Τα "πεντακοσαράκια"

     Τρεις ιστορίες ακριβώς πεντακοσίων λέξεων που κατάφεραν και διακρίθηκαν σε διαγωνισμούς σύντομου διηγήματος. Φαίνεται πως καταφέρνω και έλκω το ενδιαφέρον στις μυθοπλασίες μου όταν αυτές έχουν αυτό το σφριγηλό μέγεθος. Γνωρίζω πως οι φίλοι του ιστολογίου μου πιθανόν να τις έχουν ήδη διαβάσει αφού τις προώθησα στα κοινωνικά δίκτυα και μου εξέφρασαν την ευαρέσκεια τους. Μετά όμως από τόσο καιρό σιωπής στο "Φρούριο" (που πραγματικά σχεδόν πέρασε στη Λήθη) θεωρώ σκόπιμο να ξεκινήσω ξανά τις δημοσιεύσεις με αυτές τις ιστορίες. Εσείς θα κρίνετε εάν αξίζουν το ενδιαφέρον σας.

Ιστορία Τρίτη:

Με τον φίλο συγγραφέα Χρήστο Κεσκίνη και το "έπαθλο"

       Η ιστορία αυτή είχε ιδιαίτερους κανόνες που έπρεπε να ακολουθήσει για να κριθεί ικανή για να συμπεριληφθεί σε μια συλλογική έκδοση μιας πολύ εμπνευσμένης επιχείρησης που εμπορεύεται Ελληνικές μπύρες. Έτσι η Coffee24/Beer24/Wine24 προκήρυξε έναν διαδικτυακό διαγωνισμό συγγραφής με την ονομασία "Ιστορίες ζυθολογοτεχνίας", όπου οι συμμετέχοντες θα έπρεπε να συμπεριλάβουν στην πεντακοσίων λέξεων τους ιστορία τα ονόματα δέκα Ελληνικών μπυρών σωστά τοποθετημένων μέσα στη διήγηση. 
       Ομολογώ πως έκανα κάποια σημαντική ερευνητική εργασία και είχα την ευκαιρία να ξαναδιαβάσω τα σπαράγματα του συγκλονιστικού φιλόσοφου Εμπεδοκλή

Διαβάζοντας με στόμφο την ιστορία μου

και να εντάξω κάποια αυθεντικά αποσπάσματα στο κείμενο μου. Το οποίο δεν κατάφερε να κερδίσει την ευαρέσκεια (κοινώς τα "likes") του κοινού και να βραβευτεί (με σπάνιες μπύρες) αλλά εξασφάλισε την έκδοσή της στον πολύ προσεγμένο τόμο που εξέδωσε η επιχείρηση. Επίσης, είχα την τιμή να την διαβάσω (με στόμφο) στην παρουσίαση του βιβλίου που έκανε μαζί με τον εκδότη, ο φίλος συγγραφέας Χρήστος Κεσκίνης.  

Το πέδιλο του Εμπεδοκλή 

"πέρασε και από εδώ ο φιλόσοφος σου"

      «Χάθηκε ο κόσμος να πάμε στην Ολυμπία; Εξάλλου, είναι απολύτως σίγουρο πως πέρασε και από εδώ ο φιλόσοφος σου. Απήγγειλε στους Ολυμπιακούς Αγώνες»
«Πράγματι έβαλε έναν ραψωδό να τραγουδήσει τους Καθαρμούς του και διεμήνυσε πως “έρχεται σαν Θεός αθάνατος ανάμεσα τους, στολισμένος με ταινίες και θαλερά στεφάνια».
Να γιατί σας λέω πως δεν πρέπει να πηγαίνετε εκδρομή με φιλόλογους. Τουλάχιστον όχι εάν δεν έχετε στην παρέα σας έναν μηχανικό. Οι φίλοι μου είναι φιλόλογοι και εγώ γυμναστής. Τα ξέρουν όλα και έχουν εμμονές που θέλουν να σου εμφυσήσουν. Η «Κοινωνία των Φίλων», έτσι λέγεται ο περιηγητικός μας σύλλογος, σχεδίασε «σαφάρι» ιχνηλάτησης της πορείας του φιλοσόφου Εμπεδοκλή και ξεκινήσαμε το καλοκαίρι για την Ιταλία.

