Βιβλίο: Bifrost, The Path of Warriors

Ζούσα όσα ήθελα μέσω της συγγραφής

“Bifrost, The Path of Warriors” του Χρήστου Κεσκίνη

       

Ο συγγραφέας Χρήστος Κεσκίνης

Συμμετείχα στην παρουσίαση του βιβλίου του Χρήστου Κεσκίνη  “Bifrost, The Path of Warriors” στα πλαίσια της Λέσχης Ανάγνωσης των εκδόσεων Συμπαντικές Διαδρομές στη Θεσσαλονίκη, λίγο μετά την έκδοση του τον Ιανουάριο του 2016. Θα έπρεπε ίσως να έχω διαβάσει ήδη τη νουβέλα του, πάντα όμως επιλέγω το ανάποδο, καθώς θα ήξερα ήδη όλες τις απαντήσεις στις ερωτήσεις που έκανα στον συγγραφέα. Και ομολογώ ότι πολύ έξυπνα, ο τελευταίος μου απάντησε διφορούμενα, παραπέμποντας με στο βιβλίο, ως έμπειρος συγγραφέας, κάτι το οποίο και είναι καθώς, αν και είναι το πρώτο του βιβλίο, εντούτοις γράφει εδώ και πολλά χρόνια. Πιστεύω ότι πυροδότησε πλέον τη διαδικασία της εκδοτικής του ανάφλεξης.

       

Με όμορφο εξώφυλλο

Στην αρχική μου ερώτηση, μου απάντησε πως έμπνευση για την ιστορία του βιβλίου είναι ένα, με μικρή ιστορική αποτύπωση, πραγματικό γεγονός, της πολυαίμακτης ιστορίας των Βίκινγκς που ανακάλυψε στην επισταμένη έρευνα που έκανε και από όπου άντλησε γεγονότα, τοπωνύμια και ονόματα αλλά και πολλά άλλα στοιχεία.

        Ο ήρωας της νουβέλας αρχικώς ίσως θορυβήσει (χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη καθώς ο αναγνώστης του θα βρει στοιχεία της δικής του προσωπικότητας σε αυτόν) αφού έχει εμμονή με την ηρωϊκή παράδοση των Βίκινγκς και την πορεία τους προς την απόλυτη τελείωσή της που είναι η αποθεωτική είσοδος στην Βαλχάλα. «Δημιούργησα ήρωες για να δώσουν τις μάχες που εγώ δεν μπορούσα. Να λαμβάνουν τις τιμές που επιθυμούσα. Να πεθαίνουν με θανάτους που έλπιζα και αναζητούσα», λέει ο συγγραφέας στο βιβλίο. Η πορεία αυτή απαιτεί έναν ηρωϊκό τρόπο ζωής εμπνεόμενο από τις αρχές της φιλοπατρίας, της ευσέβειας προς τους Θεούς, της ευγένειας προς τις γυναίκες, του σεβασμού προς τους ηλικιωμένους, της μαχητικότητας και της ανδρικής συντροφικότητας στα όπλα. Κυρίως όμως απαιτεί έναν ηρωϊκό θάνατο στο πεδίο της μάχης αφού ο φιλόδοξος ήρωας πολεμήσει με ανδρεία έως το τέλος και αξιωθεί να τον συνοδεύσουν οι φλογερές Βαλκυρίες στον ιδανικό τόπο της αιωνιότητας.   

       Πως όμως ο ήρωας του βιβλίου, που αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο την πορεία του προς το ιδανικό, μπορεί να πετύχει αυτόν, τον εκ πρώτης όψεως, φαινομενικά αδύνατο στόχο, αφού θα πρέπει να πολεμήσει και να πεθάνει ηρωϊκά αλλά και να ολοκληρώσει την αφήγηση  της πορείας του; Εδώ βρίσκεται η αξία του συγγραφέα που αντιμετωπίζει με επιτυχία τις λογικές και χρονικές αντιφάσεις που έχει μια προσωπική αφήγηση και κυρίως τις ασυνέπειες και θα περίμενε κανείς ότι θα τον «νικούσαν» αφού ο ήρωας βαίνει προς τον… δικό του θάνατο. Πως γράφει τότε; Ο συγγραφέας έχει μια εξαιρετική έμπνευση, που όπως ο ίδιος μου απάντησε, ο αναγνώστης θα πρέπει να την ανακαλύψει μόνος του διαβάζοντας απνευστί το μικρό εξάλλου βιβλίο.

        Ένοιωσα την αγωνία που διατρέχει σε όλο του το έργο τον ήρωα συγγραφέα για την εκπλήρωση ενός ηρωϊκού ιδανικού σε έναν αλλοτριωμένο κόσμο όπου είσαι ότι κερδίζεις (όπως και να το κερδίζεις) και όπου το χρήμα, η κοινωνική θέση και η δημοφιλία είναι αξίες και από την άλλη η άδολη, αφιλοκερδής ηρωϊκή στάση ζωής και η επιδίωξη του ηρωϊκού προτύπου, σώματος, πνεύματος και χαρακτήρα, θεωρούνται εμμονή, διαταραχή ή και ακόμη και σχιζοφρένεια.

