Αργοπορία

 

Αργοπορία

της Αναστασίας Μπαμπούλα

     

Χίος (φώτο:Αναστασία Μπαμπούλα)

       Μιλάμε για ένα πλαστικό ποτήρι. Για ένα απλωμένο χέρι που το κρατά. Μιλάμε για το ένα από τα δυο χέρια και για κανένα από τα δυο πόδια. Το άλλο χέρι χαϊδεύει ένα κουτάβι ντε Μπορντό, ξαπλωμένο στους κομμένους μηρούς. Ένα αναπηρικό καρότσι. Σύγχρονο. Πολυτελείας. Μάρκα «Karma». Πεπρωμένο χάρμα. Κορμός τριαντάρη, βλέμμα παππού. Χαμόγελο που απλώνει, αλλά στην άκρη των ματιών δεν φτάνει. Ζητιανεύει με κουστούμι. Μπλε σκούρο, ακριβό, πουκάμισο λευκό, γραβάτα Brioni, τα μπατζάκια στο παντελόνι κρέμονται αδειανά. Κανείς δεν του αρνείται το 20λεπτο, το 50λεπτο, το ευρώ. Το ρίχνουν μες στο πλαστικό το ποτήρι με χαμόγελο. Ρωτάνε με τα μάτια: τι σου συνέβη; γιατί με κουστούμι; τι το θες το σκυλί; μα πόσο χρονών είσαι; Αν τους πιάσει το φανάρι, Αλεξάνδρας και Πατησίων, κάνουνε την ερώτηση και φωναχτά. Κάποτε απαντάει. Όταν μιλά, το σκυλί τον κοιτάει. Όταν σωπαίνει, αυτό κοιμάται. Αν κουνηθεί γοργά με το καρότσι, το ζωντανό αγχώνεται και γλύφει τη μύτη του. Έξω απ’ το σπίτι μου. Με χτύπησε ένα φορτηγό. Με παράτησε. Πειραγμένο νεύρο στην σπονδυλική. Τώρα αυτή είναι η δουλειά μου. Πωλητής ήμουν. Το γραφείο μου είναι εδώ. Πάντα ήθελα σκυλί, να βγαίνουμε βόλτα μαζί. Τριάντα δύο.

      «Κακή κυκλοφορία» είπε ο θάνατος κοιτώντας το φορτηγό που απομακρυνόταν σπινιάροντας. Ύστερα έσκυψε και του έβγαλε τα παπούτσια. «Αχρείαστα» δήλωσε και καρφώθηκε στα μάτια του. «Κακή κυκλοφορία», επανέλαβε κι ο γιατρός. «Έπρεπε να τον φέρετε λίγο νωρίτερα. Δεν τον προλάβαμε».
     Η μάνα του τον είδε λιπόθυμο στην άσφαλτο κι ούρλιαξε τ’ όνομα του νεκρού πατέρα του, όχι το δικό του. Σταμάτησαν οι γείτονες ένα ταξί, την βάλανε να κάτσει πίσω κι αυτόν στα πόδια της. «Γρήγορα στο νοσοκομείο. Χρειάζεσαι λεφτά;». «Εντάξει» τους είπε. «Θα τα καταφέρω». Αλλά κοιτούσε την ανάσα του και νόμιζε πως σβήνει. Έπιανε το στήθος της και τον λαιμό, σκούπιζε τον ιδρώτα κι ύστερα του τραβούσε τα μαλλιά από το μέτωπο, λες κι από κει θα ερχόταν η δροσιά. «Πιο γρήγορα, πιο γρήγορα» μουρμούριζε αδιάκοπα, κουνώντας μπρος πίσω το κορμί της κι έσκυβε να βάλει το αυτί στο στόμα του, ν’ ακούσει του γιού της τον αέρα. «Έχει κίνηση» απολογήθηκε ο ταξιτζής. «Και γιατί δεν κινούμαστε; Γιατί δεν κινούμαστε, άνθρωπέ μου;».

Αναστασία Μπαμπούλα 24/05/2018

      Η Αναστασία Μπαμπούλα είναι διαδικτυακή φίλη με την οποία γνωρίστηκα όταν ανταλλάξαμε φιλοφρονήσεις στα κοινωνικά δίκτυα για τις ιστορίες με τις οποίες διαγωνιστήκαμε στον διαγωνισμό σύντομου διηγήματος που διοργάνωσαν οι εκδόσεις Πατάκη με θέμα "Ιστορίες εγκλεισμού". Η ιστορία της Αναστασίας διακρίθηκε (θα δημοσιευτεί στο ιστολόγιο) και είχα τη χαρά να της στείλω, και να λάβω ενθαρρυντικά σχόλια, και τη δική μου. Προσβλέπω σε μια μεγάλη και δημιουργική συνεργασία. Η φωτογραφία στο κείμενο την τράβηξε η ίδια στη Χίο. Την ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη.