Ποίημα: Δεν πνίγηκε αυτός

Δεν πνίγηκε αυτός

Δεν έπεσε, στ’ αλήθεια

στη θάλασσα αυτός.

Παρέμεινε αξιοθαύμαστα στεγνός.

Δεν ήταν το δικό του φουσκωτό,

αυτό που ξεπνοούσε.

Και κίνδυνος κανένας δεν υπήρξε,

πως τα σωσίβια δεν θα σώσουν όποιον τα φορούσε.

Να τον εμποδίσουν,

δεν μπορούσανε αυτόν

τα σύρματα και οι φράκτες.

Και έγινε η κακοκαιρία

 για αυτόν ακόμη μια ευκαιρία.

Τι κι’ αν τον έγραψαν

στο τέλος στις απώλειες στη Χίο

και τη σωρό του στοίβασαν

σε παγωτού ψυγείο.

Η αλήθεια είναι

πως μόνο εκείνος είχε σωθεί.

Όχι απ’ τον πόλεμο,

μα από κίνδυνο ακόμη πιο θανάσιμο.

Την ανθρωπιά του αυτός να χάσει,

που της ουσίας των Θεών μετέχει,

φόβος κανένας δεν προέκυψε.

Κι’ αν δεν κατάφερε σύνορα να περάσει

και όνομα ο τάφος του ο υγρός δεν έχει,

η αλήθεια είναι πως την απώλεια αυτή βιώσαν

(όταν το «προσφυγικό», όπως είπανε)… ενέσκυψε

όσοι φράκτες υψώσαν.

Οι Ευρωπαίοι τον μαρασμό της αθάνατης ψυχής τους

καθόλου αυτοί δεν τον γλιτώσαν.

Ιωάννης Μπαχάς (ως Ιουλία Νοσμιλά)

Θεσσαλονίκη, 21/3/2016

       

         Με το παραπάνω ποίημα συμμετείχα στον 2ο Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό της πολύ καλής λογοτεχνικής ιστοσελίδας Bonsaistories η οποία και στο παρελθόν με τίμησε με την δημοσίευση ποιητικών συνθέσεων μου και διηγημάτων μου.  Το ποίημα αναδημοσίευσε ο εμπνευσμένος και ακατάβλητος λογοτέχνης Γεράσιμος Μοσχόπουλος στο ιστολόγιο Λογοτεχνικό Μπλογκ που διατηρεί και όπου παρουσιάζει δικά του έργα αλλά και άλλων συγγραφέων.   

Ποίημα: To ηρωϊκό Αρκάδι

Καλοσωρίζουμε στο ηλεκτρονικό περιοδικό μας τη Μαρία Καφφέ

      Μια νέα συνεργάτης του ιστολογίου μας τιμάει με τη συμμετοχή της. Η λογοτέχνης Μαρία Καφφέ συνεισφέρει στην ύλη του διαδικτυακού περιοδικού μας με το ιστορικό της ποίημα "Το ηρωϊκό Αρκάδι". Ένα  ποιήμα που συμμετείχε σε διαγωνισμό ποίησης με θέμα τα 150 χρόνια απο την εθελοθυσία του Αρκαδίου και διακρίθηκε για να δημοσιευτεί σε έναν επετειακό τόμο για το Αρκάδι,που πρόκειται να εκδοθεί με την φροντίδα του Πανεπιστημίου Κρήτης και της Ιεράς Μητροπόλεως Ρεθύμνου και Αυλοποτάμου.Επίσης περιλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή με τίτλο "Το κορίτσι και τα άστρα" σε ηλεκτρονική μορφή στο www.easywriter.gr

  

   ΤΟ ΗΡΩΙΚΟ ΑΡΚΑΔΙ, 6-9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1866

                                                  Από την ποιήτρια Μαρία Καφφέ

                  Ζούσαν κάποτε στο Αρκάδι κρητικόπουλα  γενναία,

Ο Ζυμβρακάκης,ο Κόρακας και ο Κορωναίος.

