά Φονιάς και δεν μιλάω για τις ψυχές που ξαπόστειλες ως στρατηλάτης αλλά όσες η μανία σου μας έστειλε. Τον ίδιο σου τον γιο έβρασες και έγδαρες!!!». O Μέγας ξέσπασε: «Αναγνωρίζω μόνο τον τίτλο των Πατέρων. Το καλό που έκανε η Εκκλησία στην ανθρωπότητα χάρη σε μένα, είναι μεγαλύτερο από τα πάθη μου».

Ο χρόνος είναι ιερός ακόμη και για τους αθανάτους. Οι Κριτές αγνόησαν τον αλαζόνα που άρχισε να εξαϋλώνεται μπροστά τους. Είχαν μυριάδες νεκρούς να κρίνουν!!! Η Εκκλησία τους έστελνε καραβιές αλλόθρησκους στο όνομα του Χριστού στους αιώνες που ακολούθησαν.   

Οκνηρία 

Άδεια πένθους

     Με δίδαξε πολλά. Ήταν ο μέντορας μου στο Δημόσιο. Με συμβούλευε να μην απαντάω ποτέ στο τηλέφωνο το πρωϊ. Να μην επισκέπτομαι ιδιωτικούς υπάλληλους στο ωράριο μου. Θυμώνουν για την άνεση σου. Να περιγράφω με τα μελανότερα χρώματα το άγχος και την πίεση του λειτουργήματος μου. Και να χτυπάω πάντα την κάρτα μου. Έγινα διευθυντής Υπηρεσίας με υψηλές αποδοχές και κύρος. Αυτός δεν το επεδίωξε. Του αρκούσε που πληρώνονταν για να κάθεται.

           Σήμερα το πρωϊ έστειλε τη μάνα του να χτυπήσει την κάρτα. Ένας μεθυσμένος οδηγός την χτύπησε και την άφησε να ξεψυχήσει μπροστά από το Δημαρχείο. Μέχρι τις τρεις του τηλεφωνούσαν από το νοσοκομείο. Δεν το σήκωνε. Όταν απάντησε του ανακοίνωσαν τον θάνατο της. Δικαιούνταν τρεις μέρες άδεια πένθους.