Νεκρός γάμος

      Τα νεκροταφεία δεν με φοβίζουν, όμως δεν αρνούμαι πως με επηρεάζουν σωματικά. Σαν γάτος που περιμένει επίθεση, οι τρίχες στο σβέρκο μου σηκώνονται και οι μυς μου γίνονται σχοινιά καραβίσια. Δεν πρέπει έτσι να είναι ένας γαμπρός και ούτε στην εκκλησιά της πόλης των νεκρών να παντρεύεται. Μα μόνο εδώ, των λαίμαργων ματιών και των διχαλωτών γλωσσών τους ο χορός, κοπάζει, και ο αχός δεν θα ταράξει τον πατέρα. Η Γαλάτεια με προσμένει μέσα, εκεί που σαπίζουν τα στεφάνια του νεκρού και μόνο γαμήλιο τραγούδι το μοιρολόϊ μιας μάνας από τον νιόσκαφτο του γιού της τάφο απ’ έξω.

Ιωάννης Μπαχάς

Η ιστορία αυτή των 100 μόλις λέξεων γράφτηκε στο πλαίσιο του τέταρτου διαδικτυακού μαθήματος (8/4/2023) του Εργαστηρίου Μικρομυθοπλασίας που πρόσφερε το Μουσείο Καζαντζάκη και δίδαξε ο συγγραφέας Γιάννης Φάρσαρης.

Είναι εμπνευσμένη από τη μελέτη της Λιλής Ζωγράφου "Νίκος Καζαντζάκης: ένας Τραγικός" (1959).