Ποίημα: Στις μικρές ερασιτεχνικές ομάδες

      Συμμετέχω στην ψηφιακή συλλογή Ποίησης E-poem 

           Από τις πολύ προσεγμένες εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές του φίλου εκδότη Γιώργου Σωτήρχου και σε επιμέλεια της Ευδοξίας Γραμμένου, κυκλοφορεί το e-book με τον τίτλο E-poem. Στην ποιητική αυτή συλλογή έχω την τιμή να συμμετέχω με τέσσερα ποιήματα μου που τα ενέταξα σε μία σύνθεση με γενικό τίτλο Αθλητική Ποίηση. Στο Φρούριο της Λήθης έχω παρουσιάσει κατά καιρούς αυτές τις συνθέσεις μου που μου ενέπνευσε η ενασχόληση μου με τον Αθλητισμό. Πρόκειται για τα ποιήματα "Το ποίημα του αθλητή" , το "Χειροκρότησε τον Νέρωνα" και το "Ζώντες Ζάνες".  Ακόμη ένα επίσης (δεν θα το βρείτε στο ηλεκτρονικό βιβλίο) είναι το "Με σπονδές ιδρώτα" που εκτιμήθηκε από αρκετούς διαχειριστές ιστοσελίδων, όπως ο λογοτέχνης Γεράσιμος Μοσχόπουλος, που με τίμησαν με την δημοσίευση του. Το τέταρτο αυτής της σύνθεσης  με τίτλο "Στις μικρές ερασιτεχνικές ομάδες" δεν το δημοσίευσα μέχρι σήμερα αν και έχει γραφεί πριν αρκετό καιρό. Το υποβάλλω στην κρίση σας και σας καλώ, εάν σας αρέσει και σας εμπνέει, να το συστήσετε στους φίλους σας αλλά και να αποκτήσετε το ηλεκτρονικό βιβλίο που περιλαμβάνει εξαιρετικά ποιήματα νέων κυρίως ποιητών.

  Στις μικρές ερασιτεχνικές ομάδες 

Γιατί δεν παίζουν μόνο ποδόσφαιρο οι ερασιτέχνες

Στων μικρών ερασιτεχνικών ομάδων τις κοινωνίες,

με τα λίγα μέλη, τα όσα πρέπει,

 όπου ξεχνούν να σημειώσουν τις αποδημίες στα βιβλία τους,

και οι ενηλικιώσεις των παιδιών τους, με χαρά γίνονται δεκτές μιας κι αυξάνονται τα μέλη.

Εκεί, κι’ ας το επεδίωξαν στη θεμελίωσή τους να είναι οι Πρόεδροι,

ως να ιδρύονταν καινούρια αποικία,

υποφέρουν όλοι μαζί και όσοι απ’ αυτούς τις εμπνευστήκαν

δεν μπορούν, τα αθλητικά να μην φορέσουν,

δεν μπορούν, στο γήπεδο να αρνηθούν να μπουν,

κι’ ας είναι

αθλητές απόμαχοι και η ομάδα τους καφενείο του χωριού,

μόνο γνωστή στους ίδιους,

μηδέποτε θέμα στις ειδήσεις και στων εφημερίδων μόνο στα ψιλά.

Δεν είναι η χαρά της κίνησης,

ποτέ αυτή δεν ήταν από μόνη της αρκετή,

όχι πάντως στις αθλοπαιδιές.

Είναι της εβδομάδας που προηγείται του αγώνα,

οι συζητήσεις, η ιεροτελεστία της στολής,

ο αριθμός της που με μαγική επωδό μοιάζει,

στα αποδυτήρια καλώντας, ποιος ξέρει ποιές δυνάμεις.

Οι ελλείψεις και οι κακοτεχνίες

είναι στη μνήμη τους που μένουν ζωντανές.

Μόνο εκεί,

στις ερασιτεχνικές ομάδες,

κάθε Κυριακή τελούνται Ολυμπιάδες.

Την οσμή αυτών των θυσιών,

τον ιδρώτα, το αίμα των τραυματισμών,

την κνίσα του χρόνου του ελεύθερου που καίγεται,

τις επικλήσεις των αγαθοδαιμόνων στους καυγάδες των συζύγων,

καθώς θα λείπουν απ’ το σπίτι κι’ αυτή την Κυριακή.

Αυτές τις θυσίες δέχονται με χαρά οι εναγώνιοι Θεοί.