       

Ο Μισίμα ακολούθησε τον ηρωϊκό πρότυπο

        Διαβεβαιώνω τον συγγραφέα-ήρωα πως δεν είναι μόνος στον δύσκολο δρόμο που επέλεξε. Όπως και ο ίδιος αναζητάει στη σωματική ρώμη (με την ενασχόληση του με τις μαχητικές τέχνες και την οπλασκία), στη φύση (με τις περιηγήσεις του και το κυνήγι) και στη φιλία τους οδοδείκτες της ηρωϊκής αυτοπραγμάτωσης του, έτσι και ευτυχώς, πολλοί είναι οι νέοι που εμπνέονται από τις ίδιες αξίες.  Στην μακριά παράδοση λογοτεχνών θα υποδείξω τη μελέτη του Ιάπωνα Γιούκιο Μισίμα, που ασχολήθηκε με τη σωματοδομική και το Κέντο, και φυσικά του Ρόμπερτ Χάουαρντ, τον πυγμάχο με τον ευαίσθητο ψυχισμό.

Έτσι τιμούν σωστά την Επική Μουσική

         Ίσως όμως όλες οι περιπέτειες όλων όσων βαδίζουν τον ηρωϊκό δρόμο στη ζωή (σαν τον Έλληνα Θεό Ηρακλή) δεν συναντούν τα ίδια σταυροδρόμια όπως ο Bifrost του Χρήστου Κεσκίνη. Σημασία βεβαίως έχει, όσο κοινότυποι και να είμαστε, το ταξίδι του ήρωα. Και καθώς είναι πιο εύκολο να ονειροπολούμε παρά να ζήσουμε τον δρόμο των Βίκινγκς, βαδίστε τον και εσείς νοερά με τον Bifrost. Δώστε την υπόσχεση που δίνει στον εαυτό του: «Ήμουν έτοιμος να θυσιαστώ για να προστατεύσω όσα πίστευα, από αυτούς. Θα έδινα τη ζωή μου, για να διατηρήσω την Αρχαία Θρησκεία ζωντανή. Θα προσπαθούσα με όλες μου τις δυνάμεις να κρατήσω την πίστη στους Θεούς μου ζωντανή. Αν μπορούσα να αλλάξω τη μοίρα μου, μαζί με την πορεία της Ευρώπης και ίσως του κόσμου, θα προσπαθούσα με όλες μου τις δυνάμεις». Καλό ταξίδι λοιπόν και σε εσάς και προσοχή στα κοφτερά τσεκούρια.

             

Στο "Excalibur" 

Τέλος, πρέπει να τονίσω πως και αυτή η έκδοση των ΣυμπαντικώνΔιαδρομών είναι ιδιαιτέρως προσεγμένη και καλαίσθητη. Επίσης, σας προτείνω να αναζητήσετε τον θαυμάσιο σελιδοδείκτη που έχει στην πίσω όψη του τους Ρούνους με τη σημασία τους. Η εικόνα του εξώφυλλου είναι του  Dusan Kostic. Ο Χρήστος Κεσκίνης είναι δραστήριο μέλος του φιλόμουσου σωματείου “Excalibur” που τιμάει με τακτικές εκδηλώσεις την Επική Heavy Metal Μουσική και φιλοτεχνεί όμορφες αφίσες με σχετικά θέματα όπως αυτή για την πρόσφατη επετειακή εκδήλωση του Συλλόγου με το πλοίο Ντρακάρ (το διάβασα στο βιβλίο).   

Γιάννης Μπαχάς              

Διήγημα: Ο Σίσυφος στην πρεσβεία του Αχιλλέα- Μύθος ή Αλήθεια;

Ο Σίσυφος στην πρεσβεία του Αχιλλέα-Μύθος ή Αλήθεια;

Διήγημα της Δήμητρας Σιδηροπούλου

     

"Το κλέος αυτό κυβερνά τον Αχιλλέα..."

 Το Αυγουστιάτικο φεγγάρι σε συμπαρασύρει στη δίνη του πάθους, του ταξιδιού, μεθάς μαγεμένος από το φως του, στέκεσαι ανήμπορος να αντισταθείς στη γοητεία του. Ο Σίσυφος μελετούσε στο φως του φεγγαριού την Ιλιάδα του Ομήρου και διάβαζε την Ι ραψωδία ως αργά στο μπαλκόνι του τους στίχους για την πρεσβεία που στάλθηκε στον Αχιλλέα με στόχο να απαλύνει τη μήνιδα του. Δεν μπορεί να υπερέχει πάντα ο πόλεμος σκεφτόταν. Οι ηρωϊκές συνθήκες επιβάλλουν τα ιδανικά της εποχής, ανδρεία και γενναιότητα, τιμή και δόξα, ομιλία και αφοσίωση στον αρχηγό. Ο  Όμηρος από την άλλη επέλεξε τα πιο προσφιλή και οικεία πρόσωπα στον Αχιλλέα. Δεν μπορεί, ο Αχιλλέας πρέπει να εγκαταλείψει το θυμό του, πρέπει να γυρίσει στους Αχαιούς που τον έχουν ανάγκη γιατί δοκιμάζονται. Εξαντλούν όλα τα συναισθηματικά και λογικά επιχειρήματα, αλλά το κλέος αυτό κυβερνά τον Αχιλλέα, αυτό αναζητούν  και όλοι οι ομηρικοί ήρωες. Πόσο θα ήθελε να ήταν και αυτός στην πρεσβεία που θα προσέγγιζε τον Αχιλλέα να υπερασπιστεί τους Αχαιούς που κινδύνευαν. Η ώρα περνούσε και αυτές οι σκέψεις τριβέλιζαν το μυαλό του μέχρι που νύχτωσε και το αυγουστιάτικο φεγγάρι τον σκέπασε με το φως του, φώτισε τις σελίδες του βιβλίου του στις οποίες  έγειρε καθώς ο ύπνος ζωντάνεψε τις σκέψεις του με σάρκα και οστά. 
       

