Τα "πεντακοσαράκια"

     Τρεις ιστορίες ακριβώς πεντακοσίων λέξεων που κατάφεραν και διακρίθηκαν σε διαγωνισμούς σύντομου διηγήματος. Φαίνεται πως καταφέρνω και έλκω το ενδιαφέρον στις μυθοπλασίες μου όταν αυτές έχουν αυτό το σφριγηλό μέγεθος. Γνωρίζω πως οι φίλοι του ιστολογίου μου πιθανόν να τις έχουν ήδη διαβάσει αφού τις προώθησα στα κοινωνικά δίκτυα και μου εξέφρασαν την ευαρέσκεια τους. Μετά όμως από τόσο καιρό σιωπής στο "Φρούριο" (που πραγματικά σχεδόν πέρασε στη Λήθη) θεωρώ σκόπιμο να ξεκινήσω ξανά τις δημοσιεύσεις με αυτές τις ιστορίες. Εσείς θα κρίνετε εάν αξίζουν το ενδιαφέρον σας.

Ιστορία Δεύτερη:

Η Συντρόφισσα Γραμματέας……του Άδη

          Η ιστορία αυτή γράφτηκε με την παραίνεση της Ελένης Ρήγα προς τους φίλους της σελίδας της Nyctophilia στο Facebook , μιας εξαιρετικής ιστοσελίδας αφιερωμένης στη Λογοτεχνία του Φανταστικού και του Τρόμου. Η δημιουργός καλούσε τους φίλους της σελίδας να εμπνευστούν από ένα ποίημα που αναφέρονταν σε μια "σατανική γραμματέα" και να γράψουν μια μικρή ιστορία πεντακοσίων λέξεων με αυτό το θέμα στα σχόλια της ανάρτησης της. Αν και ποτέ δεν ολοκληρώθηκε ο διαγωνισμός, εντούτοις καθώς η ιδέα εγκυμονούσε μέσα μου αρκετό καιρό, την έντυσα με φωτογραφίες και την έστειλα για δημοσίευση σε ιστοσελίδες που όπως φάνηκε τη βρήκαν ενδιαφέρουσα και με τίμησαν με την ανάρτηση της. Πρώτος εκδότης της υπήρξε ο αεικίνητος αρχισυντάκτης του Άβαλον των Τεχνών,  Γιώργος Πισσαλίδης που πάντα προβάλει κείμενα μου και τον ευχαριστώ θερμά για αυτό. Ακολούθησε το ιστολόγιο των Βιβλιοφίλων Έδεσσας του φίλου Δημήτρη Ευαγγελίδη και της εξαιρετικής ομάδας των συνεργατών του που επίσης ευχαριστώ. Η ιστορία συνεχίζει να διαδίδεται και να προκαλεί αδίκως κατά την άποψη μου διότι ο "Σταλινισμός" έχει ομόφωνα καταδικαστεί από τον πολιτισμένο κόσμο.

            

"στις καταδικαστικές αποφάσεις που υπέγραφε ο Σύντροφος" 

              Όχι, δεν υπογράφω τίποτα που δεν ομολόγησα. Σας διαβεβαιώνω σύντροφοι πως τα όσα έκανα είναι αρκετά για να με εκτελέσετε εκατό φορές. Τις ξέρω καλά αυτές τις «ομολογίες» που γράφει το Πολιτικό Γραφείο και βάζει τους συντρόφους μας να υπογράψουν. Αφού ξενυχτήσουν μερόνυχτα. Αφού πεινάσουν αφάνταστα. Αφού τους δείρουν, τους εξευτελίσουν και λίγο πριν ξεχάσουν πως είναι άνθρωποι, υπογράφουν με την τελευταία τους ανάσα στα μουσκεμένα υπόγεια της Λιουμπιάνκα, ότι φαντάστηκε για αυτούς ο Μπέρια.

             

"Η παρασημοφορεμένη με το ανώτατο παράσημο...."