Είχαν λεβέντικη θωριά και καρδιά σαν λιοντάρι.

Δεν φοβούνταν τον Πασά και ούτε τα Τούρκικα αφεντικά.

Με σύνθημα δυνατό,αντιστέκοταν στον Τούρκικο Ζυγό.

   "ΕΝΩΣΙΣ Η ΘΑΝΑΤΟΣ"

Νά σου στέλνουν γράμμα στον Μουσταφά Ναιλή Πασά για να

λύσει τα ζητήματα τα ελληνικά.

Του ζητούν Ελευθερία και πλήρη ανεξαρτησία

για τα θρησκευτικά και για τα οικονομικά.

Μα ο Πασσάς Γκιριτλί αγριεύει και στέλνει Τούρκικο στρατό

                   αυτήν την επανάσταση να πνίξει και τα κρητικόπουλα να σκοτώσει.

Όμως του Κρητικού η καρδιά είναι μια λεβεντιά.

Τι και αν μαύρη μέρα στις 9 του Νοεμβρη ξημερώνει.

Όλοι ενωμένοι πολεμούν και τον Πασά θέλουν να νικούν.

Ο Πασάς ο πονηρός να που γκρεμίζει την Μονή και το ολοκαύτωμα αρχίζει,

παντού το αίμα τους σκορπίζει.

Όλοι πολεμάνε μέχρι θανάτου,

για την ελευθερία της πατρίδας,και η θυσία τους συγκλονίζει

και όλη η Ευρώπη με το μέρος της Ελλάδας γυρίζει.

Και επέθαναν τα παλικάρια για να ζήσει η Έλλαδα.

Απο τότε άλλαξαν πολλά ,και ο Σουλτάνος ηττήθηκε ουσιαστικά,

παραχωρεί νόμο οργανικό και την Κρήτη ελευθερώνει,η χριστιανοσύνη Θριαμβεύει

και η αυτοθυσία τους η ηρωική έμεινε στην ιστορία συγκλονιστική.

Διαβάζωντας και εγώ την ιστορία αυτήν έχω ήδη συγκινηθεί.

Κρίμα όμως πόσο έχουμε αλλάξει ,και την ιστορία μας πόσο έχουμε ξεχάσει...

  

 Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

         

         Η Μαρία Καφφέ γεννήθηκε στον Τύρναβο Λάρισας στις 14 Σεπτεμβρίου. Από το δημοτικό είχε ευαισθησίες που την οδήγησαν σε καλλιτεχνικές αναζητήσεις. Τελείωσε με άριστα το τμήμα του ΤΕΙ Ηπείρου (Eφαρμοσμένων Ξένων Γλωσσών στη Διοίκηση και στο Εμπόριο). Μιλά άπταιστα αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά. Εργαζόταν στη Δημοτική Αστυνομία Λάρισας. Από το 2014 έχει μεταταγεί στην Ελληνική Αστυνομία Λάρισας ως ειδικό πολιτικό προσωπικό. Έχει παρακολουθήσει εκπαιδευτικά προγράμματα Grunditg στην Ιταλία, Κύπρο, Αυστρία και Γαλλία, στην αγγλική και γαλλική γλώσσα. Επίσης έχει παρακολουθήσει Εκπαιδευτικά προγράμματα του Εθνικού Κέντρου Δημόσιας Διοίκησης, του Κέντρου Εκπαίδευσης Ενηλίκων και του Ινστιτούτου Δημόσιας Διοίκησης με θέματα που αφορούν την διαφάνεια των μηχανισμών δημόσιων υπηρεσιών και την εξοικονόμηση πόρων στον δημόσιο τομέα καθώς και την διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού. Τον ελεύθερο χρόνο της τον μοιράζει με τα ανιψάκια της, ταξιδεύει στο εξωτερικό, ασχολείται ερασιτεχνικά  με την αγγειοπλαστική, διαβάζει λογοτεχνικά βιβλία, τρέχει σε αγώνες και ονειρεύεται.       