"Ήρθα για να σε προστατεύσω..."

      Ανάμεσα στον Αίαντα, τον Φοίνικα και τον Οδυσσέα ήταν και ο Σίσυφος αρματωμένος με μια στρατιά επιχειρημάτων, στρατευμένος να μεταπείσει τον Αχιλλέα. Είχε έναν μόνο στόχο, να αλλάξει τον μύθο, να δώσει το στίγμα του σ’ αυτή την ιστορία που με γεωμετρική συμμετρία χάρισε στον αναγνώστη την αίσθηση πληρότητας. Στη διαδρομή προς τους Μυρμιδόνες αναλογιζόταν πως δεν θα αφηγηθεί γεγονότα του παρελθόντος, δεν θα επικαλεστεί τους Θεούς, αλλά θα πείσει τον Αχιλλέα να αποδεχθεί τα δώρα του Αγαμέμνονα, γιατί αυτό είναι και το δικό του συμφέρον. Ο Σίσυφος με τις δικές  του ανθρώπινες δυνάμεις ,χωρίς θεϊκές παρεμβάσεις έφτασε με τους συντρόφους του στη σκηνή του Αχιλλέα. Εκείνος, ξαφνιασμένος τον ρωτά γιατί ήρθε κοντά του. Ο Σίσυφος του απαντά για να μη γίνει το θέλημά του. Δε θέλω την ομηρική νομοτέλεια Αχιλλέα, δεν θέλω να πεθάνεις ενώ ζεις, να βιώσεις έξω από τα ανθρώπινα όρια την αποστασιοποίηση και τον πόνο. Ήρθα για να σε προστατεύσω, τέτοιο θάρρος που έχεις επιδείξει από θυμούς μη πάει χαμένο.

"Είχε έναν μόνο στόχο, να αλλάξει τον μύθο..."

         Δε συγκινούμαι με τα δώρα του αρχηγού σου Σίσυφε και αυτό να μεταφέρεις, μα πες μου τέτοια έχεις φώτιση ότι απομονωμένος θα ζήσω ζωντανός νεκρός;

Ναι,  Αχιλλέα μου, ο θάνατος του φίλου σου θα είναι και δικός σου πνευματικός θάνατος, ηθική αυτοκτονία. Οι Ερινύες θα σε καταδιώκουν γιατί εξαιτίας της μήνιδας σου θα σκοτωθεί εκείνος, ο Πάτροκλος, ο πιο αγαπημένος σου. Είθε οι γενιές που έρχονται  να μιλούν για σένα, για τη σοφία που επέδειξες, την ευσπλαχνία όταν οι σύντροφοι σου σε ικετεύαν στη μάχη να ξαναέρθεις. Με μιας η οργή μαλάκωσε, καθάρισε το μυαλό του, διαλύθηκαν τα σκοτάδια της ψυχής του. Ο Αχιλλέας συλλογίστηκε ότι το λάθος του Αγαμέμνονα δεν πρέπει να γίνει και δικό του λάθος. Δεν θα βοηθήσει για να ανταμειφθεί, αλλά για να διασώσει το φίλο του, και τη δική του τιμή. Δεν τον νοιάζει αν ο Αγαμέμνονας πλαισιώνεται από πιστούς πολέμαρχους , τον νοιάζει να μην προδώσει το δικό του πιστό φίλο. Και έτσι η ένδοξη ζωή, αν και σύντομη τον κερδίζει, και απαντά θετικά στον Σίσυφο. Ο σκοπός της αποστολής του επιτεύχθηκε. 

     

"Σίσυφε, ξύπνα..."

Τα κατάφερα, αναφώνησε και όρμηξε στα καράβια να μεταφέρει τα νέα στους Αχαιούς. Σίσυφε, ξύπνα ακούστηκε η τρυφερή φωνή της μητέρας του, ξημέρωσε κι έχεις αποκοιμηθεί στο βιβλίο. Ναι, μητέρα ,αλλά τα κατάφερα, η επάνοδος του Αχιλλέα ήρθε χωρίς τον όλεθρο. Δεν κινδύνευσαν τα ελληνικά πλοία να πυρποληθούν  και δεν χρειάστηκε να ακούσει άλλες ικεσίες ο Αχιλλέας.

       Έστω κι έτσι, ο Σίσυφος έσωσε τον Αχιλλέα από την ύβρη  απέναντι στους Θεούς, τον βοήθησε να  ανακτήσει τις πολιτισμένες του θέσεις  και να αποκτήσει αυτοσυνειδησία που προήλθε από τη συνειδητοποίηση ότι δεν ήθελε να βιώσει την απώλεια του Πάτροκλου και να πεθάνει άδοξα. Συμφιλιώθηκε με τον Σίσυφο ο Αχιλλέας ως πάντρεμα μιας πανανθρώπινης αξίας που ξεπέρασε τα χρονικά όρια , προσέφερε ηθική ικανοποίηση και στους δύο ήρωες και ανέδειξε τις διαχρονικές αξίες της ανθρώπινης ύπαρξης. 