"αλλά όχι στην τρομερή Αίτνα"

      
      Φυσικά κανείς δεν είχε αντίρρηση για μια επίσκεψη στην «ομορφότερη από τις πολιτείες των ανθρώπων», όπως την έλεγε ο Πίνδαρος, τον Ακράγαντα, αλλά όχι και στην τρομερή Αίτνα. Δεν είχα καμία διάθεση να γκρεμοτσακιστώ στο έρεβος του

"Στην κοπιαστική μας ανάβαση..."

τρομερού ηφαιστείου για να βιώσω την έξαψη του φιλοσόφου που πήδηξε στον κρατήρα της.
      Στην κοπιαστική μας ανάβαση φορτωμένος με τον εξοπλισμό άκουγα τον Πυθαγόρα να εξηγεί το «περιεχόμενο» του ηφαιστείου.
«Ίσως συναντήσουμε τους ανέμους που φυλάκισε στις σπηλιές ο Αίολος. Ή μας προϋπαντήσει ο Εγκέλαδος που καταπλάκωσε ο Δίας στη Γιγαντομαχία ή, όπως λένε άλλοι, η Αθηνά η Νυκτία, η Κουκουβάγια δηλαδή». Μιλούσε χωρίς να αγκομαχάει. Άλλωστε όλα τα κουβαλούσα εγώ!!! Και οι άλλοι ήταν εξίσου ενθουσιασμένοι. Ο Μενέλαος απήγγειλε δυνατά στίχους του Εμπεδοκλή:
«Γιατί ήμουν εγώ κάποτε αγόρι και κορίτσι, πουλί και θάμνος και βουβό μέσα στο κύμα ψάρι».

"Ένα τέρας, άνθρωπος με κορμό φιδιού..."

        Δεν άντεξα, και είπα: «Μήπως να τον αναζητούσαμε τότε στη Μύκονο. Έχει πολλούς διεμφυλικούς εκεί». Με κοίταξαν και οι τρεις τους με οργή αλλά σαν την παλίρροια η έκφραση τους γύρισε σε ένα χαμόγελο συγκατάβασης απέναντι στον ημιμαθή γυμναστή φίλο τους.
        Πόσο περήφανος θα ήταν ο Εμπεδοκλής αφού, έστω και χωρίς να το θέλουμε, βουτήξαμε και εμείς στο αβυσσαλέο ρήγμα που έχασκε πριν το χείλος του κρατήρα.
Σήμερα πιστεύω πως το χτύπημα στο κεφάλι μας προκάλεσε τις παραισθήσεις, όμως τότε ορκίζομαι πως οι νυχτερίδες βαμπίρ ήταν το φιλικότερο από τα τέρατα που ξύπνησε η πτώση μας. Μπροστά μας συντελέστηκε μια φρικτή μεταμόρφωση. Η σκοτεινή λίμνη σηκώθηκε φθάνοντας σχεδόν στο άνοιγμα της σπηλιάς. Ένα τέρας, άνθρωπος με κορμό φιδιού και κεφάλια δράκων στους ώμους του εξακόντιζε φωτιές από τα μάτια του.
«Είναι ο Τυφώνας», ψέλισε ο Πυθαγόρας.
«Θα του πετάξουμε και εμείς κεραυνούς όπως ο Δίας. Θα φτιάξω μολότωφ με μπουκάλια της μπύρας και το πετρέλαιο της λάμπας».
«Έφερες μπύρες!!! Και τα βιβλία;»
«Τον κακό σου τον φλάρο!!! Κινδυνεύει η ζωή μας».

"Η αγάπη μου για τη μπύρα μας έσωσε"

     Η αγάπη μου για τη μπύρα μας έσωσε. Οι «νέοι κεραυνοί του Διός» μας έδωσαν τον χρόνο να βγούμε από το φωτισμένο σπήλαιο όσο ο Τυφώνας πάλευε με τις φλόγες..
Στην πλαγιά του βουνού, αναζητήσαμε μάταια μια στάλα μπύρα. Δώσαμε τη σιωπηλή υπόσχεση πως θα πιούμε όταν κατέβουμε στην Κατάννια, μέχρι να ξεχάσουμε ότι διαβάσαμε ποτέ.
       Στη φρενιασμένη κατάβασή μας, έσκυψα να μαζέψω ένα χάλκινο στραβωμένο σανδάλι. Ποιος παράφρονας αναβάτης άραγε φόρεσε σανδάλια για να ανεβεί στην Αίτνα!!!