           Τα βιβλία της κυκλοφορούν σε μορφή e-book στο www.easywriter.gr, στην ελληνική γλώσσα, καθώς και στο  www.amazon.com στην αγγλική και γαλλική γλώσσα και στο www.lulu.com, επίσης στην αγγλική και γαλλική γλώσσα. Η συγγραφέας πιστεύει ότι "Στην πραγματικότητα, κάθε αναγνώστης είναι, καθώς διαβάζει, αναγνώστης του ίδιου του του εαυτού", Marcel Proust.

Διήγημα: "Σώσε τουλάχιστον το παιδί"

«Σώσε τουλάχιστον το παιδί»

Μια επιτυχημένη διάσωση

      

Ήταν βαρυφορτωμένο με ανθρώπους.

Το γκρίζο σκάφος του Λιμενικού ανεβοκατέβαινε πάνω στη ράχη των κυμάτων σαν επιδέξιος σέρφερ, ισορροπώντας στην κόψη τους χωρίς ποτέ να πέφτει στο χάσμα ανάμεσα στο επόμενο. Ήταν βαρυφορτωμένο με ανθρώπους. Κάθονταν παντού, σε κάθε σημείο του πλοίου. Στη γέφυρα του, ο αξιωματικός χειρίζονταν με επιδεξιότητα το τιμόνι, δυσκολεύονταν ωστόσο καθώς αυτό ακουμπούσε στα σώματα των προσφύγων. Αυτός, στέκονταν στην κουπαστή στο πλάϊ του σκάφους. Δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά και όταν άκουσε το κλάμα του μωρού και την αγωνιώδη γυναικεία κραυγή από τη μανιασμένη θάλασσα, πήρε το σωσίβιο και βούτηξε στα σκοτεινά νερά. Ο επικεφαλής πρόλαβε να ψελλίσει κάτι για να τον αποτρέψει, αλλά την ίδια ώρα γύρισε και κοίταξε αυτάρεσκα τους επιβάτες του. Αυτός είναι ο Έλληνας λιμενικός, σκέφθηκε, άξιος κάθε επαίνου και βραβείου, που ορμάει στα θηριώδη κύματα χωρίς να νοιάζεται για τη ζωή του ή για οτιδήποτε άλλο, μόνο για το πώς θα σώσει περισσότερες ανθρώπινες ζωές. Το στήθος του φούσκωσε από περηφάνια και… ναι, έπαρση, όταν φώναξε προς τον χειριστή:

«Πλησίασε τους όσο πιο πολύ μπορείς. Μόλις τους βρεις πρέπει να είμαστε έτοιμοι και κοντά».

    Και στρεφόμενος προς τον ναυαγοσώστη που ήδη είχε απομακρυνθεί αρκετά ούρλιαξε:

«Σώσε τουλάχιστον το παιδί»

   Τα λόγια αυτά ήταν λόγια ρεαλιστικά, με επίγνωση και πόνο ειπωμένα. Δύσκολα θα μπορούσε να σώσει κανείς οποιονδήποτε μέσα στη λυσσασμένη τρικυμία. Αν όμως κάποιος… αυτός ο εθελοντής ναυαγοσώστης, ο Ερμής, τα κατάφερνε, τότε θα έπρεπε, εάν δεν γίνονταν αλλιώς, να σώσει το μωρό. Τα παιδιά είναι το μέλλον της ανθρωπότητας, έτσι δεν είναι; Οι μεγάλοι μπορούν να προσπαθήσουν και ίσως τα καταφέρουν, τα βρέφη όχι. Ήξερε όμως ο Ερμής τι έπρεπε να κάνει. Είχε σώσει πάνω από δέκα ανθρώπους αυτές τις έξι μέρες που λυσσομανούσε η καταιγίδα στο Βόρειο Αιγαίο.

