Διήγημα: Με τριήρη στο Λέχοβο

Ένα βραβευμένο διήγημα μου που μόλις εκδόθηκε. 

         

Η αφίσα του διαγωνισμού

Αυτό το καλοκαίρι πήρα μέρος σε ένα διαγωνισμό διηγήματος με θέμα μια ζωγραφιά που εικόνιζε ένα ιπτάμενο πλοίο. Η εικόνα του “Ιπτάμενου Πλοίου” ήταν του  Ηλία Χανδέλη, πάνω της στηρίχτηκε όλη η ιδέα του διαγωνισμού και ενέπνευσε πολλές ωραίες ιστορίες. Εκατόν ένα διηγήματα υποβλήθηκαν, δεκαπέντε διακρίθηκαν και τριάντα από αυτά εκδόθηκαν σε βιβλίο μόλις πριν την εκπνοή του 2015. Κριτές του διαγωνισμού ήταν οι Θωμάς Μυλωνάς και Ηλίας Χανδέλης, μαζί με την εκδότρια Χαραλαμπίδη Δέσποινα. Οι παραπάνω δέχτηκαν να είναι κριτές και  να αναλάβουν αυτό το δύσκολο ρόλο της απόφασης που έχει να κάνει με κομμάτια δημιουργίας μέσω της γραφής.  

         

Η ζωγραφιά του Ηλία Χανδέλη

Όπως γράφει η ιστοσελίδα των Εκδόσεων Bythebook: «Πετάξαμε με ιπτάμενα πλοία, με φτερωτά πλοία, με ιπτάμενες ψυχές, μπήκαμε μέσα σε όνειρα, μέσα σε κουπέ τρένων, σε σαλονάκια ψυχολόγων, σε πλοία που βουλιάζουν αλλά εν τέλει πετάνε, σε σχολικές αίθουσες, σε ταξί, σε τελεφερίκ, σε προπονήσεις γυναικείας ομάδας χάντμπολ, στο κέντρο μια σημερινής Αθήνας, πήγαμε στο μέλλον, πήγαμε στο παρελθόν, σε ένα αναπάντητο γιατί, σε αναμνήσεις, σε προσδοκίες, ταξιδέψαμε με τον ιπτάμενο Ολλανδό, με τον Ιούλιο Βερν, με ναυτικούς, πέσαμε σε ναυάγια, σε σύγχρονη κιβωτό, σε πλοία γεμάτα πρόσφυγες, σε κόκκινα, κίτρινα, μαύρα πλοία, σε μπαρ με πειρατές, σε σύννεφα-πλοία, σε ιπτάμενα πλοία-παρατηρητήρια, σε δίνες, σε γαιδάρους που πετάνε, σε διαλόγους εν πλω, σε νοσοκομεία, γίναμε αγάλματα, ρίξαμε άγκυρες, μετρήσαμε τον χρόνο, βρεθήκαμε σε νησιά, βρήκαμε λουλούδια στην θάλασσα, συναντήσαμε γοργόνες, περιμέναμε πλοία σε λιμάνια που δεν επέστρεψαν ποτέ ή πάλι βρεθήκαμε σε κάποια πλοία που πάντα θα επιστρέφουν, διαβάσαμε πολλές και ωραίες ιστορίες, ανατρεπτικές ιστορίες, πρωτότυπες, ξεχωριστές.»

         

Εκδοθήκαμε!!!