Δήμητρα Σιδηροπούλου

Ποιήματα της Ρίας Σπανού

       

Ποίηση της Ρίας Σπανού   

     Γνώρισα προσφάτως την συγγραφέα Ρία Σπανού στη Λέσχη Ανάγνωσης των Συμπαντικών Διαδρομών στη Θεσσαλονίκη και ήρθα σε επαφή με τον ποίηση της και τον πεζό λόγο της. Είναι μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος και έχει διακριθεί στους ποιητικούς διαγωνισμούς του πολύ δραστήριου αυτού φορέα της πόλης μας. Όπως γράφει η ίδια στην εξαιρετική σελίδα 120 Λέξεις: Γεννήθηκε στην Μακεδονία και ζει στην Θεσσαλονίκη. Γράφει διηγήματα φαντασίας και ποιήματα. Έργα της έχουν βραβευτεί σε    πανελλήνιους διαγωνισμούς και συμμετείχαν σε  συλλογικές εκδόσεις διηγημάτων και ανθολογίες.     
       Κυκλοφορούν τα παρακάτω βιβλία της: Στο Σώμα του Χείρωνα και το Μυστικό του Αετού. Την ευχαριστώ για την ευγενική παραχώρηση των δύο αδημοσίευτων ποιημάτων της.
Πλέον οι γυναίκες συγγραφείς που φιλοξενούνται στο ιστολόγιο μας είναι δύο και ελπίζουμε να αυξηθούν: Ρία Σπανού και Δήμητρα Σιδηροπούλου.

Άνθρωπος σε Θεό

Ότι τούλαχε απ' αυτό το ανθρώπινο ξύπνημα,

ότι πρωτόειδε

στα χαμηλά τ΄ ουρανού

ένα σάστισμα, 

μια λιγοστή αλήθεια ότι συναντιέται 

μια λύπη θανάτου.

Στις γενιές πίσω του

ψάχνει το δικαίωμα και το όριο

και θαρρεί το μισό του σώμα κατέχει

και τ΄ άλλο μισό κρυφό εντός του

μικραίνει, μεγενθύνεται μπροστά

στο αίνιγμα του Θεού.

Μα πως έξαφνα;

Ποιός συζεί εντός του και θυμάται

πως διαστέλλεται μια μικρή άνοιξη στο στήθος

τρίζοντας 

και ξεκουμπώνει αιώνες ευδαιμονίας

ώσπου

δεν έχει να ζητήσει

τίποτα άλλο να σώσει

παρά αυτή την Άνωση.

Σκιές Θεών 

Αιώνες πριν, στων Αθανάτων τα άστρα

μέτοχοι του φωτός

διανύσαμε χρυσούς αιώνες

με σώματα φωτεινά ,  χωρίς βάρος , χωρίς επιθυμία

σώματα που άντεχαν την αγνότητα της  Ελευθερίας.

Αθώοι στον κήπο της Εδέμ

ανυποψίαστοι στην ανατομία του φαύλου

μέσα σε παραδείσια πουλιά και μουσικές

πάνοπλοι από την ειρήνη της ψυχής μας

λυτρωμένοι από τον θάνατο

ταξιδέψαμε σε ουράνιες θάλασσες 

στην ατέρμονη γενναιοδωρία του Πνεύματος.

Κι έπειτα, σε μια παράλλαξη των άστρων

βρεθήκαμε αιχμάλωτοι του χρόνου

να περιπολούμε τους αιώνες της γης

οδοιπόροι των φθαρτών, κομιστές του θανάτου,

στηρίξαμε το χώμα, ανεπίδεκτο στο θαύμα της Αθανασίας ,

έχουμε ακόμα την απορία

αν μας αποπλάνησαν , ή  έδωσαν την συγκατάθεσή τους οι Θεοί.

Εκπεσόντες άγγελοι ή μονομάχοι του φωτός ; 

Πάντα απρόσιτο το Μεγάλο Μάτι, σιωπηλό ,

δεν μας αρμόζει μια απάντηση.

Σαν τιμωρία, ή σαν επιλογή λοιπόν συνεχίζουμε την ζωή

αγρυπνώντας μια μνήμη ακατανόητη

μεταφράζουμε με ποιήματα αντικατοπτρισμούς

ψάχνουμε την έξοδο σε ουράνιες συντεταγμένες.

Δεν είναι τυχαίο γεγονός η απληστία της αναζήτησης

η έλλειψη, είναι η ανάμνηση της χαμένης ειρήνης

είναι η δύναμη της πιο βαθιάς πατρίδας

που εμφανίζεται πρόσκαιρα και αναπάντεχα

στις εκλείψεις της ψυχής μας

όταν ευθυγραμμίζεται

με το Άφθαρτο και το Άχραντο. 

Ρία Σπανού

Διήγημα: Πώς είναι το Φθινόπωρο εκεί;

Πως είναι το Φθινόπωρο εκεί;

Συμμετοχή στον Γ' Διαγωνισμό Διηγήματος με θέμα "Φθινόπωρο"

     Συμμετείχα στον Γ' Διαγωνισμό Διηγήματος με θέμα το Φθινόπωρο, τον οποίο διοργάνωσε η ιστοσελίδα Eyelands. Κριτής των διηγημάτων ήταν η συγγραφέας Καίτη Στεφανάκη, η οποία θα επιμεληθεί μαζί με τον Βασίλη Χατζηβασιλείου τη συλλογή με τα διηγήματα που θα κυκλοφορήσει το επόμενο φθινόπωρο από τις εκδόσεις Παράξενες Μέρες. Η διάκριση απονεμήθηκε ισότιμα σε όλα τα διηγήματα. Δεν υπήρξαν ειδικότερα βραβεία και η ανακοίνωση των ονομάτων έγινε με τη  σειρά συμμετοχής στο διαγωνισμό.