         Ο ήρωας κολύμπησε δυνατά χωρίς να νοιώθει ούτε το κρύο, ούτε την κούραση, κι’ ας ήταν ήδη δύο μέρες στη θάλασσα, γεμάτος έξαψη και μια τρομερή…… πείνα. Οι κραυγές και το κλάμα του μωρού δυνάμωσαν κοντά του και σαν να είδε ένα γυναικείο πρόσωπο μέσα στους αφρούς. Η μάνα κρατούσε με το ένα χέρι της το μωρό έξω από το νερό ενώ με το άλλο πάλευε να μείνει και η ίδια στην επιφάνεια. Κάθε τόσο ένα νέο κύμα τους εξαφάνιζε και τους έχανε από τα μάτια του για να φανούν λίγο αργότερα. Έφθασε γρήγορα κοντά τους και άπλωσε το χέρι του για να πιάσει το μωρό. Ήταν άλλωστε απόλυτη προτεραιότητα η ζωή του παιδιού. Εξάλλου η γυναίκα θα έπαιρνε το σωσίβιο που τραβούσε μαζί του.

          Πήρε το βρέφος από τη γυναίκα σφίγγοντας γερά το χεράκι του από τον ώμο. Το σκάφος ήταν τώρα κοντά τους, όμως παρά τα δυνατά φώτα των προβολέων του και τις φωνές του αρχικελευστή κανείς δεν μπορούσε να τους δει καθαρά. Ήταν σίγουρος πως η αφέγγαρη νύχτα, τα κύματα και ο ορυμαγδός από τη μηχανή, και τις φωνές δεν θα άφηναν κανένα να αντιληφθεί τι γίνονταν κάτω από το νερό. Εκτός, ίσως από εκείνη. Όταν ένοιωσε το τράβηγμα στο ρούχο της που την βύθιζε στην άβυσσο, τον κοίταξε με τα μάτια της να ανοίγουν υπερβολικά από την απόγνωση και τη φρικτή συνειδητοποίηση. Της φώναξε, όσο πιο δυνατά μπορούσε, για να τον ακούσουν οι άλλοι στο πλοίο και όχι η ίδια:

“It’s okay, give me your hand”.

           Όμως την ίδια στιγμή την τραβούσε δυνατά από το ρούχο προς τα κάτω και την κράτησε μέσα στο νερό τόσο όσο χρειάστηκε για να πνιγεί. Σε όποια γλώσσα και να μιλούσε εάν έσωζε αυτήν, κάποτε θα έλεγε πως ο ναυαγοσώστης σκότωσε το μωρό της, κάποιον θα έπνιγε, όχι και το αντίθετο. Το παιδί έπρεπε να σωθεί και αυτός να ….. ανακουφιστεί. Το κύμα πήρε μακριά το σώμα της την ώρα που το σκάφος έφθανε δίπλα τους και τα χέρια των συναδέλφων του απλώνονταν για να τον πιάσουν.

«Την έχασα ρε, δεν άντεξε, πάρε το μωρό, το μωρό».

«Μη σε νοιάζει τώρα, έσωσες μια ψυχή ακόμα, δώστο μου».

           Ο συνάδελφος του πήρε το βρέφος που κατάκοπο και παγωμένο είχε μείνει ακίνητο  και το σκέπασε με την ισοθερμική κουβέρτα. Ο ναυαγοσώστης ανέβηκε στο πλοίο μέσα σε χειροκροτήματα και σφυρίγματα. Του φάνηκε πως ίσως κάποιοι δεν τον χειροκροτούσαν αλλά τον κοίταζαν με γουρλωμένα μάτια από τον τρόμο. Μάλλον όμως  ήταν ιδέα του. Χαμογέλασε αυτάρεσκα. Ήταν πράγματι μια επιτυχημένη «διάσωση». Έσωσε το μωρό και γλίτωσε ο ίδιος από τον θανάσιμο λοιμό που τον κυνηγάει χρόνια. Σήμερα όμως χόρτασε το πάθος του.