Θεσσαλονίκη, Σεπτέμβριος 2017

Τα "πεντακοσαράκια"

     Τρεις ιστορίες ακριβώς πεντακοσίων λέξεων που κατάφεραν και διακρίθηκαν σε διαγωνισμούς σύντομου διηγήματος. Φαίνεται πως καταφέρνω και έλκω το ενδιαφέρον στις μυθοπλασίες μου όταν αυτές έχουν αυτό το σφριγηλό μέγεθος. Γνωρίζω πως οι φίλοι του ιστολογίου μου πιθανόν να τις έχουν ήδη διαβάσει αφού τις προώθησα στα κοινωνικά δίκτυα και μου εξέφρασαν την ευαρέσκεια τους. Μετά όμως από τόσο καιρό σιωπής στο "Φρούριο" (που πραγματικά σχεδόν πέρασε στη Λήθη) θεωρώ σκόπιμο να ξεκινήσω ξανά τις δημοσιεύσεις με αυτές τις ιστορίες. Εσείς θα κρίνετε εάν αξίζουν το ενδιαφέρον σας.

Ιστορία Δεύτερη:

Η Συντρόφισσα Γραμματέας……του Άδη

          Η ιστορία αυτή γράφτηκε με την παραίνεση της Ελένης Ρήγα προς τους φίλους της σελίδας της Nyctophilia στο Facebook , μιας εξαιρετικής ιστοσελίδας αφιερωμένης στη Λογοτεχνία του Φανταστικού και του Τρόμου. Η δημιουργός καλούσε τους φίλους της σελίδας να εμπνευστούν από ένα ποίημα που αναφέρονταν σε μια "σατανική γραμματέα" και να γράψουν μια μικρή ιστορία πεντακοσίων λέξεων με αυτό το θέμα στα σχόλια της ανάρτησης της. Αν και ποτέ δεν ολοκληρώθηκε ο διαγωνισμός, εντούτοις καθώς η ιδέα εγκυμονούσε μέσα μου αρκετό καιρό, την έντυσα με φωτογραφίες και την έστειλα για δημοσίευση σε ιστοσελίδες που όπως φάνηκε τη βρήκαν ενδιαφέρουσα και με τίμησαν με την ανάρτηση της. Πρώτος εκδότης της υπήρξε ο αεικίνητος αρχισυντάκτης του Άβαλον των Τεχνών,  Γιώργος Πισσαλίδης που πάντα προβάλει κείμενα μου και τον ευχαριστώ θερμά για αυτό. Ακολούθησε το ιστολόγιο των Βιβλιοφίλων Έδεσσας του φίλου Δημήτρη Ευαγγελίδη και της εξαιρετικής ομάδας των συνεργατών του που επίσης ευχαριστώ. Η ιστορία συνεχίζει να διαδίδεται και να προκαλεί αδίκως κατά την άποψη μου διότι ο "Σταλινισμός" έχει ομόφωνα καταδικαστεί από τον πολιτισμένο κόσμο.

            

"στις καταδικαστικές αποφάσεις που υπέγραφε ο Σύντροφος" 

              Όχι, δεν υπογράφω τίποτα που δεν ομολόγησα. Σας διαβεβαιώνω σύντροφοι πως τα όσα έκανα είναι αρκετά για να με εκτελέσετε εκατό φορές. Τις ξέρω καλά αυτές τις «ομολογίες» που γράφει το Πολιτικό Γραφείο και βάζει τους συντρόφους μας να υπογράψουν. Αφού ξενυχτήσουν μερόνυχτα. Αφού πεινάσουν αφάνταστα. Αφού τους δείρουν, τους εξευτελίσουν και λίγο πριν ξεχάσουν πως είναι άνθρωποι, υπογράφουν με την τελευταία τους ανάσα στα μουσκεμένα υπόγεια της Λιουμπιάνκα, ότι φαντάστηκε για αυτούς ο Μπέρια.

             

"Η παρασημοφορεμένη με το ανώτατο παράσημο...."