Μόνο εκεί ο Ολυμπισμός κατοικεί,

στις μικρές ομάδες τις ερασιτεχνικές.

Κι’ αν σταματήσει κάποιου η καρδιά,

την ώρα που αγωνίζεται,

αυτόν θα στέψουν οι Ελλανοδίκες νικητή,

γιατί,

τον νίκησε με δόλο η σύγχρονη ζωή,

με άγχος, με δηλητήριο τροφή,

με αέρα βρώμικο, χωρίς Θεούς.

Και οι Ζάνες, εδώ και πολύ καιρό,

κοσμούν την Εθνική οδό μας,

σε όλο της το μήκος,

στο βάθρο τους όμως,

το όνομα κανενός ερασιτέχνη δεν θα βρεις,

γιατί ήταν, είναι και θα είναι

Ο μόνος δικαίως νικητής.

Ιωάννης Μπαχάς

   Θεσσαλονίκη, 16/8/2015     

Χρώματα και Μορφές

Χρώματα και Μορφές στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης

της Θεονύμφης Γαϊτανάκη

     

         Κάθε φορά που αντικρίζω τις αποθήκες με τις τρίγωνες κεραμοσκεπές στην είσοδο του λιμανιού και τα κοντεϊνεράδικα του Θερμαϊκού, είναι πάντα σαν την πρώτη φορά.

     Ψαράδες ρίχνουν δολώματα στα καφεπράσινα νερά και ο ήλιος στιλπνός  τα στραφταλίζει.

        Εικόνα τετριμμένη θα μου πεις αλλά το λαμπύρισμα των νερών αποκτά εδώ υφή εκστατική.

        Οι γλάροι (μάλλον τα περιστέρια) που πετούν ολούθε ρίχνουν ματιές κινηματογραφικές, σαν από κείνα τα τοπία που συναντά κανείς στις «Ιστορίες Καθημερινής Τρέλας», ως εκδοχή της μπουκοβσκικής φιλοσοφίας.

        Άνθρωποι όλων των χρωμάτων και των ταυτοτήτων διασχίζουν το δρόμο. Ντόπιοι, φοιτητές, γυναίκες με μαντήλι μουσουλμανικό, οικογένειες, ποδηλάτες (η νέα εξ Ευρώπης συνήθειάς μας, καλοδεχούμενη), trendy και εναλλακτικοί παραθεριστές.

        Πιο μόνιμη παρουσία θα πρέπει να έχουν ο καστανάς και δύο έγχρωμοι πωλητές που στήνουν την πραμάτεια τους λίγο παραδίπλα.

         

         Φωτογραφικές μηχανές αιωρούνται πάνω στο στήθος, θέλουν να απαθανατίσουν τη στιγμή να κλείσουν μέσα τους, μια για πάντα, το θεσσαλονικιώτικο αέρα.

         Υπάρχουν και εκείνες που έχουν να κάνουν μάλλον με πιο ιδιοτελείς σκοπούς . Φωτογραφίες με μοναδικό σκοπό μια επικείμενη ανάρτησή τους στο facebook. Ζούμε δυστυχώς, παρά την πολυπολιτισμικότητά μας, στην εποχή της «selfieδονίας».

Ποίημα: Στο Φρούριο της Λήθης

Στο Φρούριο της Λήθης

του Ιωάννη Μπαχά

Μουσείο Κλουνύ, Παρίσι

Κάποτε ο Ιουλιανός:

Στα μάτια μου παίζουν οι φλόγες των κεριών,

ώρα πολλή μετά το σβήσιμο τους,

και ο πόνος ανεβαίνει σε κύματα,

κάνοντας στάσεις σε όλες τις αρθρώσεις μου.

Στα αυτιά μου ακόμη και στο όνειρο, ηχούσαν,

τις λίγες ώρες, που είχα τον ύπνο μόνο μου βαλάντιο,

οι μελωδίες των ψαλμών.

Και το ψωμί το άνοστο, το νηστίσιμο τους,

τα νέα μου κόκκαλα είχε θύματα.

Και οφειλόνταν για της ψυχής τις μεταπτώσεις μου,

πως πίσω απ’ τις κολώνες του ναού, άυπνοι και αυτοί,

με παρακολουθούσαν

οι άνθρωποι που περίμεναν να με προδώσουν στον Κωνστάντιο(1).

