Οι
Σάτυροι ζώντες (ή Οι Σατιρίζοντες)
Νέα Στήλη Σατιρικής Ποίησης
Αχ,
κοινωνία πρόστυχη
Με
όλα σου τα πάθη,
Σε
ένα κλάδο μάζεψες
Όλο
το κατακάθι.
Κρατούν
βιβλία διάφορα
Μα
λεν όλοι τα ίδια,
Κι’
αρμέγανε στο παρελθόν
Κατσίκια,
αρνιά και γίδια.
Εις
τα ψηλά δεν είν’ κανείς
Κι
από την τρέλα απέχουν,
Σε
όλα είναι μέτριοι
Ταυτότητα
δεν έχουν.
Χαμογελάνε
σπάνια,
Τα
μούτρα μέχρι κάτω,
Στο
κάθε τους συμβούλιο
Γίνονται
άνω κάτω.
Φωνάζουν
και διατείνονται
Πως
είναι μορφωμένοι,
Στα
αλήθεια είν’ αμόρφωτοι
Και
μόνο σπουδαγμένοι.
Μοιάζουν
οι Άνδρες μίζεροι
Μιλάνε
με τις ώρες΄
Και
Μπουμπουλίνες γκόμενες
Όλες
γεροντοκόρες.
Νομίζουν
έχουνε μυαλό
Που
τριγυρνά σαν σβούρα,
Μα
στην Ελλάδα είν’ αυτοί
«κοινωνική
σαβούρα»
Σας
έρθει προϊστάμενος,
Χτυπάει
καραμούζα,
Ξεχνάν
αυτά που λέγανε
Και
κάθοντ’ όλοι σούζα.
Γονιό
σαν δούνε κάθονται
Στο
ένα πόδι μάλλον,
Τον
μάγκα μόνο κάνουνε
Ο
ένας με τον άλλο.
Χλευάστε
με δασκάλες μου
Για
να περνούν οι ώρες,
Δεν
είναι όμως σύμπτωση
Που
‘στε γεροντοκόρες.
Άλλες
τραβάτε Κύθηρα
Και
άλλες στη Δονούσα,
Κι
αν ήμουνα στη θέση σας:
«απλά
θ’ αυτοκτονούσα».
Δημάρ
Άνδρος
2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου