Διήγημα: Μπες στην Κρύπτη και Βγες στη Λεωφόρο με τις Ζάνες.

Μια σύντομη ιστορία εμπνευσμένη από μια εικόνα 

       

Το σήμα της ιστοσελίδας.

Με το διήγημα μικρής φόρμας «Μπες στην κρύπτη και Βγες στη λεωφόρο με τις Ζάνες», συμμετείχα στον Β’ Διαγωνισμό Διηγήματος που διοργάνωσε η ιστοσελίδα Bonsaistories. Το διήγημα έπρεπε να αντλήσει την έμπνευση του από μια από τις εικόνες που πρότεινε η σελίδα. Η εικόνα με την γυναικεία φιγούρα μέσα στο τούνελ μου ενέπνευσε μια παλαιότερη ιδέα μου για μια ιστορία που διαδραματίζεται κοντά στην κρύπτη του σταδίου της αρχαίας Ολυμπίας από την οποία έμπαιναν οι αθλητές σε αυτό. Ακριβώς δίπλα της βρίσκονταν η λεωφόρος με τα αγάλματα του Θεού Διός, οι Ζάνες.

Η φωτογραφία που επέλεξα.

      Το διήγημα προκρίθηκε στην α΄φάση του Διαγωνισμού από την Επιτροπή της ιστοσελίδας. Τα μέλη της τετραμελούς Επιτροπής, με αγάπη και ζήλο «έσκυψαν» πάνω απ’ τα διηγήματα και τα βαθμολόγησαν με συνείδηση και υπευθυνότητα. Την Επιτροπή αποτέλεσαν οι: Θεόφιλος Γιαννόπουλος, Ειρήνη Φραγκάκη, Τζένη Κουκίδου και Νατάσσα Καραμανλή. Λόγω πολλών ισοβαθμιών, τα διακριθέντα διηγήματα ξεπέρασαν τον αριθμό των 20 και ήταν συνολικά 30. Ακολούθησε η Β΄ Φάση κατά την οποία τα 30 διακριθέντα διαγωνίστηκαν για την ψήφο του κοινού. Τα κείμενα αναρτήθηκαν στην ιστοσελίδα και η ψηφοφορία διήρκησε έως τις 17 Ιανουαρίου 2016.

Τα 30 διακριθέντα της Α΄ Φάσης ήταν τα εξής:

1. Μαρία Λεμεσού, Ένας συνηθισμένος άνθρωπος 
2. Φρόσω Αποστόλου, Προσωπικός Παράδεισος 
3. Καλλιόπη Δημητροπούλου, Φενταγίν 
4. Ηλίας Ιορδανίδης, Η νύχτα με τις μαριονέτες
5. Μαρία Ν. Κίτρα, Η ελιά πάνω απ’ τα χείλη της 
6. Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη, Τα κόκκινα μπαλόνια 
7. Κλειώ Βελέντζα, Μην ταΐζετε τους νεκρούς 
8. Στέλλα Κουρμούλη, Άγιος Βασίλης 
9. Ηλιάνα Τότση, Φωτογραφίες 
10. Αντώνιος Ευθυμίου, Τριστάνος και Φέλιξ 
11. Αντώνης Κορτέλης, O κυρ Βρασίδας
12. Κατερίνα Χαρίση, Τα πουλιά του τοίχου 
13. Άννα Ματζιάρη, Μαριονέτες ή μια μικρή ιστορία πτήσης 
14. Καραμπή Κωνσταντίνα Ελένη, Ο κλόουν των χαμένων ονείρων 
15. Κατερίνα Οικονόμου, Ταξιδιάρικα βήματα 
16. Γιάννα Μιχαήλ, Ο θλιμμένος κλόουν 
17. Φένια Κινικλή, Θαλασσινό κατευόδιο 
18. Αλεξάνδρα Στελλάκη, Ενάντια στη «φύση» 
19. Βασιλική Παντιά, Ο διπολικ(ωμικ)ός 
20. Ύπερος, ΕΔΕΜ 
21. Ανδρομάχη Τζουγανάκη, Δεν ήξερες, δε ρώταγες; 
22. Ιωάννης Μπαχάς, Μπες στην Κρύπτη και βγες στη Λεωφόρο με τις Ζάνες. 
23. Τζένη Παπαδοπούλου, Ηλέκτρα 
24. Ελένη Λύρα, Φτερά πεταλούδας 
25. Μαρία Κληρίδη, Φαίνεσθαι ή Είναι 
26. Ιωάννης Βλάχος, Φθινοπώρου βροχές, μνήμες καλοκαιρινές 
27. Αθανασία Ρόβα, Με μια χάρτινη βαρκούλα ταξιδεύω 
28. Ζανέτα Κουτσάκη, Βαρύ φορτίο 
29. Κυριάκος Χαλκόπουλος, Το μικρό σπίτι 
30. Νίκος Γιαννόπουλος, Redemption