Οι βαθμολογικές αποκλίσεις ήταν ελάχιστες και η σειρά κατάταξης είναι καθαρά για τυπικούς λόγους. Τα δεκαπέντε διηγήματα θεωρήθηκαν από τους κριτές ισάξια από άποψη εφευρετικότητας της ένταξης της εικόνας του ιπτάμενου πλοίου σε ένα διήγημα. Το διήγημα μου «Με τριήρη στο Λέχοβο» συμπεριλήφθηκε ανάμεσα στα δεκαπέντε που ξεχώρισαν και είχα την τιμή να εκδοθεί από τον εκδοτικό οργανισμό Bythebook.  Η τελική κατάταξη της μικρής λίστας του διαγωνισμού η οποία είναι με αλφαβητική σειρά ανά τίτλο διηγήματος ήταν η παρακάτω: Παύλος Νεοφύτου- Άλπεις, Σοφία Νικολιδάκη- Δευτεροβάθμιες εξισώσεις, Σοφία Καλογερίδου- Η εποχή της κωλοφωτιάς, Φώτης Μηκερόζης - Ήταν ένα μικρό καράβι, που ήταν αταξίδευτο, Παναγιώτα Φραντζή- Ιπτάμενο πλοίο, Θεοδώρα Βαγιώτη- Καλοκαιρινό Ταξίδι, Όττο του Μεγάλου Χάους/Κωστής Ανετάκης- Καράβι στο Χείλος του Κόσμου, Γιάννης Μπαχάς- Με τριήρη στο Λέχοβο, Άντια Λοϊζου- Μια μέρα στην παραλία, Κρυσταλία Ψαρρά- Παράξενοι Καιροί, Ξενοφώντας Μακρόπουλος- Ριγιούνιον, Καρούσου Δήμητρα- Σκέψεις σε βιτρό, Τηλέμαχος- Τελευταία υπόσχεση, Άννα Μάτζιαρη- Το ιπτάμενο πλοίο, Μένη Βαγιώτη- Το σημείωμα.

*  Λίγα λόγια για τους κριτές:

Μυλωνάς Θωμάς: Ζει στη Χαλκίδα και είναι φιλόλογος. Ασχολείται και με τη μετάφραση από την ιταλική γλώσσα και διατηρεί μια σελίδα χρονογραφοδιηγήματος στο περιοδικό «Αν». Ακόμη, έχει συμμετάσχει σε μερικές ανθολογίες διηγημάτων. Γράφει κυρίως μέσα στο τρένο για την Αθήνα και στο καφενείο Ρεξ, τέρμα παραλία.

Χανδέλης Ηλίας: Ζει και εργάζεται ως αρχιτέκτονας στην Αθήνα. Παράλληλα ασχολείται επαγγελματικά με τη φωτογραφία. Τη δουλειά του δημοσιεύει στο www.ehandelis.com. Φωτογραφίες του από την έκθεση ΑΛΦΑΒΗΤΑ υπάρχουν στο Bythebook 

Χαραλαμπίδη Δέσποινα: Ζει στην Αθήνα και διατηρεί το ηλεκτρονικό κατάστημα Bythebook. Το Bythebook μέσα από μια εμπλουτισμένη βάση δεδομένων σε βιβλία, χειροποίητα αντικείμενα είναι εδώ για να προωθήσει δουλειές ανθρώπων που αγαπούν την τέχνη και δημιουργούν με το μυαλό τους και με τα χέρια τους.

    Οι φωτογραφίες από το Λέχοβο (και την ομάδα) είναι δικές μου.

Με τριήρη στο Λέχοβο

       

      Ο Αστυνομικός Διευθυντής του Αμυνταίου κάθονταν σκεφτικός και προβληματισμένος και κοίταζε επίμονα τις φωτογραφίες από τον τόπο του ατυχήματος. Είχε βεβαίως δει με τα ίδια του τα μάτια τον χώρο του συμβάντος καθώς ήταν από τους πρώτους που έτρεξαν στο βουνό. Η εικόνα του πλοίου, ενός τροποποιημένου σκάφους ώστε να δίνει την εντύπωση μιας αρχαίας τριήρους, που είχε

Πάει πλοίο στο Λέχοβο; 

εισχωρήσει στην είσοδο της εκκλησίας του Προφήτη Ηλία στο Λέχοβο, έκοβε την ανάσα. Κομμένα και καμένα δένδρα, τέντες και πλαστικές καρέκλες από το χθεσινό πανηγύρι και μπάζα από τον γκρεμισμένο τοίχο του ναού. Ευτυχώς, από τους 45 επιβάτες του πλοίου κανένας δεν χτύπησε σοβαρά και μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο της Πτολεμαϊδας.

