Διήγημα: Η καρδιά μου αντιπαροχή

Διήγημα 120 λέξεων

Μια αιρετική άποψη.

       Το μικρό μου κείμενο με τίτλο "Η καρδιά μου αντιπαροχή" δημοσιεύτηκε στην θαυμάσια ιστοσελίδα 120λέξεις. Εδώ επέλεξα άλλες φωτογραφίες από αυτή που διάλεξε ο πιο πάνω ιστότοπος. Αποτελεί μια μη πολιτικώς ορθή άποψη μου για την πρωτοβουλία του Βαρώνου Πιερ ντε Κουμπερτέν, του οποίου η καρδία αναπαύεται στην αρχαία Ολυμπία ..... ως "αντιπαροχή"!!! Ποιά είναι η δική σας άποψη;   

Η καρδιά μου αντιπαροχή

       

"Την ίδια την καρδιά μου άφησα στην αρχαία γη..."

Με πρόλαβαν οι πατριώτες μου. Ήρθαν και σαν τις Στυμφαλίδες όρνιθες, άρπαξαν την τροφή της νεολαίας της μελλοντικής Ελλάδας. Ο Λόρδος Έλγιν πήρε τις μετόπες του Παρθενώνα, ο Ολιβιέ Μπουτιέ απέσπασε την Αφροδίτη από τη γη της Μήλου, ο αββάς Μισέλ Φουρμόντ κατέσκαψε τη Σπάρτη και οι μαλτέζοι ναυτικοί του Ντομένικο Τσερούνια ήρθαν για να αρπάξουν τους κίονες του Ολυμπίου Διός. Με αυτούς τους τελευταίους, βέβαια, οι Έλληνες «έσπασαν πλάκα».

        Εγώ άργησα. Οι Έλληνες μου φάνηκε πως κάπως ξύπνησαν και αγκαλιάζουν πια ζηλότυπα τα αρχαία αγάλματα τους. Μα εγώ βρήκα ένα πολύτιμο σπάραγμα, αιθέριο, του Πολιτισμού τους. Μια ασύλληπτη ιδέα, μια θεϊκή έμπνευση, έναν ολόκληρο νοητό κόσμο. Και το έδρεψα. Με το δρεπάνι της φρούδας ελπίδας του κέρδους και της αναγνώρισης με μερικούς φίλους Έλληνες, που πρόθυμοι κι’ αθώοι με βοήθησαν να το «φορτώσω» και να το πάω στο Παρίσι. Σε μια  Έκθεση εμπορική, αφού  μια γεύση τους άφησα, πλανεύτρα, στο στόμα τους. Την πρώτη Ολυμπιάδα στην Αθήνα το 1896 τους κέρασα.

       Μα δεν μπορούν να μου προσάψουν του κλέφτη τη ρετσινιά, γιατί αν και εκατοντάδες  χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες από τη γη της Ολυμπίας ξερίζωσα, μα την ίδια την καρδιά μου άφησα στην αρχαία γη ως αντιπαροχή. 

Βαρώνος Πιερ ντε Κουμπερτέν