Τα τελικά αποτελέσματα του Β’ Διαγωνισμού Διηγήματος Bonsaistories: Βραβείο κοινού: Αντώνιος Ευθυμίου για το διήγημα «Τριστάνος και Φέλιξ». Α΄ Έπαινος: Ζανέτα Κουτσάκη για το διήγημα «Βαρύ φορτίο». Β΄ Έπαινος: Αλεξάνδρα Στελλάκη για το διήγημα «Ενάντια στη φύση». Γ΄ Έπαινος: Ιωάννης Βλάχος για το διήγημα «Φθινοπώρου βροχές, μνήμες καλοκαιρινές». Δ΄ Έπαινος: Στέλλα Κουρμούλη για το διήγημα «Άγιος Βασίλης». Ε΄ Έπαινος: Κωνσταντίνα Ελένη Καραμπή  για το διήγημα «Ο κλόουν των χαμένων ονείρων». Στ΄ Έπαινος: Καλλιόπη Δημητροπούλου για το διήγημα «Φενταγίν». Διαβάστε το δικό μου διήγημα και στείλτε μου τα σχόλια σας. Μπες στην Κρύπτη και βγες στη Λεωφόρο με τις Ζάνες "Κάθισε λίγο πιο πέρα από την είσοδο..."      Αυτή ναι. Αυτή κι’ αν ήταν «Ολυμπιακή νίκη», να κατορθώσεις να δραπετεύσεις από δεκάδες συναδέλφους βουλευτές, από το φράγμα των πολιτικών αρχών του τόπου, από το φωτοκύτταρο των δημοσιογράφων και τους εκατοντάδες θαυμαστές σου που σε πολιορκούν από την ώρα που μπήκες στο στάδιο. Όχι ως αθλητής πια και όχι στο ίδιο στάδιο, για να αποσπάσουν ένα αυτόγραφο, έστω κι’ αν τώρα πια …. Χαμογέλασε και σκέφτηκε πόσο λίγο ανταποκρινόταν η σημερινή του μορφή στον θαυμασμό που έδειχναν οι νέοι στο πρότυπο της αθλητικής ικανότητας. Ας ήταν….         Βγήκε από το στάδιο και κάθισε λίγο πιο πέρα από την είσοδο της Κρύπτης στη βάση μιας κολώνας. Άναψε το νιοστό τσιγάρο του, έκλεισε τα μάτια και στήριξε το κεφάλι στα χέρια του. Του ήταν αρκετή αυτή η στιγμή για να ξεκουραστεί και να επανέλθει στα καθήκοντά του. Αυτά που όσο και να τα απολάμβανε, υπήρχαν φορές που τον κούραζαν αφάνταστα, όπως σήμερα το βράδυ. Σκέφτηκε τη γιορτή που γίνονταν μέσα στο στάδιο, ο θόρυβος της τον αποσπούσε από την ονειροπόλησή του και το φως της τον θάμπωνε.. Και αυτή η φωνή;

Συλλογή διηγημάτων Τρόμου

"Με κομμένη την ανάσα"

50 ιστορίες Τρόμου

      

       

Το εξώφυλλο του ψηφιακού βιβλίου.