Η έβδομη ημέρα της ξεκούρασης

          

Στην ακτή διαδραματίζονταν η γνωστή καθημερινή ιλαροτραγωδία.

Στην ακτή διαδραματίζονταν η γνωστή καθημερινή ιλαροτραγωδία. Ο κόσμος που συνωστίζονταν στις απόκρημνες όχθες του νησιού ήταν περισσότερος από όσους συνέρρεε στις πιο in παραλίες του τις πιο ζεστές καλοκαιρινές μέρες. Όταν έρχονται οι φουσκωτές βάρκες με τους πρόσφυγες που καταφέρνουν να βγουν στη στεριά τις μέρες με καλοκαιρία αλλά και όταν φθάνουν οι διασωστικές λέμβοι του Λιμενικού  και κάποιων μεγάλων Μ.Κ.Ο., ορμάνε πάνω τους κατά εκατοντάδες οι εθελοντές. Κάποιοι από αυτούς αρπάζουν τα παιδιά ακόμη και από την αγκαλιά των σαστισμένων γονιών τους και βγάζουν φωτογραφίες και βίντεο μαζί τους. Είδε, έναν τέτοιο που απέσπασε από τα χέρια του συναδέλφου του το ορφανό προσφυγόπουλο και περιχαρής έβγαλε μερικές «σέλφι» με το ειδικό κοντάρι που κουβαλούσε. Πόσο γελοία ήταν η εικόνα!!! Αμέσως μετά άφησε το παιδί στα χέρια του λιμενικού για να προβεί στις απαραίτητες εκείνες ενέργειες που θα καθιστούσαν την «αβρόχοις ποσί» ανδραγαθία του κτήμα ες αεί της παγκόσμιας διαδικτυακής κοινότητας των φίλων του. Ας ήταν, έτσι ήταν καλύτερα.

             Στο απερίγραπτο χάος των εθελοντών και των απίθανων μη κυβερνητικών οργανώσεων που επικρατούσε σε όλα τα ελληνικά νησιά, στη Λέσβο, στη Λέρο, στη Χίο, στην Κω και παντού, ήταν σχεδόν αόρατος. Πέρα από την πρόσκαιρη λάμψη του απαράμιλλου ηρωϊσμού του, που δεν μπορούσε να αποφύγει εξάλλου, δεν ήθελε άλλο τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του. Αποζητούσε φλεγόμενος μόνο εκείνες τις στιγμές που μετείχε της Θείας παντοδυναμίας. Όταν αφαιρούσε ανθρώπινες ζωές και τις στοίβαζε στο φρικτό φορτίο, του οποίου κρατούσε λεπτομερή λογαριασμό χρόνια τώρα, που έστελνε στον Άδη. Αυτός, ο ψυχοπομπός Ερμής που έκοβε τα εισιτήρια και οδηγούσε τη βαρυφορτωμένη βάρκα στην Αχερούσια λίμνη. Και το καλύτερο ήταν πως τον χειροκροτούν κιόλας γι’ αυτό. Τον άλλο μήνα, μάλιστα, θα τον βράβευε ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας για την αυτοθυσία και τον αλτρουϊσμό του. Τι θεϊκή ειρωνεία!!!

            Αποχαιρέτησε τους συναδέλφους του που τον παρότρυναν να πάει να κοιμηθεί μερικές ώρες καθώς ήταν στο πόδι (του Χάρου, χε, χε!!!) έξι ολόκληρα μερόνυχτα. Χάϊδεψε το κεφαλάκι του μωρού που έσωσε (πράγματι!!!) μέσα σε εκκωφαντικά χειροκροτήματα και επευφημίες και κατευθύνθηκε στο τζιπ του. Οδήγησε μέχρι το ξενοδοχείο όπου είχε μισθώσει το Υπουργείο για την Οργάνωση του στο κέντρο της πόλης.