      Οι εκδόσεις Παράξενες Μέρες συγχαίρουν και τους 320 συγγραφείς που συμμετείχαν στον διαγωνισμό για τις ιστορίες που έστειλαν. Επιλέχθηκαν 37 διηγήματα για την έκδοση και θα μπορούσαν να ήταν πολύ περισσότερα αλλά υπάρχουν πάντα κάποιοι περιορισμοί και για τον αριθμό των διακρίσεων και για μια έκδοση.

Δημοσιεύω στο Φρούριο της Λήθης  το δικό μου διήγημα με τίτλο «Πως είναι το Φθινόπωρο εκεί;». Έμπνευση για το διήγημα μου έδωσε η είδηση που διάβασα σε εφημερίδα για την επιλογή μιας νεαρής Ελληνίδας, ανάμεσα σε άλλους νέους, για την πρώτη "επανδρωμένη" αποστολή στον πλανήτη Άρη. Μια αποστολή από την οποία, ανεξαρτήτως της έκβασης της, δεν θα επιστρέψουν οι πρωτοπόροι αστροναύτες. Την είδηση μπορείτε να την βρείτε και εσείς στον Τύπο. Καθώς το διήγημα μου δεν επιλέχθηκε για δημοσίευση, το θέτω μέσα από την ιστοσελίδα στην κρίση σας:

 Πως είναι το Φθινόπωρο εκεί;

-         Θα είναι σαν να πέθανες νέα.

-         Όχι, θα είναι σαν να πέθανες εσύ, του είπε γελώντας.

-         Σημασία έχει πως δεν θα ειδωθούμε ποτέ.

     Έκανε μια ακόμη προσπάθεια να την αποτρέψει από αυτό το ταξίδι.

- Θα βγεις τρομακτικός στις φωτογραφίες, μην κλαις.

     

"Το ταξίδι στον Άρη ήταν το παιδικό της όνειρο"

Σκούπισε τα δάκρυα του. Μπήκαν αγκαλιασμένοι στο σαλόνι για τη συνέντευξη. Κάθισαν πιασμένοι από τα χέρια στον καναπέ και δίπλα τους στην πολυθρόνα πήρε θέση η δημοσιογράφος. Μπροστά τους στο τραπέζι ήταν τοποθετημένα τα βιβλία της και τα ομοιώματα διαστημοπλοίων που συνέλεγε. Το ταξίδι στον Άρη ήταν το παιδικό της όνειρο.

      Η συνέντευξη ήταν γλυκόπικρη. Οι τηλεθεατές είδαν τη λάμψη στα μάτια και στα λόγια της κοπέλας. Ένοιωσαν τη λατρεία που της είχε ο νεαρός γυμναστής που όμως δεν μπορούσε να κρύψει τα δικά του βουρκωμένα μάτια που φανέρωναν όλη τη θλίψη του. Η Περσεφόνη δεν θα γύριζε ξανά στη Γη.

      Η μέρα της εκτόξευσης που θα έστελνε στον κόκκινο πλανήτη τους δέκα γήϊνους δεν θα αργούσε. Θα χρειαζόταν, όπως εξήγησε η επιστήμονας, δύο χρόνια εκπαίδευσης στην έρημο της Αριζόνα για να διδάξουν στα σώματα τους την εξωγήϊνη βαρύτητα.

      Ο Τηλέμαχος δεν θα πήγαινε ποτέ στον Άρη. Θα έπρεπε να ετοιμάσει τον εαυτό του να την αποχωριστεί οριστικά. Ονειρεύτηκαν μαζί ταξίδια, παιδιά που θα τα έβλεπαν να πηγαίνουν σχολείο… και οι Θεοί γελούσαν. Ιδίως ο Άρης.

      Λίγες μέρες πριν φύγει πήγαν βόλτα στις όχθες της λίμνης. Είναι  μαγευτικά τα Ιωάννινα το φθινόπωρο. Το μακρύ κόκκινο χαλί μουσκεμένο από τις βροχές αγκάλιαζε τα πόδια τους σαν μικρό παιδί που πέφτει στα πόδια της μάνας του για να μην την αφήσει να φύγει. Ο καιρός στην πόλη τους δεν άφηνε τα φύλλα να ξεραθούν και η ραθυμία των δημοσίων υπηρεσιών τους άφηνε να απολαύσουν  τα χρώματα και την αφή τους στο δρόμο. Της άρεσε το φθινόπωρο. Τις ψυχρές νύχτες του παρατηρούσε τα αστέρια και περνούσε ολόκληρα βράδια στο αστεροσκοπείο της Θεσσαλονίκης όταν ήταν φοιτητές.

Διήγημα: Αχτίδες στο σκοτάδι

Αχτίδες στο σκοτάδι

Διήγημα της Δήμητρας Σιδηροπούλου

      Η νέα συνεργάτιδα μας, Δήμητρα Σιδηροπούλου, είναι μια νέα εξαιρετικά δυναμική γυναίκα που συνδυάζει την ανατροφή των τριών παιδιών της, την επαγγελματική δραστηριότητα και τις πανεπιστημιακές σπουδές με επιτυχία ενώ βρίσκει τον χρόνο και καλλιεργεί με ζήλο και ευαισθησία το χάρισμα της δημιουργικής γραφής. Είναι δόκιμο μέλος της δραστήριας Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος και έχει διακριθεί σε διαγωνισμούς λογοτεχνίας με σημαντικότερο, έως σήμερα, τη βράβευση της στον Διαγωνισμό «Ποίησης και Δημιουργίας» το 2015, όπου το διήγημα της κατέκτησε βραβείο μεταξύ χιλίων συμμετοχών. Μας εμπιστεύτηκε τα κείμενα της και σήμερα παρουσιάζουμε ένα από αυτά. 