Ξέρω καλά πως κανείς δεν νοιάζεται για τους αναρίθμητους συντρόφους μας που εκτελούνται σε όλες τις φυλακές και τα στρατόπεδα της Σοβιετικής Ένωσης. Ούτε για τα εκατομμύρια των φυλακισμένων που λιώνουν ζωντανοί στα κάτεργα των «νησιών του Αρχιπελάγους». Και γνωρίζω πως εάν δεν του αντιμιλούσα, αν δεν έβριζα τον σύντροφο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι, θα συνέχιζα να είμαι η πανίσχυρη ιδιαιτέρα Γραμματέας του Μεγάλου Πατερούλη Στάλιν. Η παρασημοφορεμένη με το ανώτατο παράσημο της «Ηρωϊδας της Σοβιετικής Ένωσης»!!! Η Όλγκα Κοζμοντένσκαγια!!!

              Κανένας δεν θα μου ζητούσε ποτέ τον λόγο για τα εκατοντάδες ονόματα που προσέθετα στις καταδικαστικές αποφάσεις που υπέγραφε ο Σύντροφος Στάλιν και έστελναν στο εκτελεστικό απόσπασμα τον ανθό όλων των φυλών που κατοικούσαν στην απέραντη χώρα μας. Δακτυλογραφούσα τις ατελείωτες καταστάσεις και έβαζα μέσα τις ερωτικές αντιζήλους μου, τους δανειστές μου, όσους με είχαν προσβάλλει ή το σκέφτηκαν, όσους δεν μου άρεσε η προφορά τους, η μυρωδιά τους, το βλέμμα τους, οτιδήποτε.

              

"και έστελναν στο εκτελεστικό απόσπασμα τον ανθό..."

Και όταν σχολνούσα και αφού ο Σύντροφος Στάλιν υπέγραφε τις καταστάσεις, πήγαινα στα σπίτια των μελλοθανάτων, περνούσα από την εργασία τους στα κολχόζ και στις φάμπρικες, έπινα μαζί τους καφέ, έπαιζα χαρτιά ή συζητούσα στις αχτιδικές επιτροπές τα θέματα του Κόμματος. Προσπαθούσα να συγχρονίσω την φιλική παρουσία μου, που ενθουσίαζε τους ανυποψίαστους μελλοθάνατους (καθώς τους επισκέπτονταν η ίδια η Σύντροφος Γραμματέας Του), με τη σύλληψή τους. Κάποιες φορές οι αξιωματικοί που πραγματοποιούσαν τις συλλήψεις ξαφνιάζονταν με την παρουσία μου. Το ξάφνιασμά τους ήταν αρκετό .…

"στα κάτεργα των νησιών του Αρχιπελάγους"

                Αντλούσα απίστευτη ηδονή από την μετάπτωση των θυμάτων από την ευτυχία της συναναστροφής μαζί μου στην φρικτή συνειδητοποίηση της μοίρας που τους επεφύλασσε το Κόμμα. Στρέφονταν σε μένα, με ικέτευαν, ούρλιαζαν για το δίκαιο τους, για την παρανόηση και το λάθος που έκανε η Γκεπεού. Τους υποσχόμουν να μεριμνήσω και να τους απελευθερώσω. Και τότε μόνο είχα οργασμό!!!

                 Μην νομίζετε πως ο Σύντροφος Στάλιν σταμάτησε να υπογράφει θανατικές καταδίκες μετά τον Πόλεμο. Αντιθέτως τότε ήταν που βρέθηκε σε ανθρωποκτόνο παραλήρημα. Πότε του όμως δεν έδειξε πως είχε καταλάβει. Το ήξερε!!!

-          Συντρόφισσα Όλγκα. Ξέρω τι κάνεις. Είσαι ένας «Αξιωματικός του Θανάτου» και σε σέβομαι. Στέλνεις ξέχειλα τα φορτία μου στον Χάροντα, όπως ακριβώς τα θέλει. Αυτά τα ονόματα των εχθρών του Λαού δεν θέλω να τα δακτυλογραφήσεις. Θα τα δώσω εγώ ο ίδιος στην Γκεπεού.

"Ζήτω ο Σύντροφος Στάλιν"

Κοίταξα πάνω από την πλάτη του τα χειρόγραφα με την υπογραφή του Πατερούλη. Ήταν και το δικό μου όνομα μέσα: Όλγκα Κοζμοντένσκαγια. Βγήκα από το γραφείο βρίζοντας χυδαία.

Έτσι τέλειωσε ευδοκίμως η θητεία μου στον Άδη και είμαι περήφανη για αυτό.

Μόνα αυτά υπογράφω και κάντε ότι θέλετε σύντροφοι.

Ζήτω ο Σύντροφος Στάλιν!!!

Θήβα, 14/2/1018