Τις ατέλειωτες της προσευχής τις ώρες,

η αγωνία με δάγκωνε, η οχιά, και για τον άλλο,

ποτέ δεν έρχονταν μαζί μου, μετά τα όπλα και το κυνήγι.

Πολύ δεν ήθελε να βρουν μιαν αφορμή, να εφεύρουν ένα ψέμα

και ο Αυτοκράτορας ξάδερφος μου, που εξουσίαζε όλες τις χώρες,

το βλέμμα του θα ‘ριχνε στον αδελφό μου Γάλλο(2).

Με διαπερνούσαν σαν το σκεφτόμουν ρίγη,

 ο ομόαιμος την οικογένεια μας όλη έπνιξε στο αίμα.

Στο άγριο Μάκελλον(3), το απρόσιτο κάστρο,

περιτριγυρισμένος από μοναχούς και ιερείς του Αρείου(4),

που όλοι τους με νόμιζαν αλαφροϊσκιωτό και αφελή.

Με δανεικά βιβλία και περισσά ψαλμών,

με τους φίλους μου μακριά και τον άφρονα αδελφό μου,

έγκλειστος στα περσικά τα φρούρια για το καλό μου,

το βλέμμα μου έστρεφα στο Θεϊκό το άστρο.

Κι’ από τον μικρό φεγγίτη στο άχαρο κελί,

δύναμη ζήτησα να αντέξω στη φλόγα του θηρίου.

Υποσχέθηκα πως στους βωμούς των αθάνατων Θεών,

όλη μου τη ζωή θα κάνω θυσία,

όταν αποτινάξω από πάνω μου τη λαμπρή δουλεία.

Χρυσό νόμισμα με παράσταση του Ιουλιανού

   Σήμερα Εγώ:

Βαπτισμένος χωρίς επιλογή από νήπιο,

Σε έναν κόσμο εχθρικό απέναντι στη Φύση,

όπου στα κομμένα δένδρα δεν κατοικούν πλέον Δρυάδες,

Στα νερά των μολυσμένων πηγών δεν λούζονται Νηρηίδες.

Όπου τα ζώα δεν έχουν ψυχή

και στις γυναίκες απέδωσε Σύνοδος Οικουμενική.

Σήμερα όπου οι Θεοί κατοικούν ανάπηροι στα μουσεία.

Σίγουρος πως στην Ελλάδα δεν είμαι μοναχός.

Σε έναν κόσμο ερείπιο.

Επιλέγω να δοξάζω τον Ήλιο που θα μας φωτίσει,

να μην κτίσουμε άλλους ναούς για δεσποτάδες,

και δομικά υλικά στις εκκλησίες να μην είναι πλέον των μωσαϊκών μας οι ψηφίδες.

Να βγάλω επέλεξα φωνή,

με των βιβλίων και του δικτύου τα ηχεία.

Τον δρόμο να ακολουθήσω που μου έδειξε ο Ιουλιανός.

Είμαι Έλλην Εθνικός και πλέον Εκκλησία δεν με πείθεις.

Όλων μας την ποινή εξέτισε

Ο Μέγας Ιουλιανός στο Φρούριο της Λήθης.

Ιωάννης Μπαχάς

16/8/2015 

    

Σημειώσεις:

1    1.  Κωνστάντιος Β’. Ρωμαίος αυτοκράτορας, Ως μονοκράτορας κυβέρνησε την αυτοκρατορία τα έτη 350-361 μ.Χ. Εξόντωσε όλους τους διεκδικητές του θρόνου, εκτός από τα ξαδέρφια του Ιουλιανό και Γάλλο τα οποία εξόρισε στο Μάκελλον της Καππαδοκίας.

2    2.  Γάλλος. Ετεροθαλής αδελφός του Ιουλιανού που βρήκε τραγικό θάνατο το 354, αποκεφαλισθής από τον ξάδερφο του Κωνστάντιο για πλημμελή άσκηση των καθηκόντων του ως Καίσαρος (με έδρα την Αντιόχεια).

3    3.  Μάκελλον. Φρούριο στην Καππαδοκία όπου με αυτοκρατορική διαταγή του 342, ο Ιουλιανός και ο Γάλλος εξορίστηκαν για έξι χρόνια σε αυστηρή απομόνωση.