        Από τις σκέψεις του τον έβγαλε ο ανθυπαστυνόμος που επέστρεψε από το νοσοκομείο με τις αναφορές των επιβατών. Βιάζονταν να συμπληρώσει μια πρώτη αναφορά πριν οι δημοσιογράφοι και τα τηλεοπτικά συνεργεία κατακλύσουν το χωριό και τις εφημερίδες τους με τερατολογίες και εξωφρενικές υποθέσεις για το συμβάν.

     - Χαίρετε κύριε Αστυνόμε. Έφερα τις καταθέσεις των επιβατών όσο πιο γρήγορα μπορούσα.

     -  Σε ευχαριστώ ανθυπαστυνόμε, πρέπει να προλάβουμε να γράψουμε αναφορά πριν τον Αρμαγεδώνα που έρχεται.

     -  Καταλαβαίνω. Πρόλαβα και έριξα μια γρήγορη ματιά στο περιπολικό ερχόμενος. Αν βρείτε χρόνο σας συνιστώ να διαβάσετε τις δύο αναφορές που έχω πάνω-πάνω.

     -  Και γιατί αυτό;

     -  Πρώτον μοιάζουν εξαιρετικά και δεύτερον... είναι επιστημονική φαντασία.

      Ο ανθυπαστυνόμος βγήκε από το γραφείο για να ξαναπάει στο βουνό. Η έμφυτη περιέργεια του Αστυνόμου και η αίσθηση του καθήκοντος τον ώθησαν να δώσει τη δέουσα προσοχή στη συμβουλή του συνεργάτη του. Οι δύο καταθέσεις των κοριτσιών έμοιαζαν καταπληκτικά και ήταν και οι δύο εξωφρενικές. Ο Αστυνόμος διάβασε έκπληκτος την κατάθεση της Τάνιας Μπούμπαρη:

     «Ξέρω πως πολύ δύσκολα θα με πιστέψει κανείς. Το χτύπημα στο κεφάλι θα με δικαιολογήσει σε όσους βρουν τα όσα λέω απίθανα. Θα τους παρακαλέσω όμως να ρωτήσουν τη συναθλήτρια μου Χριστίνα Λάδη. Αυτή ξέρει καλά τι αντιμετωπίσαμε τα τελευταία δύο χρόνια από τη στιγμή που καταλάβαμε τι συμβαίνει. Και θα σας τα περιγράψω όσο πιο απλά μπορώ.

"Μεταμορφωθήκαμε σε χελώνες, λαγούς αλλά και σκουλίκια"

      Την πρώτη φορά που το είδαμε να συμβαίνει ήταν πρόπερσι τον Δεκέμβριο. Παίζαμε χάντμπολ στην ομάδα μας, τη Νέμεσις. Στον αγώνα με τον Ορφέα στην Κατερίνη, αργήσαμε να πάμε στα αποδυτήρια στο ημίχρονο καθώς είχα χτυπήσει στο γόνατο και ο γιατρός περιποιήθηκε την πληγή μου, ενώ η φίλη μου με περίμενε. Όταν μπήκαμε στα αποδυτήρια, ο προπονητής  φώναζε έξαλλος στις συμπαίκτριες μας. Κοντοσταθήκαμε στην πόρτα για να αποφύγουμε την κατσάδα. Τους έλεγε πως τον απογοήτευσαν και πως ενώ γνωρίζουν πόσο μεγάλη σημασία είχε να νικήσουμε σήμερα, αυτές έπαιζαν «σαν κότες». Την ώρα που το είπε μπροστά του βρέθηκαν δέκα άσπρες κότες που φοβισμένες έτρεχαν μέσα στο αποδυτήριο. Ο προπονητής δεν φάνηκε πως κατάλαβε τι έγινε. Μόλις, είπε «Θέλω να πω, πως δεν προσπαθείτε καθόλου» οι συμπαίκτριες μας ξαναφάνηκαν. Γύρισα να δω τη Χριστίνα για να βεβαιωθώ ότι δεν χτύπησα στο κεφάλι αντί στο γόνατο. Το βλέμμα της μου επιβεβαίωσε ότι είδαμε το ίδιο πράγμα. Αρκετές φορές στους επόμενους αγώνες, μεταμορφωθήκαμε σε χελώνες, λαγούς αλλά και σκουλήκια. Ευτυχώς που δεν μας πάτησε κανείς!!!