Ξέρω καλά πως κανείς δεν νοιάζεται για τους αναρίθμητους συντρόφους μας που εκτελούνται σε όλες τις φυλακές και τα στρατόπεδα της Σοβιετικής Ένωσης. Ούτε για τα εκατομμύρια των φυλακισμένων που λιώνουν ζωντανοί στα κάτεργα των «νησιών του Αρχιπελάγους». Και γνωρίζω πως εάν δεν του αντιμιλούσα, αν δεν έβριζα τον σύντροφο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι, θα συνέχιζα να είμαι η πανίσχυρη ιδιαιτέρα Γραμματέας του Μεγάλου Πατερούλη Στάλιν. Η παρασημοφορεμένη με το ανώτατο παράσημο της «Ηρωϊδας της Σοβιετικής Ένωσης»!!! Η Όλγκα Κοζμοντένσκαγια!!!

              Κανένας δεν θα μου ζητούσε ποτέ τον λόγο για τα εκατοντάδες ονόματα που προσέθετα στις καταδικαστικές αποφάσεις που υπέγραφε ο Σύντροφος Στάλιν και έστελναν στο εκτελεστικό απόσπασμα τον ανθό όλων των φυλών που κατοικούσαν στην απέραντη χώρα μας. Δακτυλογραφούσα τις ατελείωτες καταστάσεις και έβαζα μέσα τις ερωτικές αντιζήλους μου, τους δανειστές μου, όσους με είχαν προσβάλλει ή το σκέφτηκαν, όσους δεν μου άρεσε η προφορά τους, η μυρωδιά τους, το βλέμμα τους, οτιδήποτε.

              

"και έστελναν στο εκτελεστικό απόσπασμα τον ανθό..."

Και όταν σχολνούσα και αφού ο Σύντροφος Στάλιν υπέγραφε τις καταστάσεις, πήγαινα στα σπίτια των μελλοθανάτων, περνούσα από την εργασία τους στα κολχόζ και στις φάμπρικες, έπινα μαζί τους καφέ, έπαιζα χαρτιά ή συζητούσα στις αχτιδικές επιτροπές τα θέματα του Κόμματος. Προσπαθούσα να συγχρονίσω την φιλική παρουσία μου, που ενθουσίαζε τους ανυποψίαστους μελλοθάνατους (καθώς τους επισκέπτονταν η ίδια η Σύντροφος Γραμματέας Του), με τη σύλληψή τους. Κάποιες φορές οι αξιωματικοί που πραγματοποιούσαν τις συλλήψεις ξαφνιάζονταν με την παρουσία μου. Το ξάφνιασμά τους ήταν αρκετό .…

"στα κάτεργα των νησιών του Αρχιπελάγους"

                Αντλούσα απίστευτη ηδονή από την μετάπτωση των θυμάτων από την ευτυχία της συναναστροφής μαζί μου στην φρικτή συνειδητοποίηση της μοίρας που τους επεφύλασσε το Κόμμα. Στρέφονταν σε μένα, με ικέτευαν, ούρλιαζαν για το δίκαιο τους, για την παρανόηση και το λάθος που έκανε η Γκεπεού. Τους υποσχόμουν να μεριμνήσω και να τους απελευθερώσω. Και τότε μόνο είχα οργασμό!!!

                 Μην νομίζετε πως ο Σύντροφος Στάλιν σταμάτησε να υπογράφει θανατικές καταδίκες μετά τον Πόλεμο. Αντιθέτως τότε ήταν που βρέθηκε σε ανθρωποκτόνο παραλήρημα. Πότε του όμως δεν έδειξε πως είχε καταλάβει. Το ήξερε!!!

-          Συντρόφισσα Όλγκα. Ξέρω τι κάνεις. Είσαι ένας «Αξιωματικός του Θανάτου» και σε σέβομαι. Στέλνεις ξέχειλα τα φορτία μου στον Χάροντα, όπως ακριβώς τα θέλει. Αυτά τα ονόματα των εχθρών του Λαού δεν θέλω να τα δακτυλογραφήσεις. Θα τα δώσω εγώ ο ίδιος στην Γκεπεού.

"Ζήτω ο Σύντροφος Στάλιν"

Κοίταξα πάνω από την πλάτη του τα χειρόγραφα με την υπογραφή του Πατερούλη. Ήταν και το δικό μου όνομα μέσα: Όλγκα Κοζμοντένσκαγια. Βγήκα από το γραφείο βρίζοντας χυδαία.

Έτσι τέλειωσε ευδοκίμως η θητεία μου στον Άδη και είμαι περήφανη για αυτό.

