Σκοτάδι

 Σκοτάδι 

της Χριστίνας Ποτήρη

       

"Βαθύ σκοτάδι, μαύρο....."

       Η δυσκολία να τεντώσω τα πόδια ενεργοποίησε το μυαλό  μου. Πίσω από τα κλειστά μου  βλέφαρα οι κόρες άρχισαν να κινούνται δεξιά και αριστερά.  Ήμουν σίγουρη ότι ο ύπνος μου είχε διακοπεί.  Αντανακλαστικά άνοιξα τα μάτια μου.  Αισθάνθηκα έκπληξη που ήταν όλα σκοτεινά. Ήμουν όμως σίγουρη ότι θα έπρεπε να είναι πρωί. Πάντα άφηνα τα παντζούρια ανοιχτά, ήθελα η πρώτη μου οπτική επαφή με το χώρο να  φωτίζεται από το φυσικό φως του ήλιου. Ακόμα κι όταν είχε συννεφιά μια ανεπαίσθητη ακτίνα φωτός έμπαινε στο  υπνοδωμάτιο.  Ανοιγόκλεισα τα μάτια με τη σκέψη ότι ονειρευόμουν ακόμα. Και πάλι το ίδιο. Βαθύ σκοτάδι, μαύρο, αδιαπέραστο από οτιδήποτε. Προσπάθησα να φέρω τα χέρια μου στα μάτια,  να τα τρίψω, να κάνω αυτή τη χουζουρίστικη καθημερινή κίνηση. Αδύνατον. Τα χέρια μου ήταν κολλημένα δίπλα στο σώμα μου. Ένιωθα τις παλάμες μου να αγγίζουν το πάνω μέρος των ποδιών μου. Έκανε ζέστη, ήμουν ξαπλωμένη σε ένα σκοτεινό μέρος, όχι δεν ήμουν δεμένη, απλά υπήρχε περιορισμός στις κινήσεις μου. Όσο κι αν άνοιγα τα μάτια το ίδιο σκοτάδι ήταν μπροστά μου.      

         

"Που είμαι"

   Σήκωσα ελαφρά το κεφάλι μου. Δε γινόταν, έβρισκε αντίσταση. «Πού είμαι» . Ανέπνεα, το μόνο που μου αποδείκνυε ότι ήμουν ζωντανή. Ο αέρας όμως που έμπαινε μέσα μου ήταν λίγος. Μύριζε κλεισούρα.  Επικεντρώθηκα στην ακοή μου. Ο μόνος ήχος ήταν η κοφτή αναπνοή μου.  Άνοιξα το στόμα για να βγάλω τη μεγαλύτερη κραυγή που θα μπορούσα «Βοήθεια». Δεν άκουσα τίποτα. Το επανέλαβα, δύο, τρείς φορές,  αλλά το ουρλιαχτό ήταν άηχο.  Σαν να είχαν φύγει όλα τα φωνήεντα  και τα σύμφωνα που τα συνόδευαν,  έμεναν απλά στην άκρη της γλώσσας, αβοήθητα να εκφράσουν το παραμικρό. Άρχισα να τρέμω. Μια υγρασία διαπέρασε όλο μου το  κορμί. Η γεύση μου έγινε αλμυρή, ιδρώτας και κλάμα ταυτόχρονα. Η αναπνοή μου έγινε ακόμα πιο κοφτή, αισθανόμουν  τη μοναξιά πιο έντονη από ποτέ. Κι η απορία στο «πού είμαι» αγκαλιασμένη με το φόβο χόρευαν ξέφρενα. Τέντωσα τις μύτες των ποδιών μου όσο πιο πολύ μπορούσα. Άγγιξαν μια επιφάνεια, ξύλο, ήταν σίγουρα ξύλο. Το οξυγόνο στέρευε.

         

"...σκουλήκια που μου έκαναν επίθεση"

       Το σκοτάδι γινόταν όλο και πιο βαθύ.  Στη στενότητα του χώρου ξένα σώματα ανέβαιναν πάνω μου, έρποντας κατέκλυζαν το δικό μου. Δε μπορούσα να τα δω μόνο να τα αισθάνομαι .  Ένιωσα πορεία από γλοιώδη σώματα να σέρνονται επάνω. Ο λιγοστός αέρας  ανακατεύτηκε με τον ιδρώτα μου. Έσφιξα το σώμα μου όσο περισσότερο μπορούσα , έτσι ώστε οι μύες μου να τεντωθούν και να αποτινάξουν από πάνω μου τα σκουλήκια που μου έκαναν επίθεση. Οι απρόσκλητοι επισκέπτες προσπαθούσαν να εισχωρήσουν βίαια από τα αυτιά μου και την μύτη μου όσο πιο βαθιά μπορούσαν. Τα χέρια μου ήταν ακόμα παγιδευμένα στην ακινησία.   Τα ακουστικά μου νεύρα ερέθιζε ένας  επαναλαμβανόμενος ρυθμικός  ήχος. Μπιπ, μπιπ, μπιπ. Τέντωσα  άλλη μια φορά τις  μύτες των ποδιών μου, αυτή τη φορά άγγιξα κάτι παγωμένο. Δοκίμασα να ανοίξω τα μάτια. Ο θόρυβος μια πόρτας  που άνοιγε μου με έκανε να τιναχτώ. Βήματα,  δε μπορούσα  να καταλάβω πόσα.

"..αύριο θα τη βάλουμε πάλι για ηλεκτροσόκ"

     «Είναι πολύ όμορφη αλλά μοιάζει με ζωντανή νεκρή  η καημένη,   δε μιλάει μόνο μουγκρίζει και βγάζει κάτι  ακαταλαβίστικους φθόγγους β,θ».

 «Ο γιατρός έμαθε πως στα δεκαέξι   της βιάστηκε από τρεις τύπους.  Κάθε χρόνο κάνει από μία απόπειρα αυτοκτονίας, πάντα τη προλαβαίνουν» .

«Θα  της χορηγήσουμε  άλλο ένα κοκτέιλ ηρεμιστικών,  αύριο θα τη βάλουμε πάλι  για ηλεκτροσόκ».

       Ακόμα ένα ηλεκτροσόκ σκέφτηκα,   χαλάρωσα τους μύες μου, τα σκουλήκια  είχαν φύγει από πάνω μου. Αν ο ύπνος  είναι  μια πρόβα θανάτου ο δικός μου  είχε  καταφέρει ακόμη μια φορά να φτάσει  μέχρι την επίσημη πρεμιέρα,  χρειαζόταν όμως  πολλές πρόβες ακόμα.

Χριστίνα Ποτήρη

Χριστίνα Ποτήρη

     Η Χριστίνα Ποτήρη είναι πρόσφατη διαδικτυακή φίλη από την Αθήνα. Συγκατοικούμε στην κοινότητα των συγγραφέων που εμπνεύστηκε η Κατερίνα Κρυστάλλη η οποία ένωσε τις ιστορίες μας στη συλλογή "21+1 συγγραφείς μας λένε τον καφέ". Μου εμπιστεύτηκε την κλειστοφοβική ιστορία που διαβάσατε με τίτλο "Σκοτάδι" και την ευχαριστώ. Ελπίζω πως θα συνεργαστούμε σε μελλοντικά συγγραφικά και εκδοτικά εγχειρήματα. Η υπέροχη φωτογραφία είναι δική της.