4.  Άρειος. Χριστιανός Επίσκοπος του οποίου οι απόψεις είχαν επικρατήσει κατά την διακυβέρνηση του Κωνστάντιου. Αργότερα ο Αρειανισμός κρίθηκε αιρετικός.


     

Στον Εκατηβόλο

Το παραπάνω ποίημα το διάβασα για πρώτη φορά στα πλαίσια της ομιλίας μου στο Φιλοσοφικό Αθήναιον Εκατηβόλος στις 9 Απριλίου 2016 με θέμα "Νυν ήκεις εις Ολυμπίαν. Ο Ιουλιανός προστάτης του Αθλητισμού και ιδανικό πρότυπο". Επίσης με αυτό συμμετείχα στον 4ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής (16/4/2016 με 21/8/2016) που διοργάνωσε η θαυμάσια ιστοσελίδα Koalakia με σκοπό να μιλήσω σε ευρύτερα ακροατήρια για τον Ιουλιανό. Σκοπός που επιτεύχθηκε καθώς οι αναγνώστες της σελίδας  με τίμησαν με την πρώτη θέση καθώς συγκέντρωσα το 17,52% των ψήφων τους. Στον ίδιο  Διαγωνισμό το πεζό μου με τίτλο "Επιστολή στο παρελθόν", εμπνευσμένο επίσης από τον βίο και το έργο του Μέγα Ιουλιανού τιμήθηκε από τους αναγνώστες στη διαδικτυακή ψηφοφορία με την έβδομη θέση.    

Διήγημα: Καμία ανησυχία...;;;

Καμία Ανησυχία...;;;

του Χρήστου Κυρκενίδη

Και όχι σε οποιοδήποτε τζάμι....

    Έπρεπε δηλαδή τώρα να γίνει το σημάδι! Και όχι μόνο να γίνει σημάδι, αλλά να γίνει και στο τζάμι. Και όχι σε οποιοδήποτε τζάμι, αλλά σε αυτό της κεντρικής αίθουσας του διαστημικού σταθμού. Και όχι απλά να γίνει το σημάδι στο τζάμι, αλλά να γίνει και στη μέση αυτού!

     Μη γίνεις πατέρας για πρώτη φορά και θελήσεις να το γιορτάσεις με το άνοιγμα μιας σαμπάνιας, κατευθείαν να γίνει και η ζημιά!!!

       Τώρα αυτό το σφύριγμα που ακούγεται από το σημάδι θα έπρεπε να με ανησυχήσει; Μπα, ας ασχοληθεί κανένας άλλος με αυτό. Έτσι και αλλιώς σε λίγες μέρες κατεβαίνω στη Γη.

Δεκαπέντε μήνες εδώ πάνω σε αυτόν τον διαολεμένο σταθμό εγώ τα κάνω όλα. Εγώ έγινα πατέρας λέμε...

Δεκαπέντε μήνες...;;;

    Ο Χρήστος Κυρκενίδης συμμετείχε με αυτή την ιστορία στον διαγωνισμό δημοφιλούς ιστορίας που διοργάνωσε με θέμα την παραπάνω φωτογραφία η ιστοσελίδα 120 Λέξεις. Την υπέροχη σελίδα στηρίζουν όλοι οι συγγραφείς του Φρουρίου. 

Διήγημα: Ο οργασμός της καραβίδας

Ο «οργασμός της καραβίδας» στο Αρχοντικό της Σύρου

της Θεονύμφης Γαϊτανάκη 

Στην Σύρο, του Ερμή το σεπτό ναό.

        Πόσα πολλά τ’ Αυγούστου Σάββατα περνούν, μα εκείνο ήταν ευωδιαστό και αντλούσε τη μοναδικότητά του από την ιδιαιτερότητα των γεύσεων. Τα αρώματα των εδεσμάτων περιπλεγμένα με την ανθρώπινη κίνηση βοούσαν και απλώνονταν σε κάθε πέτρινη γωνιά. Μα που αλλού; Στην Σύρο, του Ερμή το σεπτό (1) ναό. Ένα τοπίο αττικό (2) όπου φωλιάζουν πετραδωτές δομές, του ανέμου η προστασία να γενούν. Και κάπου εκεί σ’ ένα από τα «οχυρωμένα» στενά, με φωτισμό χαμηλό και ατμόσφαιρα κοσμοπολιτισμού, βρεθήκαμε μπροστά στο Αρχονταρίκι.

Σ' ένα από τα "οχυρωμένα" στενά...