       

"Προσέχαμε να μην βρισκόμαστε κοντά στον κόουτς"

     Από τότε, προσέχαμε να μην βρισκόμαστε κοντά στον κόουτς κάθε φορά που χρησιμοποιούσε παρομοιώσεις για να μας καθοδηγήσει με παραστατικό τρόπο. Η δύναμή του που στην αρχή δεν συνειδητοποιούσε ούτε ο ίδιος, αυξάνονταν συνεχώς. Στην προπόνηση θυμάμαι κάποτε, βλέποντας πως τα σουτ μας δεν είχαν δύναμη μας αποκάλεσε «χεσμέν..». Δεν τη γλιτώσαμε και αστραπιαία νοιώσαμε τη δύναμη της παρομοίωσής του. Κάποτε πέσαμε στην άμμο σε αγώνα μπιτς χάντμπολ, ροχαλίζοντας αφού του φανήκαμε «κοιμισμένες» ενώ ο έφορος νόμισε πως λιποθυμήσαμε από τον ήλιο και την εξάντληση. Κάποια άλλη φορά, μετά από ένα σουτ μου στο ταβάνι του γυμναστηρίου, έπεσαν φτερά πουλιού αφού αυτή η παρομοίωση ήρθε στο στόμα του κόουτς.  

   

"Με το καραβάκι από το Λευκό Πύργο"

    Μαζί με τη Χριστίνα, αρχίσαμε να κρατάμε σημειώσεις, να σημειώνουμε τις παρομοιώσεις και την εμβέλεια κάθε μίας. Ο προπονητής δεν έδειχνε ότι κατανοούσε τη δύναμη των εκφράσεων του και σε κάθε περίπτωση όταν έλεγε μετά λέξεις όπως «θέλω να πω» ή «δηλαδή εννοώ» περνούσε η επίδραση της εικόνας που σχημάτιζε. Ήμασταν σίγουρες πως και άλλες συναθλήτριες μας σκέφτονταν το ίδιο όμως ο φόβος τους μήπως τις θεωρήσουμε τρελές τις αποθάρρυνε. 

"Δεν αργήσαμε να βρεθούμε πάνω από το Λέχοβο"

      Όσο και να αποφεύγαμε να βρισκόμαστε κοντά του δεν ήταν πάντοτε δυνατόν να το πετύχουμε αφού θα φαινόμασταν ακατάδεκτες στις συναθλήτριες μας. Έτσι, όταν μας κάλεσε σε μια βόλτα στην Περαία με το καραβάκι από το Λευκό Πύργο, την τριήρη, δεν μπορέσαμε να αρνηθούμε. Εξάλλου, ήθελε να μας επιβραβεύσει για το πρωτάθλημα κορασίδων που κατακτήσαμε. Την Κυριακή επιβιβαστήκαμε στο πλοίο ενθουσιασμένες από την προοπτική της βόλτας.

     

"Τώρα θα ταξιδεύατε πάνω από το Λέχοβο"

      Καθώς απολαμβάναμε τον καφέ μας, διαπιστώσαμε με τρόμο πως η ακατάσχετη λογοδιάρροια του κόουτς θα μας έφερνε προβλήματα, ενώ ο χώρος δεν μας έδινε δυνατότητα να απομακρυνθούμε. Σαν να έδινε τις συντεταγμένες της πορείας μας, ο προπονητής μας παρομοίαζε με τους άπειρους χειροσφαιριστές της ομάδας του Λεχόβου που ανυπομονούν να ακουστούν τα ονόματά τους στο πανηγύρι. Όταν τον ακούσαμε να λέει πως «αν αυτό το πλοίο ήταν ιπτάμενο και πετούσε σαν τα μυαλά σας, τώρα θα ταξιδεύατε πάνω από το Λέχοβο. Νομίζετε, πως όλοι θα σήκωναν το κεφάλι τους να δουν τις ιπτάμενες πρωταθλήτριες;».