Μόνα αυτά υπογράφω και κάντε ότι θέλετε σύντροφοι.

Ζήτω ο Σύντροφος Στάλιν!!!

Θήβα, 14/2/1018      

Τα "πεντακοσαράκια"

     Τρεις ιστορίες ακριβώς πεντακοσίων λέξεων που κατάφεραν και διακρίθηκαν σε διαγωνισμούς σύντομου διηγήματος. Φαίνεται πως καταφέρνω και έλκω το ενδιαφέρον στις μυθοπλασίες μου όταν αυτές έχουν αυτό το σφριγηλό μέγεθος. Γνωρίζω πως οι φίλοι του ιστολογίου μου πιθανόν να τις έχουν ήδη διαβάσει αφού τις προώθησα στα κοινωνικά δίκτυα και μου εξέφρασαν την ευαρέσκεια τους. Μετά όμως από τόσο καιρό σιωπής στο "Φρούριο" (που πραγματικά σχεδόν πέρασε στη Λήθη) θεωρώ σκόπιμο να ξεκινήσω ξανά τις δημοσιεύσεις με αυτές τις ιστορίες. Εσείς θα κρίνετε εάν αξίζουν το ενδιαφέρον σας.

Ιστορία Πρώτη:

Η επανάσταση των μοσχευμάτων

         Η ιστορία αυτή κατέκτησε την καρδιά της κριτικής επιτροπής της ιστοσελίδας Κοαλάκια και την επέλεξαν για να δημοσιευτεί την πρώτη μέρα του χρόνου. Ως τίτλος επιλέχθηκε ο πιο ταιριαστός με την εποχή "Χριστουγεννιάτικες καρδιές" αλλά καθώς την επαναδημοσιεύω σήμερα μου φαίνεται καταλληλότερος ο παρακάτω διαχρονικός τίτλος:

          Το ελικόπτερο προσγειώθηκε στην οροφή της φαραωνικής έπαυλης που δέσποζε στο κέντρο του κτήματος. Το μέγαρο ήταν φωταγωγημένο. Το ιατρικό προσωπικό κατέβηκε και άρχισε να τρέχει για το εσωτερικό του κτηρίου μεταφέροντας με αγωνία το πολύτιμο τρόπαιο του.

         

"Το ελικόπτερο προσγειώθηκε..."

Οι εκατοντάδες ζάμπλουτοι  καλεσμένοι για το χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν της δυναστείας των Ροκφέλλερ έμεναν σιωπηλοί περιμένοντας μέσα στην τερατώδη πολυτέλεια της έπαυλης το ιατρικό ανακοινωθέν για την επισφαλή υγεία του επικεφαλής του Οίκου. Ο Τελετάρχης είχε εκπονήσει δύο πλήρη προγράμματα. Ένα για την ευτυχή έκβαση της μεταμόσχευσης και ένα για την απευκταία. Η ορχήστρα και οι διάσημοι τενόροι θα πλημμύριζαν τους αχανείς χώρους με εύθυμες ή θλιβερές μελωδίες αναλόγως. Οι σεφ μαγείρεψαν εκλεκτά εδέσματα για κάθε περίπτωση ενώ τα στίφη των δημοσιογράφων θα λάμβαναν το κατάλληλο δελτίο τύπου.

         

"μέσα στην τερατώδη πολυτέλεια της έπαυλης...."

Ήταν η έκτη καρδιά που αποσπούσε από θώρακα κοινού θνητού ο 99χρονος μεγιστάνας για να απολαύσει μια παράταση ζωής με τον ομολογημένο πόθο η επιστήμη να του προσφέρει την αθανασία κάποτε. Φέτος όμως τα Χριστούγεννα οι μεταμοσχευμένες καρδιές μέσα στα στήθη των ισχυρών της γης θα γίνονταν σπόρος και θα φύτρωναν τιτάνια επαναστατικά δένδρα αξερίζωτα.

          Τα μεσάνυχτα ο Βαρόνος εισέβαλε στην αίθουσα χορού ακολουθούμενος από τους έντρομους γιατρούς του. Μίλησε απνευστί:

          «Χαρίζω όλη την κινητή και ακίνητη περιουσία του Οίκου μας στους πολίτες της Αφρικής για να νικηθεί η πείνα, η κακουχία και οι αρρώστιες. Μετά τη γιορτή όλοι οι δικηγόροι μας θα σχεδιάσουν τον καλύτερο τρόπο για να διανεμηθεί ο κλεμμένος μας πλούτος χωρίς να κερδίσουν οι μεσάζοντες».