   Οι αισθήσεις αναρίγησαν από τις ευωδιές των πιάτων και έπειτα από μία σύντομη βόλτα επιστρέψαμε στον τόπο, όπου επρόκειτο να γίνει σημείο γευστικού οργασμού. Η εμπειρία ήταν ολότελα απρόσμενη. Όταν έφτασε η σαλάτα, η γλυκόξινη γεύση του σταφυλιού αναμεμειγμένη με το παραδοσιακό τυρί- ανθότυρος- δεν άργησαν να διεγείρουν γλυκά τον ουρανίσκο μας. Η απόλαυση όμως άρχισε να γίνεται εντονότερη, όταν εμφανίστηκε στο τραπέζι μας ένα πιάτο ονόματι «Παπαρδέλες με Καραβίδες και Κρέμα Γαρίδας». Στην αρχή φαινόταν σαν κάτι άγνωστο, αλλά όσο περνούσε η ώρα παραδινόμασταν χωρίς αντίσταση στην απόλαυση που μας προσέφεραν τα οστρακοειδή. Η θαλασσινή οσμή δημιουργούσε την εντύπωση ότι βρισκόμασταν κάπου ανοιχτά του πελάγους και απολαμβάναμε μια βραδινή βόλτα με ιστιοφόρο. Η ευχαρίστηση μας πολλαπλασιάστηκε με ζουμερές γαρίδες και «Λαζάνια με Φρέσκα Λαχανικά». 

"Παπαρδέλες με καραβίδες"

   Σε όλη τούτη την οργασμική συνθήκη δεν έλειπαν οι αλληλεπιδράσεις με τους ανθρώπους του αρχοντικού που προσέθεταν λεπτές αποχρώσεις οικειότητας στη γαριδίσια  κρέμα. Όσο προχωρούσε η βραδιά, το λευκό ξινούτσικο κρασί μας έδινε τη δυνατότητα να διατηρούμε ζωντανή την ανάμνηση της καραβίδας. Καιρό μετά, όταν φέρνουμε  στο νου  το νησί, η παρουσία μας στο Αρχονταρίκι της Μαρίτσας γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι του «νόστου» των συριανών μονοπατιών. 

Κατερίνα Μαυρουπλάκη 

Θεονύμφη Γαϊτανάκη  

Σοφία Καραλάκη  

ΟΙ ΧΟΡΤΑΣΜΕΝΕΣ 

            

[1] Που προκαλεί ευλαβικό σεβασμό.

[2] Αφορά στην ενέργεια και το φως που εκπέμπει το ελληνικό τοπίο, την κυριαρχία του μπλε χρώματος και την καθαρότητα των γραμμών που συναντώνται κατά βάση στην Αττική και τα νησιά του Αιγαίου.  Όλα αυτά αποτυπώνονται στην απλότητα και την αρμονία της αρχαίας και βυζαντινής αρχιτεκτονικής. 

Ιστορίες από τον κάδο

Έξι ιστορίες για τις "Επτά θανάσιμες αμαρτίες"       

       
       Συμμετείχα προσφάτως σε ακόμη έναν διαγωνισμό που διοργάνωσε η ιστοσελίδα που προωθεί τη λογοτεχνική δημιουργία στη μικρή φόρμα, την εξαιρετική 120 Λέξεις. Ο Διαγωνισμός αφορούσε ιστορίες εμπνευσμένες από τα "7 Θανάσιμα Αμαρτήματα" που όρισε η Καθολική Εκκλησία. Μία από τις ιστορίες μου είχα την τιμή να κριθεί ως άξια βράβευσης και να εκδοθεί μαζί με άλλες σε τόμο, γεγονός που με γεμίζει με υπερηφάνεια και ευγνωμοσύνη για τις προκλήσεις, τις ευκαιρίες και την έμπνευση που μου δίνει η θαυμάσια αυτή πλατφόρμα έκφρασης. Πρόκειται για την ιστορία που έγραψα για το αμάρτημα της Λαγνείας με τίτλο "Νικώντας τις κάστες". 
     