       Αυτή τη φορά, η δύναμη της παρομοίωσης ήταν τεράστια. Δεν αργήσαμε να βρεθούμε πάνω από το Λέχοβο και πριν προλάβουμε να τρέξουμε και να φιμώσουμε τον κόουτς, αυτός πρόλαβε να πει σαστισμένος «Εννοώ πως……».

   

"Το μόνο που θυμάμαι είναι την πόρτα της Εκκλησίας"

      Μετά, το μόνο που θυμάμαι είναι την πόρτα της Εκκλησίας να μεγαλώνει και να έρχεται καταπάνω μου. Ξύπνησα στο νοσοκομείο».

   Ο αστυνόμος χωρίς να έχει ακόμη αποφασίσει εάν διάβαζε ένα  παραλήρημα ή μια, εξωφρενική μεν αληθινή δε, εκδοχή του συμβάντος, σήκωσε το κεφάλι του για να δει τον ανθυπαστυνόμο που είχε γυρίσει και τον παρακολουθούσε.

    - Ο προπονητής είναι έξω και περιμένει να δώσει κατάθεση. Να τον φωνάξω να περάσει;

    - Ναι, φώναξε τον, αποκρίθηκε απερίσκεπτα.

    Ο προπονητής μπήκε μέσα με ορμητικότητα, φωνάζοντας ώστε να τον ακούσουν σε όλο το Αμύνταιο «Δεν καταλαβαίνω γιατί κάνετε όλοι σας σαν να έπεσε καμιά ατομική βόμβα στο χωριό σας ή να έγινε πόλεμος;».

Κανένας δεν ασχολήθηκε με την υπόθεση μετά το ολοκαύτωμα.                        

  

Διήγημα: Τελικά δεν Πειράζει και Τόσο Που Υπάρχουν

         Ακόμη ένας συνεργάτης εντάχθηκε στο δυναμικό μας. Θα τον υποδεχθούμε αρχικώς με το ψευδώνυμο Torrentas (από το torrent, ο χείμαρρος, κατά συνέπεια ο χειμαρρώδης) και όταν κρίνει ο ίδιος θα τον παρουσιάσουμε στο κοινό του ιστολογίου μας με το όνομά του. Το παρακάτω διήγημα είναι πρωτόλειο και θα θέλαμε να μας στείλετε τη γνώμη σας στα σχόλια της ανάρτησης. 

         Τελικά Δεν Πειράζει και Τόσο Που           

                             Υπάρχουν…

Διήγημα του Torrentas

        - Καλώς τον , άντε πέρνα τι περιμένεις , είπε ο Γιάννης και ξαναγύρισε το βλέμμα στην τηλεόραση που έπαιζε.

        - Καλησπέρα , απάντησε και προχώρησε διστακτικά στο εσωτερικό του σπιτιού. Είχε μπει άπειρες φορές σε αυτό το σπίτι όμως τα τελευταία γεγονότα τον είχαν κάνει να βλέπει τα πάντα με διαφορετικό τρόπο. Οι καλυμμένοι τοίχοι με πίνακες, τα λουλουδάτα καλύμματα στους καναπέδες, όλα έμοιαζαν φυσιολογικά. Το σπίτι του αδερφού του ήταν όπως πάντα άνω-κάτω, αλλά αυτό ήταν το φυσικό του στυλ. Η νύφη του έλειπε στη δουλειά. Όταν θα επέστρεφε θα την ήλεγχε και αυτήν. Φόρεσε τα γυαλιά του και κοίταξε τον αδερφό του. Όλα ήταν εντάξει πάνω του. Φυσιολογικά.