Η εξαιρετική ιστοσελίδα 120λέξεις μου έδωσε σημαντική ώθηση και κίνητρο να συγράψω μικρές αυτόνομες ιστορίες και να δημιουργήσω το δικό μου «Βιβλίο των Κοινών Τόπων» (Commonplace Book). Έτσι ονομάζονταν ένα μικρό εγχειρίδιο που συνέταξε ο Howard Phillips Lovecraft με ιδέες του και το οποίο μοίραζε στους φίλους και αλληλογράφους του καλώντας τους να χρησιμοποιήσουν και να εμπνευστούν από αυτές. Έτσι πλέον και εγώ διαθέτω το δικό μου «βιβλιάριο ιδεών» που δημιούργησα καταθέτοντας, με την παρότρυνση της ιστοσελίδας, τις ιδέες-ιστορίες μου. Με τιμάει ιδιαιτέρως το γεγονός ότι είδα αρκετές από αυτές να δημοσιεύονται και να λαμβάνουν θετικά σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα. Σας συνιστώ να ανοίξετε λογαριασμό και εσείς, έχει δε πολύ υψηλό «επιτόκιο».

        Η ιστοσελίδα διοργάνωσε διαγωνισμό σύντομης ιστορίας τρόμου με τίτλο «Με κομμένη την ανάσα». Μέσα από έναν πολύ μεγάλο αριθμό συμμετοχών επέλεξε πενήντα ιστορίες τρόμου για την ψηφιακή έκδοση του ομώνυμου βιβλίου. Δεν θα μπορούσα να μην λάβω έμπνευση από τον Λάβκραφτ για την ιστορία μου «Πριν προκάμει …ένα πλοκάμι» που διαδραματίζεται κάτω από τη Θεσσαλονίκη!!! Θα μου επιτρέψετε επίσης να δημοσιεύσω και την ιστορία της διαδικτυακής μου φίλης Λύδιας Ψαραδέλλη με τίτλο «Θα ’μια για πάντα στο πλευρό σου» καθώς τη βρήκα αρκούντως ανατριχιαστική αλλά και ως ελάχιστο αντίδωρο για τις συμβουλές δημιουργικής γραφής που προσφέρει απλόχερα στο διαδίκτυο. Όλο το βιβλίο μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ.

Η δική μου ιστορία:

Πριν προκάμει, ένα πλοκάμι

     

"Απ' τον υπόνομο, ένα τεράστιο πλοκάμι..."

      Υπάρχει μια Υπηρεσία, ελάχιστα γνωστή. Σ’ αυτή διαβάζουν περιοδικά αναζήτησης, βλέπουν ταινίες και παρακολουθούν ομιλίες σε στοές. Ο νέος Διευθυντής είχε διαίσθηση πως το άρθρο του Strange για τις σέχτες που λατρεύουν τον Κθούλου στη Θεσσαλονίκη, είχε κάποια βάση. Η Θεσσαλονίκη είναι αρχαία πόλη. Δαιδαλώδη τούνελ διακλαδώνονται στα έγκατά της. Δεν πήγε ανέτοιμος. Διάβασε Λάβκραφτ και είδε ταινίες. Έτσι, κατέβηκε στην κρύπτη του Αϊ-Δημήτρη κάποια νύχτα που έμαθε πως οι συμπολίτες του, θα έκαναν τελετή. Τους ακολούθησε στα έγκατα του Λευκού Πύργου. Χαμογέλασε σαν είδε πως έψαλαν γυμνοί. Δεν είδε σφάγιο. Μια σιχαμερή οσμή και ένας αναγουλιαστικός ήχος τους σκέπασε. Απ’ τον υπονόμο, ένα τιτάνιο πλοκάμι γεμάτο μάτια μπήκε να διεκδικήσει τη θυσία. Έσφαλε, υπήρχε σφάγιο.

Ιωάννης Μπάχας

Και η ιστορία της Λύδιας:

Θα 'μαι για πάντα στο πλευρό σου

 

"Τοποθετεί μια γυάλα με το κεφάλι της..."

      Άκουγα την κοφτή ανάσα του όποτε σταμάταγε το ηλεκτρονικό πριόνι, αλλά τώρα σιωπή. Από δω που βρίσκομαι τις τελευταίες τρεις μέρες, δε τον βλέπω και δε μπορώ να προβλέψω τις κινήσεις του αλλά ελπίζω να έφυγε. Αυτό που με πονάει περισσότερο είναι ότι η Alice έτρεξε μακριά χωρίς να επιστρέψει για μένα. Είναι, ή μάλλον ήταν, η καλύτερη φίλη μου. Εξαιτίας της βρεθήκαμε μέσα στο δάσος. Κάτω από το γεμάτο φεγγάρι, προσφέραμε θυσίες για να επιστρέψει ο φίλος της. Δεν την ένοιαζε που δεν την ήθελε πια. Ξαφνικά προβάλλει από το σκοτάδι. Πλησιάζει. Τοποθετεί μια γυάλα με το κεφάλι της Alice δίπλα μου. Του φωνάζω αλλά δεν ακούγομαι. Όλος ο τοίχος γεμάτος γυάλες. Και εγώ μέσα σε μια από αυτές.