«Αχτίδες στο σκοτάδι»

     Διήγημα για την έκδοση νέων συγγραφέων που παρακολούθησαν τα μαθήματα δημιουργικής γραφής του κυρίου Γιώργου Σανιδά.

   

"Όλα έμοιαζαν ιδανικά..."

Όλα έμοιαζαν ιδανικά στη νέα τους κατοικία η οποία συναντούσε κατά γενική παραδοχή το άπιαστο, το παραδεισένιο ειδυλλιακό περιβάλλον. Εκπλήρωνε τους κρυφούς τους πόθους, τους βαθύτερους της ψυχής που στοχεύουν ψηλά στο ωραίο. Εκεί ήταν το ευάερο και ευήλιο σπιτικό τους χτισμένο σε μια ωραία περίοπτη θέση με καταπληκτική θέα. Εκεί ξεκίνησαν τη ζωή τους ο Πέτρος και η Σοφία, δύο νέα παιδιά με πολλά όνειρα, όπως όλα τα νιόπαντρα ζευγάρια που πέτυχαν τον αυτοσκοπό της ζωής όπως έγινε ο γάμος άσχετα με το πώς καταλήγουν τελικά οι πολύπλοκες ανθρώπινες σχέσεις. Είναι όμως για όλους έτσι με ατυχής κατάληξη ή μερικοί τη σώζουν δίνοντας καθημερινές μάχες με το πεπρωμένο; Οι γέροντες λένε όταν διαλύεται ένα σπίτι φταίει μόνο ο εγωισμός, οι δικαιολογίες είναι ανθρώπινες επινοήσεις που περιτυλίγουν αυτόν τον τοίχο που ορθώνει ανάμεσα στα ζεύγη. Η αλήθεια είναι ότι οι σημερινοί νέοι είναι βομβαρδισμένοι με πληροφορίες, Internet, έχουν όλα τα κλειδιά που ξεκλειδώνουν την ευτυχία, τους απομονώνουν και τους στερούν την δια ζώσης επικοινωνία. Ένα όμως κλειδί  κλειδώνει την ευτυχία μέσα στο σπίτι, η ταπεινή αγάπη. Αν δεν έχεις αυτήν όσα άλλα αγαθά και να αποκτήσεις τα παίρνει όταν φύγει μαζί της.

Χαϊκού: Θεσσαλορύπη

"Θεσσαλορύπη", Συμμετοχή στον Α' Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης Χαϊκού

            Συμμετείχα στον Α' Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης Χαϊκού «Πνευματικοί Ορίζοντες Κύπρου, Εφαλτήριο λόγου, τέχνης και πολιτισμού» με πέντε χαϊκού μου με τον γενικό τίτλο «Θεσσαλορύπη» εμπνευσμένα από την λιγότερο θελκτική όψη της πόλης μου Θεσσαλονίκης. Στο διαγωνισμό συμμετείχαν 105 λογοτέχνες, με 500 και πλέον χαϊκού. Η Επιτροπή που αξιολόγησε τα ποιήματα από τρεις κορυφαίους λογοτέχνες του είδους, τους: Χρίστο Τουμανίδη, Χάρη Μελιτά και Τάσο Αριστοτέλους.        

       Απονεμήθηκαν τρία βραβεία σε τρεις νικητές καθώς και έξη ισάξιοι έπαινοι και ισάριθμες τιμητικές διακρίσεις. Επίσης αποφασίστηκε η απονομή ενός βραβείου και δυο επαίνων σε τρεις μαθητές των οποίων τα ποιήματα τους ξεχώρισαν. Η κριτική επιτροπή έκρινε πως ένα εκ των χαϊκού μου είναι δημοσιεύσιμο σε μελλοντική έκδοση (με την οικονομική συνδρομή των συμμετεχόντων).

        Τα Βραβεία δόθηκαν στους: Παναγιώτου Γιάννης Α΄, Σωτηρία Κρητικοπούλου Β΄, Αντώνιος Ευθυμίου Γ΄ και Παναγιώτης Ανάργυρος Κουτίνας, Γ’ (ισοψηφία).

        Οι Έπαινοι απενεμήθησαν στους: Μ. Πλειώνη, Μ. Τσέλος,
Κ. Μπαχαρακάκη, Σ. Σουφλέρης, Π. Παναγής, Γ. Δημοβασίλης

        Τιμητικές Διακρίσεις δόθηκαν στους: Ι. Μετόχη, Σ. Ανδρέου, Ε. Γιαννακάρη, Σ. Κιοσσές, Γ. Λαμπής, Γ. Μαρινάκης.

        Τέλος, Βραβεία στους Νέους κάτω των 18 ετών δόθηκαν στους: Μπάζιου Π. Α΄ βραβείο, Μαννουδή Μ. Έπαινος, Λεοντίδη Δ. Έπαινος.

        Τα χαϊκού με τα οποία συμμετείχα στον Διαγωνισμό είναι τα παρακάτω: 

Θεσσαλορύπη

Βρώμικα νερά,

μόνη των γέρων λύση.

Της πόλης φύση.

Μπογιά στους τοίχους,

Αγάλματα με ρύπους,

Κόρνες για ήχους.

Της πόλης θύμα,

κολυμπώ στο λύμα,

«Αστός» το λήμμα.

Ως οι σαρδέλες,

σε τροχών κονσέρβα,

ως το τέρμα.

Την πόλη σώζει,

η παραλία της μόνο,

από τη θλίψη.