        - Τι γίνεται με αυτά τα μαύρα γυαλιά; Ούτε εδώ μέσα δε θα τα βγάλεις; αστειεύτηκε ο αδερφός του.

Έχοντας δει αυτό που ήθελε τα έβγαλε και ο άλλος συνέχισε να μιλάει.

        - Ακούστηκες πολύ παράξενος στο τηλέφωνο και η μάνα σου λέει ότι δεν είσαι ο εαυτός σου τελευταία. Τι σου συμβαίνει;

       

"Ήταν εκπληκτικά και τα πουλούσε πάμφθηνα."

     - Δεν ξέρω αν θα με πιστέψεις ή αν πρέπει να στο πω, αλλά τελικά μάλλον είσαι ένας από τους λίγους που μπορώ να εμπιστευτώ. Πριν από τρεις-τέσσερις μέρες ήμουν κάτω στην παραλία για καφέ με κάτι φιλαράκια. Κάτσαμε αρκετή ώρα εκεί και πάνω που λέγαμε να φύγουμε ήρθε στο τραπέζι μας ένας από κείνους τους απίθανους που σου πουλάνε κάθε λογής πράγμα. Ο συγκεκριμένος πουλούσε γυαλιά. Για την ακρίβεια ένα ζευγάρι γυαλιά. Συνήθως δεν αγοράζω από πλανόδιους αλλά τα γυαλιά ήταν εκπληκτικά και μάλιστα τα πουλούσε πάμφθηνα. Είπα να στα κάνω δώρο για εκείνα που σου έχασα. Γυρίζω λοιπόν…

        - Ώστε θα μου έφερνες γυαλιά από πλανόδιο. Ωραίος είσαι , σάρκασε ο Γιάννης.

        - Πίστεψέ με , του απάντησε ο Χρήστος με ένα πικρό χαμόγελο , όταν σου τελειώσω την ιστορία μου αυτό θα ναι το τελευταίο που θα σε απασχολεί. Γυρίζω λοιπόν για να αρχίσω τα παζάρια αλλά είχε εξαφανιστεί. Τον έψαξα γύρω-γύρω με το βλέμμα μου όμως δεν ήταν πουθενά. Πήρα λοιπόν τα γυαλιά και οι φίλοι μου με πείραζαν για την τύχη μου. Και να ήξεραν… Ο Χρήστος έκανε μια μικρή παύση και συνέχισε , δείχνοντας ότι δίσταζε να φτάσει στο ζουμί της υπόθεσης.

"Οι άνθρωποι δεν είχαν ανθρώπινο πρόσωπο."

        - Καθώς γυρνούσα σπίτι σκέφτηκα να τα φορέσω, μιας και λόγω της εξαφάνισής του δεν σκέφτηκα να τα δοκιμάσω. Τα φόρεσα και      τότε είδα. Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι που έβλεπα γύρω μου δεν είχαν ανθρώπινο πρόσωπο. Στην αρχή νόμιζα ότι τα μάτια μου είχαν πάθει κάτι, ότι είχα κοιτάξει κατάματα τον ήλιο για πολύ ώρα, ότι μου έκαναν όλοι πλάκα, ότι… ότι αυτό που έβλεπα ήταν αλήθεια. Όσο τα άκουγε αυτά , ο Γιάννης δεν ήξερε τι να σκεφτεί. Ο αδερφός του συνήθιζε να κάνει αστειάκια, αλλά ποτέ δεν το είχε τραβήξει τόσο πολύ και τώρα έμοιαζε να πιστεύει αυτά που έλεγε.

        - Τελικά το φιλοσόφησα. Αφού τα βλέπω, μάλλον υπάρχουν. Δεν ξέρω αν είναι δαίμονες ή καλικάτζαροι ή εξωγήινοι αλλά τους είδα. Εσύ δεν είσαι , άρα μπορώ να σε εμπιστευτώ.