        

"Θα ανοίξω όλα τα μέγαρα μας στους αστέγους...."

Λαχάνιασε, κοκκίνησε και έσπευσε να καθίσει σε μια πολυθρόνα.

         «Θα ανοίξω όλα τα μέγαρα μας στους αστέγους. Θα μετατρέψω τα εργοστάσια όπλων σε τροφίμων, ρούχων και φαρμάκων. Κανένας δεν θα χάσει την εργασία του και όλων ο μισθός θα αυξηθεί.  Καλέστε όλους τους συμπολίτες μας  να γιορτάσουμε στην έπαυλη και κάντε τις ανάλογες ετοιμασίες και στις δικές σας».

         Εκατοντάδες τρομαγμένα βλέμματα απλώθηκαν σε όλες τις αίθουσες. Η «Επανάσταση των χαμένων καρδιών» άρχισε. Όσες ρίζωσαν σε άδικα στήθη, φούντωσαν, κόρωσαν και μεταμόρφωσαν όσους τις έλαβαν σε Ανθρώπους. Η έκτη καρδιά του Ροκφέλλερ διέλυσε την αυτοκρατορία προς όφελος των φτωχών, των παιδιών, των ανέργων, των αστέγων, των αρρώστων. Την ακολούθησαν και όλες όσες μπολιάστηκαν σε σώματα πλουσίων, πολιτικών και βασιλιάδων. Θα ακολουθούσαν και τα άλλα όργανα. «Άρχισαν τα όργανα».

          Ο Έλληνας Πρωθυπουργός έφυγε με ένα τεράστιο χαμόγελο από τους πάγκους της πολυτελούς κουζίνας όπου, όπως και άλλοι πρόεδροι, πρωθυπουργοί και δικτάτορες περίμεναν υπομονετικά να τους καλέσουν στην αίθουσα. Ο υπερκινητικός Βαρόνος είχε εισβάλλει στην κουζίνα και τους ανακοίνωσε το σβήσιμο όλων των εθνικών χρεών των κρατών τους προς τον κολοσσό των Ρότσιλντ-Ροκφέλλερ και την κάλυψη των χρεών τους προς τρίτους (ποιους άραγε;) από τα ανυπολόγιστα αποθέματα των Δυναστειών τους. Άνθρωποι και κράτη θα έκαναν φέτος Χριστούγεννα.

        Η νέα του καρδιά πετάριζε ανήσυχα υπαγορεύοντας με φρενήρη ρυθμό ένα νέο παγκόσμιο συμβόλαιο ισότητας, αγάπης, φιλίας που αποτυπώνονταν σε νόμους , συνθήκες και Χάρτες σε όλο τον κόσμο και μαζί της τιτίβιζαν τις οδηγίες συντονισμένες οι μεταμοσχευμένες καρδιές στα στήθη των μεγιστάνων. Οι γιγάντιες πύλες της έπαυλης άνοιξαν και χιλιάδες άνθρωποι μπήκαν στους στολισμένους κήπους του Βαρόνου. Αγκαλιάζονταν, φιλιούνταν, έκαναν πρόποση με γλυκόπιοτα ποτά, γεύονταν σπάνια εδέσματα, θαύμαζαν εκθαμβωτικά έργα τέχνης στους διαδρόμους του μεγάρου.

       Όταν όλοι οι άνθρωποι γιόρτασαν μαζί σε όλο τον κόσμο τα Χριστούγεννα ο παφλασμός του αίματος στις βαλβίδες της μεταμοσχευμένης καρδιάς του Ροκφέλλερ έγινε ψίθυρος και η καρδιά του σίγησε σαν το χριστουγεννιάτικο στολίδι που μαζεύεται στο κουτί μέχρι την επόμενη γιορτή και ο Βαρόνος αναπαύτηκε χαμογελαστός.

           Φέτος ο Θεός «στόλισε» τα στήθη των ανθρώπων με χριστουγεννιάτικες καρδούλες και το δένδρο που αυτές πότισαν θέριεψε και έλαμψε πιο φωτεινό από ποτέ!!!  

Θήβα, 14 Δεκεμβρίου 2017