Από την Έκθεση με τα βραβευμένα έργα

Τι γίνεται όμως με τις άλλες δημιουργίες μου; Οφείλω να τις δημοσιεύσω καθώς κάποιες θεωρώ ότι έχουν θέση στο δικό μου Φρούριο (για να διαφύγουν) της Λήθης. Όλες οι ιστορίες μου είναι εμπνευσμένες από αληθινά γεγονότα και πρόσωπα τα οποία παράλλαξα σε κάποιο βαθμό, εξάλλου βρίσκονται μπροστά μας σε όλες τις εφημερίδες. Για ακόμη μια φορά σας προσκαλώ να γράψετε τις ιστορίες σας και να τις υποβάλετε στην κρίση των συνεργατών της πλατφόρμας των 120 Λέξεων. Η διαδικασία θα σας ανταμείψει με εμπειρία στη συγγραφή ακόμη και εάν δεν τις δείτε, στην αρχή, να δημοσιεύονται. 
           Οι ιστορίες λοιπόν με τις οποίες συμμετείχα και οποίες δεν διακρίθηκαν αλλά πιστεύω σε αυτές και τη δύναμή τους είναι:  

Οργή 

Τα «καλά» της οργής

         Ο διαιτητής ήταν απαράδεκτος. Την πρώτη τεχνική ποινή μου την έδωσε γιατί του γύρισα την πλάτη όταν με χρέωσε φάουλ. Τον έβρισα στα σέρβικα. Δεν με κατάλαβε. Όχι όμως και όταν τον είπα μαλάκα. Μου έδωσε κι’ άλλη.

         Επανόρθωσα. Σκόραρα από παντού. Όμως αυτός καραδοκούσε. Όταν μου έδωσε επιθετικό τον ρώτησα: «Έχεις κάτι μαζί μου;». «Δεν μου αρέσει η φάτσα σου». Ένα κόκκινο πέπλο κάλυψε τα μάτια μου αλλά μια φωνή σύνεσης μου είπε να μην κρεμάσω την ομάδα. Έτρεξα και χτύπησα το κεφάλι μου στη μπασκέτα.

         Σήμερα καθηλωμένος στο καρότσι με την κουβέρτα στα άχρηστα πόδια μου, βουρκώνω όταν ακούω τους οπαδούς να φωνάζουν το όνομά μου «Μπόμπαν». Δεν πρόλαβα να διδάξω μπάσκετ, δίδαξα όμως «τα καλά της οργής».   

Ζηλοφθονία

Είμαι μόνο δικός μου

       Είμαι τέλειος. Πολλές φορές ευχήθηκα να ήμουν κάποιος άλλος ώστε να να γίνω ταίρι αιώνιο με τον ….εαυτό μου. Η αψεγάδιαστη ομορφιά μου Συνταιριάζει με ένα σπινθηροβόλο πνεύμα και μια ευρυμάθεια και αβρότητα που καθηλώνουν τους συνομιλητές μου.

        Προτιμώ τις εφήμερες σχέσεις. Γι’ αυτό και δεν μπορούσα να μου συγχωρέσω τον έρωτα που ένοιωσα για το νυμφίδιο που με ξελόγιασε. Οι όρκοι αιώνιας αγάπης που μου απέσπασε ήταν ασυγχώρητοι για μένα. Ουρλιάζοντας «είμαι δικός μου» έσφιξα το λαιμό της ώσπου μας χώρισε ο θάνατος, όπως της ορκίστηκα. Κανένας δεν θα με χωρίσει πλέον από μένα. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω από την πλάτη μου με τη βοήθεια αυτής της υπέροχης μπλούζας μέσα σε αυτούς τους λευκούς μαλακούς τοίχους για πάντα.

Απληστία  

Η καρδιά του πατέρα

        
       Ήταν η έκτη φορά που έμπαινε στο χειρουργείο για μεταμόσχευση. Πόσο μεγάλη ειρωνεία ήταν. Ο πλουσιότερος άνθρωπος, ένας Βαρόνος Ρότσιλντ, δεν είχε μια υγιή καρδιά για να απολαύσει τον πλούτο του. Υπήρχαν τόσοι φτωχοί αιωνόβιοι!!!

         Οι γιατροί έψαχναν αγωνιωδώς για τα κατάλληλα μοσχεύματα στις εσχατιές του κόσμου. Όμως η σημερινή επέμβαση ήταν έκτακτη. Η φέρελπις πέμπτη καρδιά του αρνήθηκε να συνομολογήσει στο έγκλημα και κήρυξε «επίσχεση εργασίας». Μπήκε εσπευσμένα στο χειρουργείο ενώ οι αδίστακτοι υποτακτικοί του επιδόθηκαν στην καταδίωξη μιας υγιούς καρδιάς. Την βρήκαν στο στήθος του επαναστάτη γιού του, που ρακένδυτος σύχναζε στις πιάτσες.