        - Τι δεν είμαι ; ρώτησε παραξενεμένος ο Γιάννης.

        - Ένας από αυτούς φυσικά.

        - Καλά αμφιβάλλεις για μένα, τον αδερφό σου;

        - Γιάννη δε μπορείς να φανταστείς ποιους και πόσους «ανθρώπους» είδα ότι δεν ήταν αυτό που φαινόντουσαν! Μέχρι και οι γονείς μας…

        - Οι γονείς μας … δε σε πιστεύω! Ο Γιάννης χαμογέλασε και τον κοίταξε με ένα πονηρό βλέμμα :

        - Μου κάνεις πλάκα έτσι;

        - Μακάρι να έκανα. Έλα μαζί μου μια βόλτα.

       

       

"Σαν να φορούσαν μάσκες"

Βγήκαν έξω και ανακατεύτηκαν με τον κόσμο. Ο Γιάννης φόρεσε τα γυαλιά που του έδωσε ο αδερφός του και κοίταξε γύρω του. Τα πάντα ήταν όπως του τα είπε. Οι άνθρωποι είχαν απόκοσμα, τρομακτικά πρόσωπα, σα να φορούσαν μάσκες. Με δυσκολία κρατήθηκε για να μην ουρλιάξει και έβγαλε αμέσως τα γυαλιά από τα μάτια του. Όλοι φάνηκαν πάλι φυσιολογικοί.

        - Δεν ξέρω τι να σκεφτώ πια, είπε ο Χρήστος. Δεν ξέρω τι να κάνω. Δε μπορώ να αγνοήσω την ύπαρξή τους. Σχεδόν όλοι είναι έτσι. Εμείς οι φυσιολογικοί είμαστε μειοψηφία. Σκέφτομαι μήπως τελικά εμείς είμαστε τα φρικιά και αυτοί οι φυσιολογικοί. Συμβούλευσέ με, τι να κάνω;

        Ο Γιάννης είχε μείνει άναυδος. Όσο μιλούσε ο αδερφός του είχε ξαναφορέσει τα γυαλιά και κοιτούσε γύρω του προσπαθώντας να συνηθίσει αυτό που έβλεπε γύρω του. Γύρισε προς τον αδερφό του για να του απαντήσει και τότε βίωσε τη μεγαλύτερη έκπληξη από όλες. Ο Χρήστος. ο μικρός του αδερφός, δεν είχε ανθρώπινο πρόσωπο. Ήταν ένας από αυτούς. Με ολύμπια ψυχραιμία έβγαλε τα γυαλιά και του τα έδωσε.

        - Σπάσ’ τα, του είπε. Είναι η μόνη λύση.

        - Δε σε νοιάζει λοιπόν που όλοι οι άλλοι είναι έτσι, που ακόμα και η γυναίκα σου μπορεί να είναι ένας από αυτούς;

        - Όχι, δε με ενδιαφέρει τίποτα. Εγώ τους συγγενείς και τους φίλους μου τους αγαπώ έτσι όπως είναι. Δεν με ενδιαφέρει τίποτα άλλο. Θα ξεχάσω ότι είδα και σε συμβουλεύω να κάνεις και συ το ίδιο. Ο Χρήστος σκέφτηκε αυτά που του είπε ο αδερφός του για μερικές στιγμές που του φάνηκαν αιώνες και άφησε τα γυαλιά να πέσουν στο έδαφος πριν τα συνθλίψει με το πόδι του.

        - Τελικά δεν πειράζει και τόσο που υπάρχουν οι άλλοι, είπε στο τέλος. Φτάνει που εμείς οι δύο είμαστε φυσιολογικοί. Ο Γιάννης κούνησε το κεφάλι του συμφωνώντας. Μέσα του όμως δεν ήταν τόσο σίγουρος πια και, όταν ο αδερφός του τον αγκάλιασε, δε μπόρεσε να συγκρατήσει μια ανατριχίλα που διαπέρασε όλο του το κορμί.

Torrentas, 11/6/03 , Νεάπολη