Γιάννης Μπαχάς

Θεσσαλονίκη, 7/11/2015

Διήγημα: Οι Μύγες

Οι Μύγες

Διήγημα του Torrentas

"Κι απ' την άλλη οι αναθεματισμένες μύγες"

 Τι όμορφος που είναι έτσι που κοιμάται. Σαν άγγελος. Θυμάμαι τότε που ξαγρυπνούσα πλάι του μόνο και μόνο για να τον βλέπω να κοιμάται. Και κάποτε αυτός ξυπνούσε, με έβλεπε και ξεκαρδιζόμασταν στα γέλια.

Ο Γιώργος, ξαπλωμένος όπως ήταν στην ξαπλώστρα, άνοιξε τα μάτια του και έμεινε να παρατηρεί τα δέντρα του κήπου τους και τη θάλασσα που απλωνόταν στο βάθος προσπαθώντας να ηρεμήσει. Η θύμηση της του τριβέλιζε το μυαλό αυτό το ήρεμο απόγευμα. Κι απ’ την άλλη κι αυτές οι αναθεματισμένες μύγες. Το βράδυ σταματούν μόνο για να αναλάβουν τα κουνούπια και…μα με τι παιδεύεται το μυαλό ώρες ώρες.

 Θυμάμαι συχνά πως τον πρωτογνώρισα εκείνο το καλοκαίρι. Τον είδα στην παραλία να περπατάει προς τη θάλασσα προσπαθώντας να φαίνεται λεπτός και μυώδης, ρουφώντας την κοιλιά του. Πάντα με έκανε να γελώ.

Ο Γιώργος άνοιξε τα μάτια του. Δεν μπορούσε ακόμα να την βγάλει από το μυαλό του κι ας είχαν περάσει ήδη 8 χρόνια. Ελένη. Πέρασε καιρός από τότε. Ήταν μαζί για δύο όμορφα χρόνια. Μετά χωρίσαμε. Ύστερα από καιρό έμαθα ότι πέθανε. Ποτέ δεν έμαθα από τι. Ούτε τότε δε με είχε πειράξει τόσο, γιατί αγχώνομαι τώρα;

Τον αγαπούσα πιο πολύ κι απ’ τη ζωή μου. Γι’ αυτό και έπρεπε να χωρίσουμε. Να μη με δει να σβήνω μπροστά στα μάτια του. Πόσο θα θελα να τον αγγίξω στο πρόσωπο, να τον φιλήσω.

Ο Γιώργος δε μπορούσε να ησυχάσει. Θυμήθηκε την τελευταία φορά που την είχε δει. Ήταν πανέμορφη. Ντυμένη στα άσπρα, με μια κοντή φουστίτσα και ένα πουκάμισο…Ήταν τέλεια. Και τότε ήρθε η πανωλεθρία. ‘‘Πρέπει να τελειώσουμε’’ και ‘‘Δεν πάει άλλο αυτή η σχέση’’ και όλα τελείωσαν. Και δεν την είδε ποτέ ξανά.

Δεν ήθελα να ξέρει τίποτα. Πόσο πολύ πονούσα τη στιγμή που του έλεγα να χωρίσουμε. Πιο πολύ ακόμα, όμως, πονούσα που δε θα καταλάβαινε ποτέ την αλήθεια. Που πίστευε ότι τον είχα προδώσει. Και τώρα είναι μπροστά στα μάτια μου. Μπορώ να τον αγγίξω ξανά.

"Στη βάση της λευκής τριανταφυλλιάς..."

Αμάν πια με αυτές τις μύγες, φώναξε ο Γιώργος. Σήμερα το έχουν παρακάνει. Δε σταματούν να τριγυρνάνε γύρω από το κεφάλι μου. Πότε θα σταματήσουν.

Λίγο ακόμα να πλησιάσω, σχεδόν έφτασα, μπορώ να τον αγγίξω, να νιώσω το τραχύ, ηλιοκαμένο του μάγουλο.

Σλαπ!

Επιτέλους σε πέτυχα, πανηγύρισε ο Γιώργος. Δε θα κάτσεις και πάνω στο κεφάλι μας, είπε θριαμβευτικά και άφησε το άψυχο σώμα της μύγας να πέσει στη βάση της λευκής τριανταφυλλιάς  που βρισκόταν δίπλα του και που, τώρα που το θυμάται, τόσο άρεσαν στην Ελένη.

Torrentas

Διήγημα: Το Σπίτι

Το σπίτι

Διήγημα του Χρήστου Κεσκίνη

Ο Χρήστος Κεσκίνης είναι ο νέος συνεργάτης της ιστοσελίδας μας. Προσφάτως κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές η νουβέλα του Bifrost, the path of warriors. Ευχόμαστε να είναι καλοτάξιδη, όπως ο πλους με τα πλοία των Βίκινγκς, τα Ντρακάρ που τόσο γλαφυρά περιγράφει ο συγγραφέας. Αναζητήστε το. Μέχρι τότε, απολαύστε το διήγημα που μας έστειλε.  

"Στεκόταν εγκαταλελειμμένο και επιβλητικό..."