Λυδία Ψαραδέλλη

Διήγημα του Torrentas

Ακόμη ένα μικρό διήγημα του φίλου με το ψευδώνυμο Torrentas:

Ο παίκτης και ο Πρόεδρος

"Τον άφησε να βολευτεί..."

    Ήταν σίγουρος για τον εαυτό του. Ήξερε πως έχει όλες τις ικανότητες που χρειάζονται για να πετύχει. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν μια ευκαιρία και θα την έπαιρνε με οποιοδήποτε τρόπο. Πίστευε πως αν είχε την ευκαιρία να μιλήσει με τον Πρόεδρο, θα μπορούσε να τον πείσει. Ήταν κρυμμένος στο γραφείο του για αρκετές ώρες. Κάποια στιγμή άνοιξε την πόρτα ο Πρόεδρος και μπήκε μέσα. Τον άφησε να βολευτεί στην ωραία και άνετη πολυθρόνα του και έπειτα βγήκε από την κρυψώνα του.

     - Καλησπέρα σας. Δε με ξέρετε, αλλά είμαι ένας πολύ ικανός Παίκτης και αν μου δίνατε μια ευκαιρία, θα μπορούσα να παίξω πολύ καλά στην ομάδα σας. Μπορώ να παίξω σε όποια θέση θέλετε.

"Τότε όμως αντίκρισε την κάνη του όπλου.."

     Ο Πρόεδρος τον κοίταξε καλά και το πρώτο που του ήρθε στο μυαλό ήταν να βάλει τα γέλια και να φωνάξει τους σωματοφύλακες του που ήταν στο διπλανό δωμάτιο για να τον πετάξουν έξω με τις κλωτσιές. Τότε όμως αντίκρισε την κάνη του όπλου που τον σημάδευε και τα μάτια του που γυάλιζαν σαν του τρελού και συνειδητοποίησε ότι δε θα ήταν η καλύτερη αντίδραση. Κράτησε την ψυχραιμία του και είπε στον Παίκτη με ήρεμη φωνή :

       - Φυσικά, φυσικά. Αλλά πρέπει πρώτα να σε γνωρίσω στον προπονητή. Είμαι σίγουρος ότι δε θα έχει αντίρρηση, είναι κάτι τυπικό, αλλά πρέπει να υμφωνήσει και αυτός. Μπορούμε να πάμε αμέσως τώρα αν θέλεις. Είναι στο γήπεδο τώρα, έχει προπόνηση η ομάδα, τι λες;

       Το πρόσωπο του Παίκτη φωτίστηκε από ένα μεγάλο χαμόγελο, που όμως έκανε το πρόσωπό του ακόμα πιο απόκοσμο, πιο απειλητικό.

"Έμπαινε στο γήπεδο και ο κόσμος..."

Ο Πρόεδρος άνοιξε την πόρτα και άφησε τον Παίκτη να περάσει πρώτος, ενώ ταυτόχρονα έκανε νόημα στους σωματοφύλακές του.

Το μυαλό του παίκτη είχε αρχίσει να ταξιδεύει στους μεγάλους αγώνες που θα έδινε, τις επευφημίες του κόσμου και την αναγνώριση όλων των ικανοτήτων του. Το μόνο που αντιλήφθηκε ήταν δύο λάμψεις και ο οξύς πόνος στο στέρνο του. Καθώς έπεφτε προς τα πίσω, για μια φευγαλέα στιγμή, συνειδητοποίησε ότι δε θα μπορέσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον Πρόεδρο και την ομάδα και άρχισε να βυθίζεται στη λήθη.

Γρήγορα όμως ένιωσε να λούζεται στο φως καθώς έμπαινε στο γήπεδο και ο κόσμος ζητωκραύγαζε… 

Torrentas