          Δεν ήταν καμιά ασήμαντη διασωστική Οργάνωση. Ήταν μία από τοις ελάχιστες πιστοποιημένες Μ.Κ.Ο. και μάλιστα καταγεγραμμένη στο Εθνικό Μητρώο Εθελοντών. Είχε υποβάλλει τη λίστα των εθελοντών της ενώ και ο ίδιος είχε συμπληρώσει την σχετική αναλυτική φόρμα. Είχαν δηλώσει τα πάντα, την πηγή χρηματοδότησής τους, τις αρμοδιότητές τους και το οργανόγραμμα τους καθώς και τα πλήρη στοιχεία των μελών τους. Καθώς έκανε μπάνιο σκεφτόταν πως ήταν θαυμάσιο που το νησί είχαν κατακλύσει τόσοι πολλοί αυτόκλητοι σωτήρες από όλον τον κόσμο. Ήταν βέβαια, σκέφτηκε χαμογελώντας, κυρίως απατεώνες που συλλέγουν συνδρομές μέσω διαδικτύου για να κάνουν «φιλανθρωπικό τουρισμό». Γνώρισε ακόμη και έναν που του αποκάλυψε πως είναι το μόνο μέλος της οργάνωσης του με έδρα τη Μεγάλη Βρετανία!!! Είχε έρθει να βοηθήσει την κατάσταση αλλά όπως κατάλαβε μάλλον ο ανομολόγητος σκοπός του ήταν τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα. Αλλά πάλι δεν έπρεπε να κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια. Ο καθένας με την πείνα του.

         

Η αλλαντική τοξίνη που θα ανακάτευε θα έκανε τη δουλειά του.

Ήταν κατάκοπος αλλά ευτυχής. Είχε πνίξει δώδεκα άτομα (τα είχε σημειώσει με λεπτομέρεια) στους δύο μήνες που «έσωζε» κόσμο όμως ο τρόπος που το έκανε ως τώρα ήταν εξουθενωτικός. Πριν αποκοιμηθεί σκέφθηκε πως αύριο από τα χαράματα θα «εμπλούτιζε»  με ένεση τα σφραγισμένα μπουκαλάκια με το νερό, που θα μοίραζε με το βρετανό φίλο του, στους πρόσφυγες που θα έβγαιναν στην παραλία κουρασμένοι και διψασμένοι. Η αλλαντική τοξίνη που θα ανακάτευε θα έκανε τη δουλειά του και μάλιστα πιο αποτελεσματικά, πιο επώδυνα για τα θύματα και κυρίως με ασφάλεια για τον δήμιο καθώς κανένας δεν έκανε πια νεκροψίες στο πολιορκημένο νησί. Το σημαντικότερο ήταν πάντως πως θα έκανε το έργο του πιο ξεκούραστο, και ένας Θεός ξέρει πόσο είχε ανάγκη από ανάπαυση. Όχι όμως και από εγκληματική ραθυμία. Κοιμήθηκε γλυκά και χωρίς όνειρα. Ήταν ξεθεωμένος.

Ιωάννης Μπαχάς

Θεσσαλονίκη, 21/9/2016. 

       

Το παραπάνω διήγημα δημοσιεύτηκε στην συναρπαστική ιστοσελίδα Λογοτεχνίας Τρόμου και Φανταστικού Nyctophilia τον περασμένο Οκτώβριο στη Στήλη "Your Nightmares" και μαζί με άλλες εξαιρετικές ιστορίες κάτω από τον τίτλο "The salty tasty of Horror". Ανταποκρίθηκα στην πρόκληση να στείλω μια ιστορία "υδάτινου τρόμου" και είχα την τιμή να την δω δημοσιευμένη. Ομολογώ όμως πως την ώθηση να αναπτύξω αυτή την ιδέα, που υπέβαλα με την μορφή ιστορίας 120 λέξεων στην ιστοσελίδα 120 Λέξεις, μου την έδωσε ένας σχολιαστής της που μου πρότεινε να την επεκτείνω σε διήγημα ή και νουβέλα. Τον ευχαριστώ για την παρακίνηση.