      Το σπίτι στεκόταν εγκαταλελειμμένο και επιβλητικό στην κορυφή του λόφου. Τριγύρω, κανένας δεν τολμούσε να χτίσει για τόσα πολλά χρόνια, που ένα πυκνό δάσος είχε αναπτυχθεί, αλλά ακόμη και αυτό έδειχνε να τρομάζει στην θέα του σπιτιού και να μην πλησιάζει. Κανένας πλέον δεν θυμόταν το γιατί, όμως όλοι ήξεραν ότι δεν έπρεπε να πλησιάσουν. Τόσοι πολλοί ήταν οι θρύλοι για εκείνο το μέρος που όσοι δεν το είχαν δει, δεν πίστευαν καν την ύπαρξή του. Ο κήπος του, χωρίς κάποιο χέρι να τον περιποιείται για τόσους αιώνες, ήταν γεμάτος αγριόχορτα και αγκάθια. Αυτό που κάποτε ήταν ένας όμορφος λαβύρινθος από θάμνους,  τώρα ήταν ένα χαοτικό σύμπλεγμα τεράστιων φυτών, μπλεγμένων μεταξύ τους. Στους τοίχους τα φυτά είχαν αρχίσει να αναρριχώνται με υπομονή και κάποια στιγμή το σπίτι θα γκρεμίζονταν. Όμως, σε πείσμα των ανθρώπων, οι πέτρες θα άντεχαν ακόμη αιώνες.

     Στο εσωτερικό του σπιτιού, το σκοτάδι ήταν αδιαπέραστο. Ακόμη και το καταμεσήμερο, το φως του Ήλιου, όταν κατάφερνε να προβάλει πίσω από τα μονίμως γκρίζα σύννεφα, δεν μπορούσε να διαπεράσει τις βαριές μαύρες κουρτίνες.  Τα έπιπλα, σαπισμένα από αιώνες, έλιωναν λερώνοντας τα χοντρά χαλιά στα μεγάλα δωμάτια του. Πριν από αμέτρητα χρόνια, αυτά τα δωμάτια φιλοξενούσαν χορούς και δεξιώσεις τόσο πλούσιες που θα έκαναν τους βασιλιάδες να ντρέπονται, αν το ήξεραν. Όμως τώρα, μόνο σιωπή απλώνονταν στο σπίτι. Απόλυτη σιωπή και η μυρωδιά της μούχλας. Η μυρωδιά του θανάτου. Στο διάδρομο διάφορα αγάλματα πολεμιστών ήταν έτοιμα να πολεμήσουν με αόρατους άγριους δαίμονες, ουρλιάζοντας πολεμικούς παιάνες.  

   

"Απόλυτη σιωπή και η μυρωδιά της μούχλας"

Στο μεγάλο γραφείο στον πάνω όροφο, μία βιβλιοθήκη φιλοξενούσε τόσο παλιούς τόμους που τα φύλλα τους ήταν έτοιμα να διαλυθούν με το που θα έρθουν σε επαφή με τον αέρα. Τόμους που μέσα τους θα μπορούσαμε να διαβάσουμε την Ιστορία από την αρχή του Χρόνου, ενώ από κάποιους δεν θα καταλαβαίναμε τίποτα απολύτως, μιας και είναι γραμμένοι με ιερογλυφικά. Ιερογλυφικά που ο τελευταίος άνθρωπος που τα καταλάβαινε πέθανε πριν από πολλούς αιώνες.                 Κανένας θόρυβος δεν διέκοπτε την απόλυτη σιωπή. Κανένας δεν θα το έκανε μέχρι το τέλος του Χρόνου. Οι ταπετσαρίες είχαν αρχίσει να πέφτουν και να λιώνουν. Πάνω στο μεγάλο γραφείο μια σκακιέρα με μαρμάρινα πιόνια είχε σταματήσει στην μέση μιας αιώνιας μάχης. Η λεύκη Βασίλισσα απειλούσε τον μαύρο Πύργο, όμως ο Ίππος ετοιμάζονταν να τον  υπερασπιστεί . Δίπλα, ένας τεράστιος τόμος ήταν ανοιγμένος στην μέση. Αυτά που ήταν γραμμένα, είχαν αρχίσει να σβήνονται από τον Χρόνο. Ονόματα ξεχασμένων  μάγων και ηρώων που τα κόκαλά τους είχαν σαπίσει . Στην πολυθρόνα πίσω από το γραφείο, ένας σκελετός κρατούσε ακόμη την πένα στα παγωμένα χέρια του. Το μελάνι είχε στεγνώσει και η ιστορία που ήθελε να γράψει είχε μείνει στην μέση. Κανένας δεν θα μάθαινε ποτέ αν ο ήρωας κατάφερνε να σώσει την φυλακισμένη πριγκίπισσα από τον δράκο.  Το τζάκι ήταν σβηστό και παγωμένο. Παντού υπήρχε η σκιά του χρόνου. 

"Είναι άγνωστο αν οι ρούνοι  άντεξαν.."

  Το διπλανό δωμάτιο ήταν τελείως άδειο. Δεν υπήρχαν καν παράθυρα και δεν υπάρχει ούτε ένα κάδρο στους τοίχους. Μια μισοτελειωμένη πεντάλφα μαρτυράει τον λόγο του φριχτού θανάτου του τελευταίου ιδιοκτήτη του σπιτιού. Δεν είχε προλάβει να ολοκληρώσει το μοιραίο ξόρκι. Δαίμονες από καιρό φυλακισμένοι και ξεχασμένοι ξεχύθηκαν με μανία στον κόσμο μας. Είναι άγνωστο αν οι ρούνοι που προφύλασσαν το σπίτι  άντεξαν μετά τον θάνατο του μάγου που τους είχε χαράξει, ή οι δαίμονες όρμησαν στην Γη για να προκαλέσουν φρίκη και τρόμο στην ανθρωπότητα. Ας ελπίσουμε να μας λυπηθούν οι Θεοί που εμείς εγκαταλείψαμε.

Χρήστος Κεσκίνης

Θεσσαλονίκη, Φεβρουάριος 2016