Δύο «αθλητικά» ποιήματα μου στο
Λογοτεχνικό ιστολόγιο του Γεράσιμου Μοσχόπουλου
Και εγώ στην Ολυμπία το 2001 |
Ο Γεράσιμος Μοσχόπουλος |
Ο ποιητής Γεράσιμος Μοσχόπουλος
γεννήθηκε το 1980 στην Αθήνα όπου και μένει. Από το 2004 παρακινημένος από ένα
εσώτερο κίνητρο αποτύπωσε στο χαρτί τις σκέψεις του και έγραψε το πρώτο του ποίημα.
Έκτοτε έγραψε πάνω από 1200. Διατηρεί από τον Γενάρη του 2012 το
Λογοτεχνικό Μπλογκ. Επίσης, πεζά κείμενα του έχουν δημοσιευτεί στο www.onestory.grwww.onestory.gr, στο ιστολόγιο «Παράθυρο στα όνειρα», στην ιστοσελίδα
«Αποστακτήριο λόγου και τέχνης» και αλλού. Ποιήματα και διηγήματα του έχουν
βραβευτεί σε διαγωνισμούς. Όπως λέει ο Γεράσιμος «τα ίδια εσωτερικά κίνητρα τον
ωθούν στη συνέχιση της γραφής». Γνωρίστε και εσείς το έργο του καθώς και των
λογοτεχνών που επιλέγει και προβάλλει. Αυτά είναι τα δικά μου ποιήματα:
Με
ιδρώτα σπονδές
συμπληρώνεται
η μύηση,
κι’ ας
πιστεύουν οι χριστιανοί
πως δεν
γεννάει η άθληση ποίηση,
πως τα
ωραία σώματα δεν εμπνέουν στίχους,
πως
στων ευαισθήτων τις πνευματικές χορδές, δεν
παράγουν
εικόνες και ήχους.
Και πως
μόνον,
προκαλούν
οι νέοι μας ανία,
και
ίσως σε κάποιους αφυπνίζουν τη λαγνεία.
Το
αλάτι της σύγχρονης ζωής μας,
είναι
οι νέοι στων σταδίων τις αλυκές.
Πιο
εύγεστη δεν την κάνουν οι τρυφηλοί ποιητές,
καλλιτέχνες
είναι οι ίδιοι οι αθλητές.
Στων
εναγώνιων Θεών τους βωμούς,
θυσιάζουμε
το αίμα των τραυματισμών μας,
τα
δάκρυα των προσδοκιών,
τον
ιδρώτα των προσπαθειών μας.
Και δεν
μετέχουμε οι εμείς αθλητές,
όχι λιγότερο στην ευδαιμονία με τους Θεούς.
Γιάννης
Μπαχάς
Θεσσαλονίκη,
6/7/2015
Χειροκρότησε τον Νέρωνα
της γνώσης της απόκρυφης να κάνει χρήση,
τα όρια του χρόνου να περάσει
για να μην βλέπει του Νέρωνα τις νίκες,
σε Ολυμπιακούς που επλήγησαν από την κρίση,
σε έναν θεσμό που είχε πια γεράσει.
Μ’ έναν μηχανισμό περίπλοκο,
βαθειά μες το ιερό το άδειο,
οι Ελλανοδίκες τον έστειλαν στον χρόνο εμπρός,
χρόνια αργότερα, στης Ολυμπίας πάλι το στάδιο.
Στον στίβο βρέθηκε γυμνός
Σε γυναίκες μυώδεις ανάμεσα, που έμοιαζαν με άνδρες,
σφαίρες έριχναν μεταλλικές σαν χάνδρες.
Τη γύμνια του δεν πρόσεξαν, πως άλλως;
αδιάφορες ως ήταν για των ανδρών το κάλλος.
Κάποιοι έπεσαν επάνω του να τον σκεπάσουν,
οι άγρυπνοι φακοί των καμερών την εικόνα του πριν
πιάσουν.
Κι’ όπως περνούσε σπρωχνόμενος από την πύλη,
πρόλαβε να δει
(πριν ο ιερός μηχανισμός ανακαλέσει)
χιλιάδες κόσμου να παραληρεί
για μια Ολυμπιονίκη απ’ την Λευκορωσία
(και σκέφθηκε πως η έπαρση του Νέρωνα δεν του ‘χε
αρέσει)
που λέρωσε το ιερό, όχι με τη γυναικεία παρουσία,
αλλά με δύναμη που πήρε από ουσία.
Στο στάδιο σαν βρέθηκε ξανά
στον φίλο του που ρώτησε:
«σωστό Χείρωνα θεωρείς
τον Νέρωνα ηνίοχο νικητή στεφανωμένο;»
του απάντησε: «μονάχα χειροκρότησε,
το μέλλον είναι πιότερο μιασμένο».
Γιάννης Μπαχάς
Θεσσαλονίκη, 1/6/2012
Σε ευχαριστώ Γιάννη για την τιμητική αναφορά! Είναι πλούσια σε περιεχόμενο τα ποιήματά σου!
ΑπάντησηΔιαγραφή