        Ο Βαρώνος είχε μια νέα καρδιά και μια νέα στεναχώρια. Ο κληρονόμος της αμύθητης περιουσίας αγνοούνταν. Το παιδί του, η «καρδιά» του, του έλειπε αφάνταστα.   

Λαιμαργία

Το τέλειο πιάτο

         Έγινε μάγειρας για να τρώει. Εδέσματα που δεν μπορούσε να αγοράσει. Γεύτηκε τις πιο σπάνιες γεύσεις: πτερύγια καρχαρία και χελιδονοφωλιές….!!! Μαγείρεψε ακόμη και Φούσκα, το δηλητηριώδες ψάρι του Βουντού. Η ανυπομονησία του να το γευτεί παραλίγο να τον σκοτώσει. Η λαιμαργία του ήταν πασίγνωστη.

         Αυτή ήταν που ευθυνόταν και για την αναπηρία του!!!  Στην κουζίνα του Hilton κατασπάραξε όλα τα εκλεκτά φιλέτα βίσωνα που κανείς δεν επέλεγε. Εκτός από την αποφράδα νύχτα που τα παρήγγειλε ένας Εμίρης. Απαίτησε να απομακρυνθούν για να «φιλοτεχνήσει» το τέλειο πιάτο. Ο βοηθός του έκοψε με χειρουργική ακρίβεια τη μπριζόλα από τον ευτραφή μηρό του και αποστείρωσε την πληγή.

          Όταν ο ενθουσιασμένος πελάτης ζήτησε να τον δει, έσφιξε τα δόντια και μπήκε στην αίθουσα….. κουτσαίνοντας.  

Αλαζονεία

Μας άνοιξες δουλειές

         «Πώς πιστεύεις πως πρέπει να σε κρίνω;» τον ρώτησε ο Ραδάμανθυς. Ο Κωνσταντίνος απάντησε με στόμφο: «Όπως με αξιολόγησε η Ιστορία: Μέγας». Ο Μίνωας γελώντας είπε: «Μέγας ναι, αλλά Φονιάς και δεν μιλάω για τις ψυχές που ξαπόστειλες ως στρατηλάτης αλλά όσες η μανία σου μας έστειλε. Τον ίδιο σου τον γιο έβρασες και έγδαρες!!!». O Μέγας ξέσπασε: «Αναγνωρίζω μόνο τον τίτλο των Πατέρων. Το καλό που έκανε η Εκκλησία στην ανθρωπότητα χάρη σε μένα, είναι μεγαλύτερο από τα πάθη μου».

Ο χρόνος είναι ιερός ακόμη και για τους αθανάτους. Οι Κριτές αγνόησαν τον αλαζόνα που άρχισε να εξαϋλώνεται μπροστά τους. Είχαν μυριάδες νεκρούς να κρίνουν!!! Η Εκκλησία τους έστελνε καραβιές αλλόθρησκους στο όνομα του Χριστού στους αιώνες που ακολούθησαν.   

Οκνηρία 

Άδεια πένθους

     Με δίδαξε πολλά. Ήταν ο μέντορας μου στο Δημόσιο. Με συμβούλευε να μην απαντάω ποτέ στο τηλέφωνο το πρωϊ. Να μην επισκέπτομαι ιδιωτικούς υπάλληλους στο ωράριο μου. Θυμώνουν για την άνεση σου. Να περιγράφω με τα μελανότερα χρώματα το άγχος και την πίεση του λειτουργήματος μου. Και να χτυπάω πάντα την κάρτα μου. Έγινα διευθυντής Υπηρεσίας με υψηλές αποδοχές και κύρος. Αυτός δεν το επεδίωξε. Του αρκούσε που πληρώνονταν για να κάθεται.

           Σήμερα το πρωϊ έστειλε τη μάνα του να χτυπήσει την κάρτα. Ένας μεθυσμένος οδηγός την χτύπησε και την άφησε να ξεψυχήσει μπροστά από το Δημαρχείο. Μέχρι τις τρεις του τηλεφωνούσαν από το νοσοκομείο. Δεν το σήκωνε. Όταν απάντησε του ανακοίνωσαν τον θάνατο της. Δικαιούνταν τρεις μέρες άδεια πένθους.